تبیان، دستیار زندگی

زودتر بیا
من زیر باران ایستاده‌ام
و انتظار تو را می‌کشم
چتری روی سرم نیست
می‌خواهم قدم‌هایت را، با تعداد قطره‌هایباران شماره کنم
تو قبل از پایان باران می‌رسی
یا باران قبل از آمدن تو به پایان می‌رسد؟
مرا که ملالی نیست
حتا اگر صدسال هم زیرباران بدون چتر بمانم
نه از بوی یاس باران‌خورده خسته می‌شوم
نه از خاکی کهبارانغبار را از آن ربوده است.
هروقت چلچله برایت نغمه‌ی دلتنگی خواند
و خواستی دیوار را از میان دیدارهایمان برداری بیا
من تا آخرین فصلباران منتظرت می‌مانم

وای ؛ باران باران

شیشه ی پنجره را بَاران شست.

از دل من اما ،

چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

آسمان سربی رنگ ،

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.

می پرد مرغ نگاهم تا دور

وای باران باران

پرمرغان نگاهم را شست.

«حمید مصدق»

باران هاشور می‌زند

خردک خردک مقابل چشم
چون دانه‌های گندم
که از کمباین می‌پاشد.
بعد ناگهان، آفتاب.
آدمی اگر چنین باشد
دیوانه می‌خوانیم. اما در تند باد
سر فرو می‌بریم در گریبان
با یک کلام

باز باران؛ باز آفتاب

دوست دارم بر شبم مهمان شوی

بر کویر تشنه چون  باران  شوی

دوست دارم تا شب و روزم شوی

نغمه ی این ساز پر سوزم شوی

دوست دارم خانه ای سازم ز نور

نام  تو بر سردرش  زیبا   ز دور

دوست دارم چهره ات خندان کنم

گریه های خویش را پنهان کنم

دوست دارم بال پروازم شوی

لحظه ی پایان و آغازم شوی

دوست دارم ناله ی دل سر دهم

یا به روی شانه هایت سر نهم

دوست دارم لحظه را ویران کنم

غم ، میان  سینه ام  زندان کنم

دوست دارم تا ابد یادت کنم

با صدایی خسته فریادت کنم

دوست دارم با تو باشم هر زمان

گر تو باشی،من نبارم بی امان

؟؟؟

احمد شاملو. 

مرا
تو
بی سببی
نیستی
به راستی
صلت كدام قصیده ای
ای غزل؟
ستاره باران ِ‌جواب كدام سلامی
به آفتاب
از دریچه ی تاریك؟
كلام از نگاه تو شكل می بندد
خوشا نظر بازیا كه تو آغاز می كنی!
پس ِ پشت ِ‌مردمكانت
فریاد كدام زندانی ست
كه آزادی را
به لبان برآماسیده
گل سرخی پرتاب می كند؟
ورنه
این ستاره بازی
حاشا
چیزی بدهكار آفتاب نیست.
نگاه از صدای تو ایمن می شود
چه مومنانه نام مرا آواز میكنی!
و دلت
كبوتر ِ آشتی ست،
درخون تپیده
به بام ِ‌تلخ.
با این همه
چه بالا
چه بلند
پرواز می کنی...

به عزای عاجلت ای بی نجابت باغ

بعد از آنکه رفته باشی جاودان بر باد

هر چه هر جا ابر خشم از اشک نفرت باد آبستن

همچو چشم حسرت خاموش بار من.

ای درختان عقیم

ریشه تان در خاک های هرزگی مستور

یک جوانه ارجمند از هیچ جاتان رست نتواند

ای گروهی برگ چرکین تار چرکین پود

یادگار خشکسالی های گرد آلود

هیچ بارانی شما را شست نتواند.

************

مهدی اخوان ثالث

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش                                                                    

ابر ، با آن پوستین سرد نمناکش.

باغ بی برگی، روز و شب تنهاست،

با سکوت پاک غمناکش.

ساز او باران ، سرودش باد.

جامه اش شولای عریانی ست.

ور جز اینش جامه ای باید،

بافته بس شعله ی زر تار پودش باد.

گو بروید ، یا نروید ، هر چه در هر جا که خواهد یا نمی خواهد.

باغبان و رهگذاری نیست.

باغ نومیدان ،

چشم در راه بهاری نیست.

گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد،

ور به رویش برگ لبخندی نمی روید،

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست ؟

داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید

باغ بی برگی

خنده اش خونیست اشک آمیز.

جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن

پادشاه فصلها،پاییز.