تبیان، دستیار زندگی

سلام

تو این تاپیک اشعار مهدی سهیلی رو قرار میدم

امیدوارم که خوشتون بیاد

من که خودم اشعارش رو خیلی دوست دارم

سلام

چرا ادامه نمیدی عزیز؟
من عاشق شعرهای قشنگ استاد سهیلی هستم
منتظرم که فعالیت شما را نظاره گر باشم
دستانت پرتوان

سلام
چشم حتما ادامه میدم

سلام
خواهش میکنم
بله واقعا دلنشینه
ادامه میدم بازم

نه دانشی نه کتابی
مرا بود گل اشكی به زیر هر قدمی
كه زیر پاست بسی روی نتزنین صنمی
نگاه مست میفكن به خاك راه از ناز
هزار نرگس چشمست زیر هر قدمی
روان زنده نددیم به شهر مرده دلان
مگر خدا برساند به ما مسیح دمی
زمانه قصر شهان را به چنگ طوفان داد
نه بزم ماند ونه خسرو نه جام می نه جمی
از این سرا چو روی جاودانه خواهی ماند
كه نیست هستی مارا نشانی از عدمی
به خارزار جهان در صفا چنان گل باش
به بوی آنكه به
گلزار آخرت بچمی
به تاج پادشهان سر فرو نمی آرم
چو من به عمر ندیدی گدای محتشمی
دژم مشو كه رسد خوان عیش بی كم و بیش
به خنده لب بگشا بی خیال بیش و كمی
دلم گرفت ز قریاد شوق و بانگ نشاط
چه خوش بود كه برآید صدای پای غمی
دلی سرور شناسد كه لطف غم داند
مخواه نغمه ی نی
بی نوای زیر و بمی
اگر چو مهر زنی نقش مهر بر دل خلق
چه حاجتت كه زنی سكه بر سر درمی
بسی ادیب نمایان بی اثر دیدم
نه دانشی نه كتابی نه گردش قلمی
ز مرگ روح نخیزد كسی كه مرده دلست
هزار نفخه اگر در روان او بدمی
شگفت نیست كه چون غنچه نامه گلرنگست
زدم ز خون دل خود
به برگ ها رقمی
اگر نبود مرا قصر زرنگار چه باك
با بام كاخ سخن بركشیده ام علمی

نقش بی نگار
به بستان ها نسیم نو بهار
به جنگل ها سرود آبشارم
به هر صحرا پیام فرودینم
به هر گلشن نوای جویبارم
به چشم مهوشان الماس اشكم
به گوش
نازنینان گوشوارم
ز عهد كودكی درس محبت
چ خوش تعلیم داد آموزگارم
منم نقاش و با اشكی چو شنگرف
زنم بر چهره نقشی بی نگارم
گلنداما به گیوسی تو سوگند
كه بی چشمان مستت در خمارم
اگر یارم شوی منت پذیرم
و گر خوارم كنی خدمتگزارم
اگر جان بردم از چنگ غم تو
به چشمانت كه از جان شرمسارم
من آن یعقوب غمگینم كه عمریست
ز هجران دو یوسف اشكبارم
زمانه دیدن من بر نتابد
كه چون خاری به چشم روزگارم
به در بردم ز میدان گوی معنی
كه در دشت بلاغت تكسوارم
به جمع دوستان صفرم ز تسلیم
و گر دشمن بر آید صد هزارم
غلام
آن حریفانم كه دانند
به ملك لفظ و معنی شهریارم
رسد روزی كه دشمن هم ز خجلت
گل اشكی فشاند بر مزارم

ناله ای در شب
ای یاد تو در ظلمت شب همسفر من
وی نام تو روشنگر شام و سحر من
جز نقش تو نقشی نبود در نظر من
شب ها منم و عشق تو و چشم تر من
وین اشك دمادم
كه بود پرده در من
در عطر چمن های جهان بوی تو دیدم
در برگ درختان سر گیسوی تو دیدم
هر منظره را منظری از روی تو دیدم
چشم همه ی عالمیان سوی تو دیدم
با یاد تو شادست دل در به در من
از نور تو مهتاب فلك آینه پوشست
وز بوی تو هر غنچه و گل عطر فروشست
دریا به تمنای
تو در جوش و خروشست
عكس تو به هر آب فند چشمه نوشست
خود دیده بود آینه ی حق نگر
دانی تو كه در راه وصالت چه كشیدم
چون تشنه ی گرمازده ی خسته دویدم
بسیار از این شاخه به آن شاخه پریدم
آخر به طربخانه ی عشق تو رسیدم
ام به طلب سوخت همه بال و پر من
غم نیست كسی را
كه دلش سوی خدا بود
در خلوت خود شب همه شب مست دعا بود
جانش به درخشندگی آینه ها بود
بیچاره اسیری كه گرفتار طلا بود
گوید كه بود آتش من سیم و زر من
هر جا نگرم یار تویی جز تو كسی نیست
از غم نفسم سوخت ولی همنفسی نیست
بی نغمه ی تو باغ جهان جز قفسی نیست
غیر
از تو به فریاد كسان دادرسی نیست
ای دوست تویی دادرس و دادگر من
محروم كسی كز تو جدا بود و ندانست
در گوش دلش از تو صدا بود و ندانست
آثار تو در ارض و سما بود و ندانست
عالم همه آیات خدا بود و ندانست
ای وای اگر نفس شود راهبر من
هر پل كه مرا از تو جدا كرد شكستم
هر رشته نه پیوند تو را داشت گسستم
آن در كه نشد غرفه ی دیدار تو بستم
صد شكر كه از باده ی توحید تو مستم
هرگز نرود مستی این می ز سر من
راه تو مرا از ره بیگانه جدا كرد
یاد تو مرا از غم بیهوده رها كرد
عشق تو مرا شاعر انگشت نما كرد
گفتم به همه خلق كه این طرفه خدا
كرد
بی لطف توكاری نرود از هنر من
من بی كسم و جز تو خدایی كه ندارم
گر از سر كویت بروم رو به كه آرم
بر خاك درت گریه كنان سر بگذارم
خواهم كه به آمرزش تو جان بسپارم
اینست دعای شب و ذكر سحر من

نازنینم پسرم
عكس پر خنده ی دوران طفولیت تو
رو در روی منست
دل او سوی خداست
چشم او سوی منست
خنده ات می بردم در دل دوران قدیم
كه جوان بودم و شاد
شاید این خنده ی تو
خنده بر روشنی موی منست
آری ای نور دلم
موی شبرنگ قدیمم امروز
موی همرنگ پر قوی منست
پسرم آگه باش
هركسی فصل زمستان و بهاری دارد
آدمی زاده به هر دوره شكاری دارد
گر كه نیروی جوانی نبود در تن من
ای زمان آهوی
شعر
در كمند من و نیروی منست
جان بابا سر بانوی سخن
همه شب بر سر زانوی منست
هر نفس دختر دلبند غزل
در كنار من و پهلوی منست
تو ندانی كه چه گل ها بدمد از قلمم
روح گلزار جهان گوشه ی مشكوی منست
باز هم خنده بزن
كه گل خنده ی تو
در زمستان امید
در
غمم تنهایی
یا به هر مرحله داروی منست
پسرم
گر چه از من دوری
عكس پر خنده ی دوران طفولیت تو
رو درروی منست
دل او سوی خداست
چشم او سوی منست
تو كه فرزند منی شعر خداوند منی
نگه عاطفه خیز و لب پرخنده ی تو
چشمه ی عشق من و مرغ سخنگوی منست