تبیان، دستیار زندگی

چه غریب ماندی ای دل  نه غمی، نه غمگساری
                                       نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری
                                       غم اگربه کوه گویم ، بگریزد و بریزد
                                       که دگر بدین گرانی ، نتوان کشید باری
                                       دل من چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
                                       چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری
                                       نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند
                                       دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری
                                       همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
                                       دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری
                                       سحرم کشیده خنجر  که چرا شبت نکشته است
                                       تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری
                                       چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
                                       بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
                                       نه چنان شکست پشتم ، که دوباره سر برآرم
                                       منم آن درخت پیری ، که نداشت برگ و باری
                                       سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر
                                       که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری
                                       به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
                                       بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

    نظامی

از من ای جان روی پنهان می‌کنی
تا جهان بر من چو زندان می‌کنی
آشکارا گشت رازم تا ز من
خنده‌ی دزدیده پنهان می‌کنی
خون دلهای عزیزان ریختن
گرچه دشوارست آسان می‌کنی
زهره کی دارد به کردن هیچکس
آنچه تو از مکر و دستان می‌کنی
هرچه ممکن گردد از جور و جفا
با دل مسکین من آن می‌کنی

انوری

ممنونم جناب shahinf،شما واقعا لطف داریدوگرنه خیلی جسارت می خواست وسط این شعرهای زیبا نوشتن این شعر.


دل چون توان بریدن از او؟مشکل است این
آهن که نیست جان من آخر دل است این

من می شناسم این دل مجنون خویش را
پندش دگر مگوی که بی حاصل است این

جز بند نیست چاره ی دیوانه و حکیم
پندش دهد هنوز،عجب عاقل است این!

گفتم طبیب این دل بیمار آمده است
ای وای بر من و دل من،قاتل است این!

منت چرا نهیم که بر خاک پای یار
جانی نثار کردم و نا قابل است این

اشک مرا بدید و بخندید مدعی
عیبش مکن که از دل ما غافل است این

پندم دهد که سایه در این غم صبور باش
در بحر غرقه ام من و بر ساحل است این.

هوشنگ ابتهاج

مرا بازیچه ی خود ساخت چون موسی که دریارا
فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسی را

خیانت قصه ی تلخیست اما از که می نالم
خودم پرورده بودم در حواریون یهودا را

نسیم وصل وقتی بوی گل می داد حس کردم
که این دیوانه پرپر می کند یک روز گلها را

خیانت غیرت عشق است وقتی وصل ممکن نیست
نباید بی وفایی دید نیرنگ زلیخا را

کسی را تاب دیدار سر زلف پریشان نیست
چرا آشفته می خواهی خدایا خاطر مارا

نمی دانم چه افسونی گریبانگیر مجنون است
که وحشی می کند چشمانش آهوان صحرا را

چه خواهد کرد با ما عشق؟پرسیدیم و خندیدی
فقط با پاسخت پیچیده تر کردی معما را.

فاضل نظری

شهری که نیست از تو نشان ، دلنواز نیست

  جز قاب ِ سبز ِ خاطره های تو ،  ناز نیست

.

  یک سینه غم لبالب  و  درمان نمی شود

  چیزی به غیر ِ روی مه ات، چاره ساز نیست

.

  نام ِ بهار  ،  ورد ِ زبان ها  ولی چه سود

  بانگ ِ چکاوکان به چمن ، نغمه ساز نیست

.

  عطر ِ تن ات به باغ ِ خیالم نشسته است

  بوی بهار و عطر ِ تن ات ، همتراز  نیست

.

  ماندم  به سان ِ زورق ِ تنها ، در این سفر

  زورق ، ز ِ موج ِآب ، دمی  بی نیاز نیست .

.                               مهراگین