تبیان، دستیار زندگی

سلام

رونق عهد شباب است دگر بستان را.....میرسد مژده گل بلبل خوش الحان را

ای صبا گر به جوانان وطن بازرسی........خدمت ما برسان سرو وگل و ریحان را

ای که بر مه کشی عنبر سارا چوگان.....مضطرب حهل مگردان من سرگردان را

ترسم این قوم که بر دردکشان میخندند..در سر کار خرابات کنند ایمان را

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح.....هست خاکی که به ابی نخرد طوفان را

هر که را خوابگه اخر مشتی خاک است..گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را

ماه کنعانی من مسند مصر ان تو شد.....وقت ان است که بدرود کنی زندان را

حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی

                       دام تزویر مکن چون دگران قران را

shabkavir63 عزیز متشکرم از حضور قشنگتون

او می وزد به حافظه تلخ مرده ها

طوفان نوح می رسد ای سر سپرده ها!

طوفان نوح می رسد و سیل می خورد

چون تازیانه بر رخ سیلی نخورده ها

هرگز به روز آمدنت شک نکرده ام

نام مرا ببر به صف ناشمرده ها

جانها فدای عطر حضور همیشه ات

دستی بکش به آینه خاک خوررده ها

پلکی بزن که نور بریزد به روی ماه

چیزی بگو به خاطر این زخم- گرده ها

فرق است بین راه دل و راه بی دلی

عشق است فرق بین شهیدان و مرده ها!

نغمه مستشارنظامی

از حضور همه دوستان ممنونم.


با پای دل قدم زدن آن هم کنار تو
باشد که خستگی بشود شرمسار تو

در دفتر همیشه ی من ثبت می شود
این لحظه ها عزیزترین یادگار تو

تا دست هیچکس نرسد تا ابد به من
می خواستم که گم بشوم در حصار تو

احساس می کنم که جدایم نموده اند
همچون شهاب سوخته ای از مدار تو

آن کوپه ی تهی منم آری که مانده ام
تنهاتر از همیشه و در انتظار تو

این سوت آخر است و غریبانه می رود
تنهاترین مسافرتو از دیار تو

هر چند مثل آینه هر لحظه فاش تو
هشدار می دهد به خزانم بهار تو

اما در این زمانه ی عسرت مس مرا
ترسم که اشتباه بسنجد عیار تو

محمد علی بهمنی

دل شکسته اگر باز هم دلی باشد
بگو چگونه نگهبان قابلی باشد

چگونه در خودش این راز را نگهدارد
چگونه باز درین خانه گلی باشد؟

چگونه آه! چه قدر آه منفجر نشود
درین صبوری و دوری چه حاصلی باشد؟

هنوز منتظرم مثل سنگ پشتی که
درون خانه به دنبال منزلی باشد

هنوز دربه درم موج موج طوفان را
به این امید که باشی...که ساحلی باشد

اگر تو چشم بدوزی به روی نیمه ماه
 شبیه توست اگر ماه کاملی باشد

نغمه مستشار نظامی

به نسیمی همه ی راه به هم می ریزد                   کی دل سنگ تورا آه به هم می ریزد؟

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم                     با همین سنگ زدن ماه به هم می ریزد

عشق برشانه ی هم چیدن چندین سنگ است        گاه می ماند و ناگاه به هم می ریزد!

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده ست           دل به یک لحظه ی کوتاه به هم می ریزد

آه یک روز همین آه تو را می گیرد                           گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد.

فاضل نظری

بگذارید اگر هم نه بهاری باشم                           شاعر سوخته گلهای صحاری باشم
می توانم که خودم را بسرایم هر چند                 نتوانم که همانند قناری باشم
معنی پیر شدن ماندن مردابی نیست                  پیرم اما بگذارید که جاری باشم
کاری از پیش نبردم همه ی عمر ولی                   شاید این لحظه ی نایافته کاری باشم
همچنان طاقت فرسوده شدن با من نیست           نپسندیدکه در لحظه شماری باشم
همه ی درد من این است که می پندارم                           دیگر ای دوست من،دوست نداری باشم
مرگ هم عرصه ی بایسته ی یک زندگی است       کاش شایسته ی این خاکسپاری باشم.

محمدعلی بهمنی

ز اندازه بیرون تشنه ام ساقی بیار آن آب را                                                                        
اول مرا سیراب من ، وانگه بده اصحاب را

 من نیز چشم از خواب خوش برمی نکردم پیش از این                                              
روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را

هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد                                                                        
 چشمش بر ابرو افکند باطل کند محراب را

من صید وحشی نیستم در بند جان خویشتن                                                                          
 گر وی به تیرم می زند استاده ام نشاب را

مقدار یار همنفس جز من نداند هیچکس                                                                              
 ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

وقتی در آبی تا میان دستی و پایی میزدم                                                                             
 اکنون همان پنداشنم دریای بی پایاب را

امروز حالا غرقه ام تا با کناری اوفتم                                                                                
 آنگه حکایت گویمت درد دل غرقاب را

گر بی وفایی کردمی یرغو به قاآن بردمی                                                                            
 کان کافر اعدا میکشد ، وین سنگدل احباب را

فریاد می دارد رقیب از دست مشتاقان او                                                                              
 آواز مطرب در سرا زحمت بود بواب را

سعدی چو جورش می بری نزدیک او دیگر مرو                                                                    
 ای بی بصر من می روم؟ او می کشد قلاب را