تبیان، دستیار زندگی

مطالب این مبحث از پایگاه اینترنتی تکتاز استخراج شده است.

چه بسیار اوقات که ما خود را معلم و مربی فرزندانمان می پنداریم، اما هرگز درباره رفتار و گفتار خود نمی اندیشیم. چه بسا که از تمام اعضای خانواده رفتار و گفتاری مؤدبانه را توقع داریم، اما هیچ گونه مراقبه و محاسبه ای را بر رفتار و گفتار خویش انجام نمی دهیم.

براین اساس، تمام اموری که در این کتاب به عنوان "بنیان های خانوادگی در فرآیند تربیت مهدوی" برمی شمریم، در درجة اول می بایست نصب العین والدین، معلمان و مربیان در مقام عمل قرار گیرد و آن گاه در درجه بعد نسبت به فرزندان اعمال گردد.

در این راستا توجه به اصل «عمل کردن به جای گفتن» بسیار ضروری است.

پروردگار جهانیان در کلام وحی، اهل ایمان را از «گفتن های بدون عمل» به شدت بازداشته است: ای کسانی که ایمان آورده اید، چرا چیزی را می گویید که بدان عمل نمی کنید. در نزد خداوند بسیار بد و ناپسند است که چیزی را بگویید که بدان عمل نمی کنید!

در احادیث اهل بیت: نیز بر "اصالت عمل" و "عمل گرایی" به ویژه در مقام "تعلیم و تربیت" تأکید شده است: با غیر از زبانتان (با رفتارتان نه گفتارتان) دعوت کننده مردم به سوی فضایل و خوبی ها باشید تا در شما کوشش و راستی و پرهیزگاری ببینند.

کسی که خود را پیشوای (هدایت و تربیت) دیگران قرار می دهد، ...باید پیش از آن که با زبان و گفتار تربیت کند، با کردار و رفتارش تربیت نماید.

در ضرب المثلی زیبا و حکیمانه چنین آمده است: «زوری که به نایت می آوری برای گفتن، به پایت بیاور برای عمل کردن!»