تبیان، دستیار زندگی

 شعرهایی که اشک و احساس را در هم آمیخته

سروده هایی که اشک را در خودش جای داده

و .....

ممنونم دوست بزرگوار

از این همه همکاری و فعالیت شما سپاسگزارم.

کاش در شعری که انتخاب فرمودید یک کلمه اشک هم گنجانده شده بود.

انشالله منبعد به این نکته ظریف توجه می فرمایید.

شادکام باشید انشالله.

من اشکم اشک می مانم همیشه

تو آهی آه می دانم همیشه

چرا که خواهی بنیانم بلرزد

نمی دانی که لرزانم همیشه

سید مهدی نژاد هاشمی

من بغض نهفته دارم ای اشک

صد حرف نگفته دارم ای اشک

بس درد بجان من نشسته

داغ رخ سوخته دارم ای اشک

در درد فراق یار نازم

آه و لب بسته دارم ای اشک

در راه نگار خود هماره

دو پای شکسته دارم ای اشک

رنجور ز نارفیق و نامرد

روح و دل خسته دارم ای اشک

شاکی ز خود و اسیر خویشم

زاری ز نوشته دارم ای اشک

زنگار دلم «مُبین» بریزان

افکار نپخته دارم ای اشک

*****************

وزن شعر: مفعول مفاعلن فعولن

نصرالدین کریمی (مُبین) از زیاران

مگر ای بهتر از جان امشب از ما بهتری دیدی؟كه رخ تابیدی و در ما بچشم دیگری دیدیز اشك من چه میدانی گرانیهای دردم راز طوفان شبنمی دیدی، ز دریا گوهری دیدیبیاد آور كه می خواهم بمیرم اندر آغوشتدر آغوش سحر در آسمان گر اختری دیدیترا حق میدهم ای غم كه دست از من نمیداریكه با كمتر كسی اینسان دل غم پروری دیدیز من یاد كن وز نام من در دفتر گیتی

اگر برگ گل خشكی میان دفتری دیدی

شاعر ناشناس

رهی معیری

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده‌ام

خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده‌ام

با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق

                                           همچون بنفشه سر به گریبان کشیده‌ام

چون خاک در هوای تو از پا فتاده‌ام

                                              چون اشک در قفای تو با سر دویده‌ام

من جلوهٔ شباب ندیدم به عمر خویش

                                      از دیگران حدیث جوانی شنیده‌ام

از جام عافیت می نابی نخورده‌ام

                                       وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده‌ام

موی سپید را فلکم رایگان نداد

                                        این رشته را به نقد جوانی خریده‌ام

ای سرو پای بسته به آزادگی مناز

                                     آزاده من که از همه عالم بریده‌ام

گر می‌گریزم از نظر مردمان رهی

                                     عیبم مکن که آهوی مردم‌ ندیده‌ام

چو نی به سینه خروشد دلی که من دارم

به ناله گرم بود محفلی که من دارم

بیا و اشک مرا چاره کن که همچو حباب

به روی آب بود منزلی که من دارم

دل من از نگه گرم او نپرهیزد

ز برق سر نکشد حاصلی که من دارم

به خون نشستم از جانستانی دل خویش

درون سینه بود قاتلی که من دارم

ز شرم عشق خموشم کجاست گریه شوق

که با تو شرح دهد مشکلی که من دارم

چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی

تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی

در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی

من سلسله موجم تو سلسله جنبانی

داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی

کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی

روی از من سر گردان شاید که نگردانی

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
محتسب داند که من این کار ها کمتر کنم
من که عیب توبه کاران کرده باشم بارها
توبه از می وقت گل دیوانه باشم گر کنم
عشق دُردانه ست و من غوّاص و دریا میکده
سر فرو بردم در آنجا تا کجا سر بر کنم
لاله ساغر گیر و نرگس مست بر ما نام فسق
داوری دارم بسی یارب کرا داور کنم
باز کش یکدم عنان ای ترک شهر آشوب من
تا ز اشک و چهره راهت پر زر و گوهر کنم
من که از یاقوت و لعل اشک دارم گنجها
کی نظر در فیض خورشید بلند اختر کنم
چون صبا مجموعه ی گل را بآب لطف شست
کج دلم خوان گر نظر بر صفحه ی دفتر کنم
عهد و پیمان فلک را نیست چندان اعتبار
عهد با پیمانه بندم شرط با ساغر کنم
من که دارم در گدایی گنج سلطانی بدست
کی طمع در گردش گردون دون پرور کنم
گرچه گرد آلود فقرم شرم باد از همتم
گر بآب چشمه ی خورشید دامن تر کنم
عاشقانرا گر در آتش می پسندد لطف دوست
تنگ چشمم گر نظر در چشمه ی کوثر کنم
دوش لعلش عشوه ای میداد حافظ را ولی
من نه آنم کز وی این افسانه ها باور کنم
حضرت حافظ
کریمی (مبین)