تبیان، دستیار زندگی

 شعرهایی که اشک و احساس را در هم آمیخته

سروده هایی که اشک را در خودش جای داده

و .....

چه کنم؟ دلم از سنگ که نیست
چه دل است این دل من که ز یک لرزش اشک
بر رخ رهگذری یا ز نالیدن مادر به فراق پسری
دل من می‌شکند
چه کنم؟ دلم از سنگ که نیست
گریه در خلوت دل ننگ که نیست
هر کجا اشک یتیمی رنجور می‌چکد بر سر مژگان سیاه
هر کجا چشم زنی غمزده با یاد پسر مانده به راه
دل من می شکند
چه کنم؟ دلم از سنگ که نیست
گریه در خلوت دل ننگ که نیست
حالت دخترکی کوچک و تنها و فقیر که به حسرت کند از شیشه اشک
به عروسک نگه گاه به گاه  وز دل تنگ کند ناله و آه
دل من می‌شکند
چه دل است این دل من؟
دلم از ناله مرغان چمن می‌شکند
ز خیال غم مردم دل من می‌شکند
چه کنم؟ دلم از سنگ که نیست ...

زنده یاد مهدی سهیلی

خدایا تراشکرمیکنم که اشک راآفریدی که عصاره حیات انسان است

آنگاه که درآتشعشق می سوزم یا درشد ت درد می گدازم

یا در شوق زیبایی و در ذوق عرفانی آب می شوم

و سراپای وجودم روح می شود، لطف می شود ،

عشق می شود ، سوز می شود

و عصاره وجودم به صورت اشک آب می شود

و بعنوان زیباترین محصول حیات

که وجهی به عشق و ذوق دارد

و وجهی دیگر به غم و درد ، بر دامان وجود فرو می چکد.

اگر خدا از من سندی بطلبد ، قلبم را ارائه خواهم داد ،

و اگر عمرم را بطلبد ، اشک را تقدیم خواهم کرد.

                                                               (دکتر چمران)

بیش از این اسراف نمیکنم

گریه هایم را

تو که قانع نمیشوی!

اشک هایم را در یک پیاله میریزم

و میگذارم پشت پنجره

شاید گنجشکهایی که به هوای دانه می آیند

هر روز

تشنه هم باشند…

شقایق پاک سیما

گرچه افکندی ز چشم خویش آسانم چو اشک
یکشب ای آرام جان بنشین به دامانم چو اشک
یا به خاک تیره غلطم یا به دامان گلی
بر خود از این بازی تقدیر لرزانم چو اشک
گر به چشمی بوسه دادم یا برخساری چه سود
کاین زمان با حسرتی در خاک غلطانم چو اشک
دست و پایی می زنم اما نمیدانم کجاست
اندرین دریای بی پایان سامانم چو اشک
بر دلی گر می نشینم بی ثباتم همچو آه
ور به چشمی جای گیرم باز لغزانم چو اشک
سوز پنهان درون است این که پیدا می شود
گه به لبهایم چو شعر و گه به چشمانم چو اشک
علی اشتری

ماجرای دل به خلق می گوید:
هر که با او زندگانی می کند
گر نمیمیرد گرانی می کند
من بر آن بودم که دل ندهم به عشق
سرو بالا دلستانی می کند
برف پیری می نشیند بر سرم
همچنان طبعم جوانی می کند
ماجرای دل نمی گفتم به خلق
آب چشمم ترجمانی می کند
آهن افسرده می کوبد به جهد
با قضای آسمانی می کند
چشم سعدی در امید روی یار
چون دهانش در فشانی می کند
سعدی

... احمد شاملو ...

اشک رازیست لبخند رازیست

عشق رازیست

اشک آن شب لبخند عشق ام بود

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی یا چیزی چنان که بدانی ...

من درد مشترکم مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن می گوید

علف با صحرا

ستاره با کهکشان

و من با تو سخن می گویم

نامت را به من بگو

دستت را به من بده

حرفت را به من بگو

قلبت را به من بده

من ریشه های تو را دریافته ام

با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام

ودستهایت با دستان من آشناست

در خلوت روشن با تو گریسته ام

برای خاطر زنده گان

ودر گورستان تاریک باتو خوانده ام

 زیباترین سرودها را

زیرا که مرده گان این سال عاشق ترین زنده گان بوده اند

دستت را به من بده

دستهای تو با من آشناست

ای دیر یافته باتوسخن میگویم

بسان ابر که با توفان

بسان علف که با صحرا

بسان باران که با دریا

بسان پرنده که با بهار

بسان درخت که با جنگل سخن میگوید

زیرا که من ریشه های تورا دریافتم

زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

علی اطهری کرمانی