تبیان، دستیار زندگی

پیش از « آفتاب غروب » زنی به دباغخانه می‌رفت و جامی از آب آن برمی‌داشت و به خانه می‌برد و آن را در « تنگ غروب » روی سر دختر « ترشیده » می‌ریخت.

زنی پیشِ دامنِ پیراهنِ دختر بخت بسته را بر می چید و با چاک پایین یقه‌اش با قفلی می بست. شب هنگام او را به سر چهار راه می برد و می ایستادند. دختر خاموش می ایستاد و زنی که همراه او بود کلید قفل را به یکی از مردان رهگذر – البته بیشتر مردان جوان – می داد و از او میخواست تا قفل بستة جامة دختر را باز کند. جوان اگر در خواست زن را می پذیرفت و قفل جامة دختر را می گشود ، به عقیده ایشان بخت دختر باز می شد و بختِ « گشایندة قفل » بسته

تا چندین سال پیش ، زنان سیاه بخت و دختران بخت بسته برای سفید بختی و گشایش بخت خود به میدان ارک تهران ، که در آن توپی بنام « توپ مروارید »گذاشته شده بود، می رفتند و نیت می کردند و روی توپ می نشستند یا از زیر لوله آن می‌گذشتند. گاهی هم زنان حاجتمند برای رسیدن به مراد و برآمدن آرزو ، تکه پارچه ای را به توپ « دخیل » می بستند.

دختر یا زنِ بخت بسته برای گشایش بخت خود ، گوشه‌ای از چادر یا دامن یا پیراهن یا چهار قد خود را گره می زد و به سر چهارسو یا گذر می رفت و می ایستاد و از نخستین رهگذری که از برابرش می گذشت ، درخواست می کرد تا گره جامه‌اش را بگشاید.

تنگِ غروب شب چهارشنبه‌سوری دختر یا زنِ کاربسته و « سیاه بخت » ، برای خریدن « کُندر» و « وِشا » و اسپند به سه دکان رو به قبله می رفت. از دکان اول و دوم این سه چیز را تقاضا می کرد ولی تا فروشنده سرگرم آماده کردن آنها می شد ، از دکان بیرون می رفت و می گریخت. سرانجام کندر و وشا و اسپند را از دکان سوم می خرید و به خانه می‌برد و برای گشودن بخت و کار خود دود می کرد

کوزه شکنی – تا چندین سال پیش که در میدان ارک تهران نقاره‌خانه‌ای بود ، زنان تهرانی به آنجا می رفتند و کوزة نو و آب ندیده‌‌ای را از بالای سر در نقاره‌خانه به زمین می افکندند و می شکاندند. زنانی هم که نمی توانستند به میدان ارک بروند کوزه را از سر بامِ خانة خود به زمین می انداختند این زنان چنین می‌پنداشتند که قضا و بلایی را که در کوزه کرده‌اند با دور انداختن و شکاندن آن از میان خواهند برد و برای مدت یک سال قضا و بلا را از خانواده خود دور خواهند کرد.

فال گرفتن با کوزه – زنان و دختران جوان گرد‌هم فراهم می آمدند و کوزة دهان‌گشادة کوچکی را در میان خود می گذاشتند و هر یک چیزی را بنام خود نشان می گذاشتند و در کوزه می انداختند. زنی هم چند تکه کاغذ « تا شده » را که به روی هر یک از آنها غزلی از حافظ نوشته شده بود در کوزه می افکند. آنگاه دختر نابالغی دست در کوزه می کرد و کاغذی را با یکی از نشانه‌ها بیرون می آورد. در این هنگام زنی از میان آنها کاغذ را باز می‌کرد و غزل آن را می خواند. معنای این شعر پاسخ نیت و فال دختر یا زنی بود که نشانه‌اش با کاغذ از کوزه بیرون آمده بود.

باطل کردن سحر و جادو – برای باطل کردن سحر و جادو از خانه و گشایش کار « قلیاب » یا « قلیاب سرکه » درست می کردند و آن را در چهار کُنج خانه و اتاق و سر در کوچه می پاشیدند و می گفتند:

هر کس کرده جادو عادل – من می کنم جادو باطل.

پختن آش ابودردا و آش بیمار – خانواده‌هایی که بیمار یا حاجتی داشتند برای بر‌آمدن حاجت و بهبود یافتن بیمارشان نذر می‌کردند و در شب چهارشنبه آخر سال « آش ابودردا » و آش بیمار ۱۳ می پختند و آن را اندکی به بیمار می خوراندند و بقیه را هم درمیان فقرا پخش می کردند.

گذراندن کودک نحس از زیر نقارخانه - برای بریده شدن « غَش » و « ریسه » کودک شیر خوار و از میان بردن « نحسی » اش ، او را به میدان ارک می بردند و سه‌بار از زیر نقاره‌خانه و لولة توپ مروارید می گذراندند. همچنین در کوزه‌ای گندم می ریختند و آن را بر زمین می زدند و می شکاندند تا گندمش روی زمین پخش بشود و پرندگان آن را بخورند.