تبیان، دستیار زندگی

بخش کردن ماه به چهار هفته در ایران ، از اسلام است و شنبه و یکشنبه و دوشنبه و …;نامیدن روزهای هفته ، از زمان رواج آن. شنبه واژه‌ای است سامی و درآمده به زبان فارسی و در اصل شَنْبَدْ.

منوچهری دامغانی گوید:

به فال نیک به روز مبارک شنید نبید گیر و مده روزگار خویش به بد

در ایران باستان ، سال دوازده ماه بود و ماه سی روز. یک سال ۳۶۰ روز داشت و هر سال ۵ روز و اندی کمتر از یک سال خورشیدی درست. این پنج روز در پایان سال افزوده می‌شد و اندی آن پس از گذشتن هر یک صد و بیست سال ، بصورت یک ماه در آخر دوازده ماه سال. یعنی پس از هر صد و بیست سال ، یک بار سال سیزده ماه داشت. پنج روز « اندرگاه » یا « وَهیجَک » یا « گاه » خوانده می شدو بعد در فارسی به « پنجة دزدیده » و در عربی به « خمسة مسترقه » معروف شد.

هر ماه ایرانی نامی از ایزدان و فرشتگان داشت و هر روز از هر ماه هم نامی ویژه خود. فروردین و اردیبهشت و خرداد و امرداد و … نام ماهها بود. هرمزد و بهمن و اردیبهشت و… به ترتیب نام روزها .روزی که نام آن با نام ماهش برابر می افتاد آن روز ، روز جشن بود و شادمانی. فروردگان ، اردیبهشتگان ، خردادگان ، تیرگان ، امردادگان ، شهریورگان ، مهرگان ، آبانگان ، آذرجشن ، دی جشن ، بهمنگان و مردگیران یا مژده گیران جشنهای دوازده‌گانه سال بود از جهت برابر افتادن نام ماه با روز. نوروز ، سده ، جشن نیلوفر ، خرم روز ، آبریزگان و گاهنبارها و … هم جشنهای دیگری از گاه شماری کهن بود

به جز فروردگان ـ روز فروردین از ماه فروردین جشن دیگری نیز به همین نام ، به مدت ده روز از بیست و پنجم اسفند ماه تا پایان پنج روز « اندرگاه» گرفته می شد. ایرانیان در این فروردگان جامه‌های نو می پوشیدند و آتش می افروختند و به دخمه‌های مردگان و آتشگاها می رفتند و خدای بزرگ ، اهورمزدا ، را نیایش می کردند و می پنداشتند

فروردها (فروهرهای) درگذشتگان از آسمان به زمین فرود می آیند و به خانه‌های خود می روند.

در دوره اسلامی بیشتر جشن‌های باستانی ایران فراموش شد و جشنهایی دیگر جای آنها را گرفت. جشنهایی هم که از دوره باستان بازماند ، با گرویدن ایرانیان به دین اسلام و دگرگونی ذوق و اندیشه ایشان ، آیین آنها کما‌بیش رنگ برگرداند و دگرگرنی‌هایی یافت و با آیینهای غیر ایرانی آمیخت و به صورتی دیگر و گاه زیر‌نام‌هایی دیگر آشکار شد

یکی از این گونه جشنها ، جشنی است که در شب چهارشنبه آخر سال ، پیش از فرا رسیدن نوروز و بهار ، با مراسمی خاص برگزار می شود و به نام « شب چهارشنبه سوری » معروف است.

واژه « سور» و « سوری» در ادبیات فارسی به معنای « مهمانی » و « جشن » و رنگ « سرخ » و … بکار رفته است. ناصر خسرو می گوید:



در سور جهان شدم و لیکن بس لاغر باز‌گشتم از سور

زین سور ز من بسی بتر رفت اسکندر و اردشیر و شاپور

گر تو سوی سور میروی رو روزت خوش‌ باد و سعی مشکور

مسعود سعد می گوید:

وقت گل سوری خیز ای نگار بر گل سوری می سوری بیار

« سور » در شعر ناصر خسرو ، مهمانی و « سوری » در شعر مسعود سعد ، سرخ معنی می دهد.

در گویش امروزی تهران « سور» به معنای « جشن » و « مهمانی » بکار می رود. به معنای جشن در « ختنه سوران » و به معنای مهمانی در « سور دادن ». در برخی از گویشهای ایرانی نیز چون کردی ، « سور» معنی سرخ می دهد.

پس به اعتباری می‌توان گفت که چون در شب چهارشنبه آخر سال آتش می افروزند و با بوته‌های آتش زده ، دل تیره و تار شب را روشن و سرخ فام می کنند ، از این‌رو آن شب را « سور» نامیده‌اند. یعنی شب چهارشنبه سرخگین و آتشین. یا اگر « سور » را به معنی جشن بگیریم یعنی چهارشنبه‌ای که با جشن و شادی همراه است.