تبیان، دستیار زندگی

سلام

 در این مبحث تصمیم بر اینه که حکایات قدیمی وعرفانی پند آموز برای شما عرضه بشه..حکایاتی که سرچشمه از عرفان ناب اسلامی داره ومیتونه چراغ راه  همه ما در حال حاضر باشه:

 جنید(یکی از عرفا)مریدی داشت که او را از همه عزیز تر می شمرد.دیگران را حسد آمد.شیخ از حسادت دیگر مریدان آگاه شد.گفت:ادب وفهم او از همه بیشتر است.امتحان کنیم تا شما را معلوم گردد.

فرمود تا بیست مرغ آوردند وگفت:هر مرغ را یکی بردارید وجایی که کسی شما را نبیند بکشید وبیاورید.همه برفتند وبکشتند وباز آوردند ،الا آن مرید...که مرغ را زنده باز آورد .

شیخ پرسید چرا نکشتی؟گفت:شما فرمودید جایی بروم که کسی مرا نبیند ومن هرجا رفتم حق تعالی مرا می دید..

شیخ رو به اصحاب کرد وگفت:دیدید که فهم او چگونه است وفهم دیگران چون؟همه استغفار کردند ومقام آن مرید را بزرگ داشتند

راستی دقت کردید:  وقتی در اتوبانها در حال حرکتیم نزدیک به دوربین های پلیس که می رسیم احتیاط می کتیم تا مبادا بعدا نتونیم پاسخگو باشیم ولی نسبت به دوربینهای خدا که همیشه حاضر وناظر بر کارهای ماست بی اعتناییم

سلام

از امیرالمومنین علی (ع)نقل شده است:

روزی در مدینه گرسنه شدم.پس به دنبال کار به اطراف مدینه رفتم.دیدم زنی دلوهایی را جمع نموده،گفتم:هر دلو آبی که برایت آوردم یک خرما باید بدهی وبا او چنین قرارداد بستم.پس شانزده دلو آب آوردم وشانزده خرما گرفتم.آمدم وبه پیغمبر خبر دادم وبا هم تناول کردیم...

اینجاست که باید بگیم..علی جان:

ما کجائیم در این بحر تفکر تو کجا

ما کجائیم در این بحر تفکر، تو کجا؟
می روم تا نشود دست عدو پُر، تو کجا؟
با چنین شیعه، دل دشمن مولا شاد است
کم ندارم به خدا شاکی و دلخور، تو کجا؟

جناب برزخ، یه دنیا ممنون بابت این حکایتهای ناب و تلنگرهای ذهنی.
یا علی

سلام

مگس خان افغان بر سر قبر خواجه حافظ شیرازی آمد وخواست مقبره او را خراب کند.جمعی او را ممانعت کردند وقرار شد تفالی بر دیوان خافظ بزنند.این شعر آمد:

ای مگس عرصه ی سیمرغ نه جولانگه توست

عرض خود می بری وزحمت ما میداری

مگس خان از خراب کردن مقبره خودداری کرد

سلام
واقعا؟! این دیگه خیلیییییییییییی جالب بود، از تفال های تاریخی به دیوان حافظ شنیدم، خیلی خیره کننده و لذتبخشه.
یا علی

سلام

ابو جعفر نیشابوری روایت کرده است:جوانی بود که پیوسته می گفت:"یا قدیم الاحسان احسن الی با حسانک القدیم"

سبب این ذکر را پرسیدند..گفت:من قبلا مدتی لباس زن می پوشیدم و با زنها در مجالس عروسی وولیمه زنانه شرکت می کردم.تا اینکه در مجلس عروسی امیری حاضر بودم،وقتی مجلس تمام شد ومی خواستیم بیرون رویم خادم مجلس صدا زد در ها را ببندید .چون گوهر گرانبهایی از عروس گم شده است باید تمام اهل مجلس را تفتیش نمائیم.حالتی پیدا کرده بودم که از بیانش عاجزم.اگر نوبت به تفتیش من می رسید ومی فهمیدند من مرد هستم گردنم را می زدند.در همان حال شخصی به نظرم آمد وبه من گفت این ذکر را بگو:"یا قدیم الاحسان احسن الی باحسانک القدیم"

این ذکر را مکرر می گفتم وبا خدای خود عهد کردم که اگر مرا از این مخمصه یرهاند توبه نموده ودیگر این کار را اتجام ندهم.کمی مانده بود به من برسند صدائی بلند شد که دیگر کسی را تفتیش نکنید گوهر گم شده پیدا شد..من نفس راحتی کشیدم واز آن به بعد همیشه این ذکر را تکرار می کنم.

سلام
خیلی تو زندگی مون اتفاق می افته که خدا از مهلکه و معرکه ای نجاتمون می ده، اما به قول خود خدا، تا کشتی به ساحل می رسه، میشیم عین اولمون.
کاش ما انسانها اینقدر ناسپاس نبودیم.
یا علی

آیت الله محمد شاه آبادی نقل می کنند :
در زمان قدیم، حمام ها عمومی و دارای خزینه بود. روزی مرحومآیت ا...محمد علی شاه آبادی به حمام رفته بودند و پس از شست و شوی خود، وارد خزینه شدند و بعد از آب کشیدن بدن، بیرون آمدند و چون می خواستند از سطح حمام بگذرند، احتیاط می کردند که آب های کثیف بر بدنشان نریزد.
سرهنگی که اونیز در حمام بود، چون احتیاط ایشان را دید، زبان به طعن و تمسخر گشود و به ایشان اهانت کرد.
ایشان از این تمسخر و طعن او خیلی ناراحت شدند، اما چیزی نگفتند و به راه خود ادامه دادند.
فردای آن روز مشغول تدریس بودند که صدای عده ای که جنازه ای را حمل می کردند، شنیدند. پرسیدند چه خبر شده؟ اطرافیان جواب دادند که آن سرهنگی که دیروز در حمام به شما اهانت کرد، وقتی از حمام بیرون آمد، سر زبانش تاول زد و درد آن هر لحظه بیشتر شد و معالجه ی دکترها هم سودی نبخشید و در کمتر از ۲۴ ساعت، از دنیا رفت...
بعدها، هر وقت که آیت الله شاه آبادی از این قضیه یاد می کردند، متأثر و ناراحت می شدند و می فرمودند:
« ای کاش آن روز در حمام به او پرخاش کرده و ناراحتی خود را بروز می دادم تا گرفتار نشود».

سلام
حکایت بیدارکننده ای بود، واقعا بعضی کارا تاوان سنگینی دارن.
ممنون جناب برزخ
یا علی

با نام خدا و سلام
داستان به اندازه فاصله زانو تا زمین

روزی دو مرد جوان نزد استادی آمدند و از او پرسیدند: فاصله بین دچار یك مشكل شدن تا راه حل یافتن برای حل مشكل چقدراست؟

استاد اندكی تامل كرد و گفت:"فاصله مشكل یك فرد و راه نجات او از آن مشكل برای هر شخصی به اندازه فاصله زانوی او تا زمین است!"

آن دو مرد جوان گیج و آشفته از نزد او بیرون آمدند و در بیرون مدرسه با هم به بحث و جدل پرداختند.

اولی گفت:" من مطمئنم منظور استاد معرفت این بوده است كه باید به جای روی زمین نشستن از جا برخاست و شخصا برای مشكل راه حلی پیدا كرد. با یك جا نشینی و زانوی غم در آغوش گرفتن هیچ مشكلی حل نمی شود. "

دومی كمی فكر كرد و گفت:" اما اندرزهای پیران معرفت معمولا بار معنایی عمیق تری دارند و به این راحتی قابل بیان نیستند. آنچه تو می گویی هزاران سال است كه بر زبان همه جاری است و همه آن را می دانند. استاد منظور دیگری داشت."

آن دو تصمیم گرفتن نزد استاد بازگردند و از خود او معنای جمله اش را بپرسند. استاد با دیدن مجدد دو جوان لبخندی زد و گفت:

" وقتی یك انسان دچار مشكل می شود. باید ابتدا خود را به نقطه صفربرساند. نقطه صفر وقتی است كه انسان در مقابل كائنات و خالق هستی زانو می زند و از او مدد می جوید.

بعد از این نقطه صفر است كه فرد می تواند برپا خیزد و با اعتماد به همراهی كائنات دست به عمل زند.

بدون این اعتماد و توكل برای هیچ مشكلی راه حل پیدا نخواهد شد. باز هم می گویم...

فاصله بین مشكلی كه یك انسان دارد با راه چاره او ، فاصله بین زانوی او و زمینی است كه برآن ایستاده است!"

با نام خدا و سلام
به تاپیک حکایتها و برداشتهای انجمن تعلیم تربیت هم سر بزنید پشیمون نمی شید.