محمد علی دشتی متخلص به فایز از شاخص ترین دو بیتی سرایان ادب فارسی است که در حدود صد واندی سال پیش در منطقه ی دشتی بوشهر می زیسته است. کمتر کسی است که در جنوب و به ویژه بوشهر حداقل چند دوبیتی فایز را از حفظ نداشته باشد. به عقیده ی من علت این امر بر می گردد به سادگی زبان وصمیمیتی که در دوبیتی های او موج میزند. همین ویژگی است که باعث شده دوبیتی های او را پیر وجوان٬زن ومرد٬ باسواد وبیسواد از بر داشته باشند. فایز خود از جنوب برخاسته از جایی که نه هوای مصفایی دارد و نه آب گوارایی تا با قصیده وغزل به توصیف و تمجید آن بپردازد ونه زندگی سخت و مشقت بار در چنین اقلیمی و از همه مهمتر ظلم وجور خوانین برای مردم جنوب دل و دماغی برای خواندن چنین اشعاری می دهد. پس کدام قالب بهتر از دوبیتی می تواند به صورت مختصر ومفید حرف دل فایز را بیان کند که بر دل مردم خسته ی جنوب نیز بنشیند. دوبیتی های فایز بوی عشق می دهند بوی عشقی پاک وبی آلایش.گاه به سادگی وبا صفای باطن ارادت و عشق خود به معشوق را بیان میکند.
