تبیان، دستیار زندگی

¤ بابا نسبت به این همه فداكاری مادر، چه واكنشی نشان می داد؟



بابا واقعا از مادرم راضی بود و همیشه این رضایت را ابراز و از مادر قدردانی می كرد كه من اكثرا نیستم و شما تمام این سختی ها و خانه به دوشی ها را تحمل می كنی. كارهای بچه ها همیشه به عهده شما بوده است. چون از همان اوایل زندگی شان، بابا 3 ماه، 3 ماه یا 6 ماه، 6 ماه نبود و جالب است بدانید كه مامان یك دفتر دارد كه تمام خاطرات آن دوران را در آن یادداشت كرده است. مامان می گوید برای این خاطراتم را یادداشت می كردم كه اگر شما بچه ها پرسیدید كه مگر تو بابا را دوست نداشتی كه این قدر از او دور بودی، اینها را به عنوان مدرك نشانتان بدهم و بگویم كه چقدر دوستش داشتم.

¤ ازرابطه پدر و همسرت هم برایمان بگو.



بعضی دامادها، پدرخانم شان مثل كوه می مانند برایشان و زمانی كه فوت می كند، انگار می شكنند و پشتشان خالی می شود.
پدرم فقط پدرهمسرش نبود، به قول خودش، اسوه اش بود، مرادش بود. همیشه می گفت دوست دارد مثل پدرم شود و جالب است، الان همه می گویند چقدر شبیه پدرت شده! پدرم هم مثل پسرش دوستش داشت. در مراسم تشییع همه بیشتر حواسشان به او بود، این قدر كه حالش بد بود. الان هم خیلی كارها را به عشق بابا انجام می دهد.

¤ كدام ویژگی ازپدرت برای همسرت خیلی خاص بود؟



همت و تخصص پدر و كوتاه نیامدن از هدفش.


 پدر فردی نبود كه همین طوری همه چیزش را به پای كسی بریزد اما اگر می دید او پتانسلیش را دارد، چرا. بابا در محیط كار هر چه جوان بود، دور خودش جمع كرده بود. همیشه می گفت دركشورهای جهان سوم، كار كردن راحت نیست چون یك عده هستند كه مدام جلوی پایت سنگ می اندازند و می گویند نمی شود، ما نمی توانیم اما او با همه این شرایط كار می كرد. پدر آن قدر به این جوان ها كه همگی متولد دهه 60 بودند، عزت نفس و میدان داد كه الان توانسته اند چنین كارهای عظیمی را انجام دهند، كارهایی كه به لحاظ مسائل امنیتی نمی توان آنها را بازگو كرد.

¤ در رابطه با این همت و كوتاه نیامدن از هدف، دوستان بابا خاطره ای را برایت تعریف كرده اند؟



برای سوخت موشك ها به مشكل برخورد كرده بودند، قرار می شود یك مهندس شیمی برای كمك بیاید. آن مهندس بعد از كلی ناز كردن و گرفتن مبلغ هنگفتی بالأخره می آید. اما وقتی می بیند شرایط خیلی سخت است، كار را رها می كند و می رود.
بابا خیلی از این قضیه ناراحت می شود و می گوید چرا ما باید محتاج چنین افرادی باشیم؟! دوستان بابا می گویند خودش تك و تنها در طول ماه ها و ساعت های پیاپی به آزمایشگاه می رفت و این مواد شیمیایی را با هم تركیب می كرد! دوستانشان می گویند، آن قدر بوی این مواد شیمیایی بد و وحشتناك بود كه كسی اصلا نمی توانست از كنار سوله ای كه پدر آنجا كار می كرد، رد شود!
گاهی آن قدر هوای آنجا گرم می شد كه ماسكش را هم برمی داشته! دوستانش می گفتند قطعا اگر همین قضیه شهادت برایشان رخ نمی داد، در آینده این مواد شیمیایی اثراتش را می گذاشت. بابا خودش تنها می رفت آنجا كار می كرد تا بالأخره توانست مبتكر سوخت جامد موشك شود! به همین سبب بود كه آقا فرمودند، دانشمند برجسته.

سلام

ممنون هیون جان

احساس آدم نسبت به شهدای معاصر طور دیگه ای و حسرتش بیشتره

یه جمله ای از حضرت آقا هست: «دیروز دروازه ی شهادت داشتیم، امروز معبری تنگ، باز هم فرصت هست، دل را باید صاف کرد»

خوشا به حال این شهدا که دلشون رو صاف کردند