سلام دوست عزیز . در پاسخ به مطلبی که در اینجا ذکر کردین ( که فکر میکنم بهتر بود همین جا پاسخ من رو میدادین تا بقیه هم ببینن )من نگفتم که دوست صد درصد واقعی وجود ندارد ( شاید بهترهست شما هم دوباره مطالعه بفرمایین )بلکه گفتم که ما باید دوست واقعی رو بسازیم ، باید بگم بنده کاملا با بحث شما موافق هستم ولی همیشه به این نکته بی توجهی میکنیم که اگر میخواهیم دوستانی خوب داشته باشیم باید اول خودمون برای اونها دوستانی خوب باشیم برای مثال اگر من وفای به عهد دوستم نکنم آیا توقع وفای به عهد از او درست است یا اگر من در مشکلات و گرفتاری به درد دوستم نرسم آیا توقع متقابل جایز است ؟؟ مطمئنا به این دوستی نمیشه دوستی واقعی گفت و من می خوام یک قدم جلوتر از حرفهای شما بزارم و بگم به نظر من دوست ناباب فقط اون نیست که شما رو به بدی راهنمایی میکنه بلکه دوستی که در جایی که باید دوستی اش رو با راهنمایی و کمک زبانی وعملی ابراز کنه نکرده باشه هم همین عنوان رو میگیره !!
در ضمن در پست قبلی منظور و مخاطب من فقط شما نبودین چون در واقع درد دلهای من بود، ولی در باره اینکه شما خلا دوست واقعی اصلا در زندگی تون احساس نکردین باید به شما و دوستانتون تبریک گفت همچنان که شما اعلام کردین و من نمیدونستم شما از جوانی دوستنای داشتین که هدف والایی برای خودتون و ما رقم زدین و در واقع از کشور و ناموسش دفاع کردین ولی اگر واقع بین باشیم شرایط آن زمان و در آن مکان با شرایط حال حاضر تفاوت زیادی دارد، در حال حاضر این خلا گاهی ممکن هست برای کسی پیش بیاید که راهنما و یار واقعی نداشته باشد ، که بنده هم این دوستان و خودم رو مخاطب قرار میدهم و نظر و عقیده ام رو ابرازمیکنم که اگر دوستی واقعی میخواهیم باید به متقابل بودن آن توجه کنیم . همون فرموده مولای مان علی (ع) که هر چر بر خود میپسندی بر دیگران هم بپسند و .... . اگر این چنین شود به جای دیگران میتوانیم کلمه دوست رو در این جمله قرار بدیم یعنی اگر چنین اخلاقی در هر جامعه ای رواج یابد دوستی واقعی خواه ناخواه ایجاد میشود .
امیدوارم مستقیما از این نظرات برداشت شخصی نکرده باشین و هر جا انتفاد یا نظر دیگری دارین اعلام کنین . به نظرم بحث جالبی است که میتونه به نتایج خوبی ما رو هدایت کنه . با تشکر