سلام دوستان گرامی
من چون انجمن می رم و تو جمع های شاعرا شرکت می کنم برخوردهای زیادی باهاشون داشتم
بعضی هاشون رو می شناسم که با وجود پسر بودن با دوستاشون میشینند گریه میکنن!
بعضی هاشون خیلی مظلوم و بی سروصدان!
بعضی هاشون هم که جک مجسمند و همش مزه پراکنی می کنند و...
این تفاوتا ربطی به شاعر بودنشون نداره تفاوت شخصیتی و فردیه!
اونا شاعرند و یک شباهت مهم با هم دارند:این که دنیا رو مثل انسانهای معمولی نمی بینند و لایه های جدیدی از زندگی رو کشف میکنند
ولی با این تصور که شاعرا گوشه گیر باشند و با بقیه ارتباط نداشته باشند 100 درصد مخالفم چون نه تا حالا بین این همه شاعر مشاهده کردم و نه خودم اینطوریم
اتفاقا شاعرای موفق کسانیند که ارتباط خوب و سالمی با اطرافیانشون دارند چون شاعرا معمولا بهترین و ناب ترین سوژه ها رو از محیط و اطرافیان می گیرند
در مورد سکوتش هم باید بگم در خلوت به تفکر فرو می رند و بیهوده گویی نمی کنند چون سکوت نشانه ی خردمندانه
پیش و پسی بست صف انبیا
پس شعرا بوده و پیش انبیا