تبیان، دستیار زندگی

سلام.

دیروز پنج شنبه رفته بودم بهشت زهرا،موزه شهدا.

از اونجا عکس هایی گرفتم و خاطراتشونو نوشتم که براتون

میذارم شماهم ببینید.

سراسیمه وارد شد،گریه می کردو می گفت من از چه کسی باید عذرخواهی کنم؟

به چه کسی باید بگم منو ببخشه؟می گفت:من مخالف تدفین شهدای گمنام در این محل

بودم واعتقاد داشتم با آمدن این شهدابه نزدیکی منزل ما،اینجا قبرستان می شودو قیمت

خانه های ما پائین می آید...

پسر12ساله من مبتلابه بیماری شدید پادرد بود،به نحوی که قادر به راه رفتن نبود.

دیشب در رویای صادقه شخصی را دیدم که به من گفت:اگرچه شمانمی خواستی ما

همسایه شماشویم،اما حالاکه همسایه شدیم حق همسایگی را بجا می آوریم. برای شفای

پسرت رو به قبله بایست و سه مرتبه بگو الحمدالله...

با گریه از خواب پریدم،ذکر را گفتم.پسرم شفا گرفت.حالا آمده ام عذرخواهی کنم.

آقا مهدی برای سرکشی به اورژانس آمد.هنگام سرکشی با عصبانیت صدایش بلندشد؛

برادرهاسریع بیایند اینجا!

چند لحظه بعد همه دور مهدی جمع شدند.مهدی زباله ها را نشان دادوگقت:این چه

وضعی است؟مثلا شما نیروی بهداری هستید.باید سرمشق دیگران در بهداشت باشید!...

آقامهدی گشت و یک گونی خالی پیداکرد.شروع کرد به جمع کردن زباله ها،از میان

زباله ها یک بسته صابون پیداکرد.عصبانی شد.ببینید با بیت المال مسلمین چه میکنید،

می دانید این ها را چه کسانی با چه مشقتی به جبهه می فرستند؟

چند لحظه بعد مهدی یک قوطی خرما از میان زباله ها کشید بیرون!چشم بست و لب

گزید،چرا کفران نعمت می کنید؟اگر ما بفهمیم این ها را مردم مستضعف به جبهه

می فرستند این طور اسراف نمی کنیم.

(شهیدمهدی باکری/کتاب:آقای شهردار)

سلام خيلي وقته نيستي خوبي؟ ممنون از اون نظري که بهم دادي منو از احوالت بي خبر نزار ارميا نبي