ازدواج نرجس خاتون با امام عسکری علیه السلام

نرجس خاتون در خانه حکیمه، دختر امام جواد علیه السلام، به‌سر می‌برد تا اینکه روزی امام حسن عسگری به خانه عمه خود رفت و نرجس خاتون توجه امام را به خود جلب کرد.

حکیمه به امام حسن عرض کرد اگر تمایل دارد، نرجس را به ازدواجش در بیاورد. امام پاسخ فرمود: « از این در شگفتم که به زودی فرزند بزرگواری از او متولد خواهد شد که خداوند به‌وسیله او زمین را از عدل و داد پر می‌کند، همان‌گونه که از جور و ستم پر شده است.» حکیمه پرسید: « آیا نرجس را به حضورتان روانه کنم؟» و امام آن را مشروط به اجازه پدرش کرد.

حکیمه در همان لحظه برای کسب اجازه ازدواج امام حسن و نرجس خاتون به حضور برادرش امام هادی شرفیاب شد، ولی پیش از آنکه سخنی بر زبان بیاورد، امام علیه السلام فرمود: «نرجس را نزد فرزندم ابومحمد بفرست.»

مراسم ازدواج امام حسن عسکری و نرجس خاتون را در خانه حکیمه برگزار شد و آنها پس از چند روز به خانه امام هادی رفتند.

دوران بارداری نرجس خاتون همانند بارداری مادر موسی علیه السلام مخفی بود و کسی از آن آگاهی نداشت، چرا که دشمنان مترصد بودند آن حضرت را به قتل برسانند.

شب پانزدهم شعبان سال 255 هجری قمری، حکیمه به خانه امام حسن عسکری علیه‌السلام رفته بود. نزدیک غروب آفتاب تصمیم گرفت برگردد که امام حسن به او فرمود شب را در همان جا بماند چرا که قرار است مهدی علیه السلام متولد گردد.

حکیمه و نرجس خاتون آن شب با هم نماز خواندند، افطار کردند و آنگاه به رختخواب رفتند. پس از مدتی، حکیمه برای ادای نماز شب آماده شد ولی اثری از وضع حمل در نرجس خاتون مشاهده نکرد. سپس نرجس نیز از خواب بیدار شد و مشغول نماز شب گردید.

حکیمه همچنان در اضطراب به‌سر می برد و منتظر وعده خدا بود. کم‌کم نزدیک بود که شک و تردید او را فرا گیرد، که امام حسن عسکری او را باز داشت. نرجس خاتون در نماز وتر بود که حالش دگرگون شد. حکیمه می‌گوید: « در این حال پرده‌ای میان من و او مانع شد که دیگر نرجس را ندیدم. طولی نکشید که حجاب برطرف گردید و نرجس خاتون را دیدم که نوری از او می درخشید. آن نور به‌قدری شدید بود که جایی را نمی‌توانستم ببینم.

در آن حال کودکی را دیدم که صورت و زانوهایش را بر زمین نهاده، دو انگشت سبابه را به سوی آسمان بلند کرده و سخن می گوید: « شهادت می‌دهم که هیچ معبودی جز خدای یگانه نیست، تنهاست و شریکی ندارد؛ و شهادت می‌دهم که جدم رسول صلی الله علیه و آله و سلم خداست و پدرم امیر مومنان است.» آنگاه یکایک امامان را نام برد تا به نام خودش رسید. پس فرمود:« خدایا وعده‌ات را درباره من به انجام رسان. کار مرا به پایان برسان. گام‌هایم را محکم گردان و زمین را به وسیله من از عدل وداد پر کن.»

امام حسن عسکری برای فرزندش گوسفندان زیادی عقیقه کرد و شیعیان را اطعام نمود.

مخفی نگه‌داشتن ولادت حضرت مهدی «علیه السلام) از همان آغاز رعایت می‌شد و جز شیعیان خاص و افراد معدودی از ولادت او باخبر نمی‌شدند؛ چرا که در صورت آگاهی دشمنان از ولادت آن حضرت، آنها درصدد کشتن او بر می‌آمدند.

اسامی
امام زمان علیه‌السلام نام‌های گوناگونی دارد که بسیاری از آنها لقب‌هایی است که از جهت خصوصیات و صفات مختلف، به او داده‌اند.

حضرت مهدی (علیه السلام) از آغاز ولادت دشمنان فراوانی داشت که همواره در پی یافتن و کشتن آن حضرت بودند. به همین جهت آن حضرت پیوسته در اختفا و غیبت به‌سر می‌برده و در احادیث پیشوایان معصوم علیهم السلام و در میان شیعیان، از نام اصلی آن حضرت، کمتر استفاده می‌شده است.
برخی از نام‌های آن امام عبارتند از:

1ـ محمد: نام اصلی امام زمان محمد است. در بسیاری از احادیث، آن حضرت همنام و هم‌کنیه رسول بزرگوار اسلام معرفی گردیده است. با این حال در تعدادی از احادیث، بردن این نام ممنوع شمرده شده است و حتی در پاره‌ای از احادیث، کسی که آن حضرت را به این نام یاد کند، کافر و ملعون دانسته شده است. دلیل این حکم از سوی پیشوایان معصوم علیه السلام، مسایل امنیتی و حفظ جان آن حضرت از دست دشمنانش بیان شده است.

2ـ مهدی: مهدی در لغت به معنی هدایت‌شده و راه‌یافته است. دلیل نامیده‌شدن امام زمان علیه السلام به مهدی راهنمایی و هدایت‌یافتگی به امور مخفی و پنهان بیان شده است.

3- قائم: از آنجا که حضرت مهدی به‌حق قیام می‌کند و حق را بر پا می‌دارد، در احادیث پیشوایان معصوم قائم به حق نامیده شده است.
img/daneshnameh_up/c/cc/bg.jpg
4ـ منتظر: منتظر به معنای کسی که در انتظارش به‌سر می‌برند. از آنجا که حضرت مهدی برای مدت بسیار طولانی در غیبت به‌سر می‌برد و در این مدت شیعیان مخلص، منتظر او هستند تا با ظهور خود جهان را از عدل وداد پرکند، آن حضرت منتظر نامیده شده است.

5- احمد

6- محمود

7ـ مومل «آرزو داشته شده)

8- خلف

9- الحجه من آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم

10ـ منصور

11- عبدالله

12ـ خلف صالح

13- صاحب الزمان

14ـ خلیفه الله

15ـ بقیه الله.

حضرت مهدی علیه السلام کنیه‌هایی نیز دارند که عبارتند از : ابوالقاسم، ابوعبدالله و ابوجعفر.

دوران کودکی
چنانچه گفته شد، حضرت مهدی علیه السلام از همان آغاز ولادت و دوران کودکی ـ بلکه پیش از ولادت ـ در خفا به‌سر می‌برد و جز تعداد کمی از شیعیان و یاران خاص پدرش، کسی موفق به دیدار و ملاقات با او نمی‌شد. از این‌‌رو از حوادث دوران کودکی آن حضرت اطلاعات زیادی در دست نیست.

در اینجا به برخی از حوادث دوران کودکی امام اشاره می کنیم:

حضرت مهدی علیه السلام در روز اول ولادت: حکیمه در موارد متعدد به دیدار و زیارت امام می‌رفت. او در همان روز نخست ولادت امام برای عرض تبریک به خانه‌ی برادرزاده اش امام حسن عسکری رفت؛ ولی با کمال تعجب، حضرت مهدی را در جای خودش ندید.

وقتی از امام حسن عسکری پرسید، آن حضرت فرمود:« او را به کسی سپردیم که مادر موسی فرزندش را به او سپرد.»

روز سوم ولادت: حکیمه روز سوم ولادت حضرت مهدی نیز برای دیدار امام به آنجا رفت. در این دیدار، حضرت مهدی علیه السلام را در آغوش گرفت و بوسید. امام حسن عسکری از حکیمه خواست فرزندش را نزد او ببرد.

هنگامی که حکیمه، حضرت مهدی علیه السلام را به پدر داد، امام حسن فرمود: « فرزندم سخن بگو!» و حضرت مهدی لب به سخن گشود و گفت: « اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. بسم الله الرحمن الرحیم. و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثین و نمکن لهم الارض و نری فی الارض و نری فرعون و هامان و جنود هما منهم ما کانوا یحذرون»؛ « پناه می برم به خدا از شیطان رانده‌شده، به نام خداوند بخشایشگر مهربان. و ما اراده کردیم بر کسانی که در زمین ضعیف شده‌اند، منت گذاریم و آنان را پیشوایان قرار دهیم و وارثان (زمین) قرار دهیم و آنان را در زمین قدرت دهیم و به فرعون و هامان و سپاهیانشان از سوی آنان چیزی نشان دهیم که آنها را به ترس وا دارد»

سپس بر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم و حضرت علی علیه السلام و همه امامان درود فرستاد تا به نام پدرش رسید و پس از ذکر نام پدرش ساکت شد.

همچنین در روز سوم ولادت حضرت مهدی، پدرش اصحاب خود را جمع کرد، حضرت مهدی را به آنها نشان داد وفرمود: « پس از من این کودک، امام شما و جانشین من است. او همان کسی است که گردن‌ها در انتظارش کشیده می‌شود و آنگاه که ظلم و جور پر شود، قیام می‌کند و دنیا را از عدل وداد پر می‌نماید. »

روز هفتم ولادت نیز حکیمه به دیدار آن امام رفت و ماجرای این دیدار شبیه دیدار روز سوم است.

روز دهم ولادت: در این روز خادمی به نام نسیم، در حضور حضرت مهدی عطسه کرد.

امام به سخن درآمد و فرمود: « خداوند تو را رحمت کند. (یرحمک الله.)» نسیم از این سخن خوشحال شد. آنگاه امام فرمود: « به تو بشارت می‌دهم که عطسه، سه روز ایمنی از مرگ را در پی دارد.»

چهل روزگی: حکیمه می‌گوید: « چهل روز پس از تولد حضرت مهدی علیه السلام به خانه امام حسن عسکری رفتم. مولایم امام زمان را مشاهده کردم که در خانه راه می رود و کسی را ندیدم که فصیح‌تر از او سخن بگوید.»


حکیمه گوید: « پس از آن از ابومحمد علیه السلام سراغ امام زمان را می گرفتم و او در پاسخ می فرمود: « او را به کسی سپردیم که مادر موسی علیه السلام فرزندش را به او سپرد»

ویژگی های آن حضرت
امام زمان دارای ویژگیهایی است که از یک جهت به همه انبیاء و اولیاء شباهت دارد ولی از جهت دیگر با تمام آنان تفاوت دارد.

قیام آن حضرت
قیام آن حضرت که آرزوی تمام شیعیان و مظلومان تمام جهان است دارای ویژگیهایی است که در روایات ائمه معصومین به آنها اشاراتی شده است و همچنین در قبال آن حضرت و قیام جهانی وی وظایفی برای شیعیان و موالیان حضرت آورده شده است.

مهدویت چیست؟ راهنما كیست؟
در منطق دین دو اصطلاح داریم كه یكی "هادی" و دیگری "مهدی" است از نظر قاعدة زبان و لغت هادی اسم فاعل و به معنای هدایت كننده و رهنمون است و مهدی اسم مفعول و به معنای هدایت شده می باشد. یكی از اسمهای خداوند در قرآن مجید هادی است یا « هادی المظلین» ای هدایت كنندة گمراهان. در سورة بقره از قرآن مجید دربارة هدایت سخن آمده است :

"بسـم اللـه الـرحمـن الـرحیـم. الـم، ذلـك كتاب لایب فیـه هـدی للمتقین...."

ا.ل.م سه حرف جدای از یكدیگر است ومعنی مستقل و یا یك جمله نیست و ظاهرا معنائی ندارد و اما بعضی از مفسرین گفته اند: ا.ل. م یعنی المهدی كه الف ولام ان حرف تعریف و حرف میم اول اسم مهدی است. اگر این تفسیر و تعبیر درست باشد معنای این آیه اینست كه:

"المهدی آن كتـابـی است كه هیچ شك و تردیدی در آن نیست و پرهیز كاران را هدایت می كند.

پرهیزكاران چـه كسانی هستند؟

آیات بعد مشخصات پرهیزكاران را مشخص و معین كرده است:

"الـذیـن یؤمنون بالغیب و یقیمون الصلوه و مما رزقنا هـم ینفقون"

"متقیان و پـرهیزكاران كسانی هستند كـه ایمان دارند و باور كرده اند كه این جهان دارای جان و روحی است و ظاهر عالم باطنی دارد. بوجود خداوند، عالم لاهوت، جبروت وملكوت ایمان دارند به وجود ارواح و روانهای گذشتگان وفرشتگان و موجوداتی كه از دید انسانها غایب هستند. پرهیزكاران كسانی هستند كه نمازودعا می خوانند و به غیب توجه می كنند و چون ایمان به غیب دارند می كوشند تا با غیب عالم و جان جهان ارتباط برقرار كنند، كه "الذین یؤمنون بالغیب و یقیمون الصلوه"

از ظاهر آیه اینطور می فهمیم كه این ایمان به غیب هنوز ایمان و باوری در حدود علم الیقین است و در پله و مرحلة اول ایمان و باور می باشد، لذا نماز می خوانند تا به مرتبة عین الیقین برسند و پرده از جلو دیدگانشان كنار رود و آنچه را كـه قبلا" باور كرده اند ببینند. دیدن غیب و فرشتگان و روانها و عالم پس از مرگ و بهـشت و دوزخ قبـل از آنكه تحول پیدا كنیم و به آن عالم برویم مقـام "عیـن الیقیـن" و معرفت محسوس و مشاهده ای و تجربی و ایمانی است.پس معرفت پرهیزكارانی كه به غیب ایمان دارند در حد علم الیقیـن اسـت كه با خواندن نماز به عین الیقین تبدیل می شود و ایمانشان قویتر می گردد.

اگر شما از راه مطالعة قرآن و شنیدن روایات ائمة اطهار ایمان داشته باشید جزء پرهیزكاران هستید، البـته به شـرط اینكه سایر ابعاد پرهیزكاری را داشته باشید.ولی انسان به ایمانی در مرتبة علم الیقین قانع نیست یعنی اگر از زبان قرآن می شنود كه عالم غیبی هست و فرشتگان و عالم ملكوت وجود دارد، ‌میل دارد این عوالم را ببیند و حس و تجربه و آزمایش كند تا به مرتبة عین الیقین و ایمان حسی و اعتقاد تجربی برسد. قرآن می فرماید از نشانه ها و علائم پرهیزكاران اینست كه به غیب ایمان دارند و برای تقویت آن نماز می خوانند تا به معرفت كاملتری برسند."و مما رزقنا هم ینفقون" یكی دیگر از ابعاد تقوی چنانكه در قرآن آمده، انفاق در راه خدا از آنچه كه او به عنوان روزی عنایت فرموده، می باشد. پرهیزكاران ایمان به غیب دارند و نماز می خوانند و از آنچه كه خداوند به عنوان روزی به ایشان عنایت فرموده انفاق می كنند. از نظر خدا خدمت به خلق و پرداخت مالیات، سه مرحله برای پیروان اسلام مقرر شده است.

مرحلة اول پرداخت مالیاتهای واجب مثل خمس و زكات است كه می باید طبق قانون اسلام مالیاتی مقرر از آنچه خدا به شما عطا كرده به فقرا و مستمندان و یا دولت پرداخت كنید. مرحلة دوم انفاق است به این معنی كه شما بقدر رفع احتیاج و نیازهای شخصی برای خود نگهداری و اضافة مال دنیا را در راه خداوند به دیگران ببخشی.

بعد مرحلة ایثار است كه شما از آنچه داری خودت استفاده نكنی و همه را به دیگران عطا كنی. مثلا شما از مال حلال غذائی پخته ای و می خواهی استفاده كنی، بقدر رفع احتیاج خود، مصرف و بقیه را در راه خدا به فقرا و مستمندان می دهی، این انفاق است كه گفتیم مرتبة دوم بذل و بخشش است. "و مما رزقنا هم ینفقون."

پرهیزكاران ازآنچه خداوندبه ایشان عطافرموده به اندازةرفع احتیاج استفاده می كنندوبقیه رادرراه خدامی بخشند. انفاق تنها شامل مسائل مادی و اقتصادی نیست، در این آیه از آنچه خداوند عطا و عنایت كرده به عنوان روزی سخن رفته است، مال و وقت و دانش، نیروی جسمی و هنر و غیره و آنچه عطا فرموده است روزی می باشد. اما مرحلة ایثار اینست كه غذای تهیه شده را به فقرا و نیازمندان می بخشی و خودت هیچ استفاده ای نمی كنی.

"و یؤثرون به اموالهم و انفسهم خصاصا" "ایثار می كنند از اموال و جانشان مخصوصا." بعد اول پرهیزكاری ایمان به غیب، بعد دوم نماز و دعا و كوشش برای ارتباط با غیب، بعد سوم انفاق و بعد چهارم ایثار است.

پرهیزكاری ابعاد دیگری نیز دارد. "ولذین بما انزل الیك و ما انزل من قبلك" پرهیزكاران كسانی هستند كه به آنچه بر پیامبر اسلام و انبیاء قبل از ایشان نازل شده است ایمان دارند. پس بعد دیگر تقوی و پرهیزكاری، ایمان و باور داشتن احكام و تعالیمی است كه بر پیغمبر اسلام و پیامبران گذشته نازل شده است. پس پرهیزكار به وحدت ادیان معتقد است و همه كتب و رسل انبیاء گذشته را از جانب خدای متعال می داند.

بعد دیگر تقوی و پرهیزكاری ایمان به عالم پس از مرگ، بقا روح بعد از مرگ و ایمان به روز رستاخیز و حساب است كه قرآن در آیة بعد می فرماید:

"و بالاخره هم یوقنون" "آنها به روز بازپسین و آخرت یقین دارند."

اینها ابعاد یك فرد پرهیزكار بود وقرآن می فرماید فردی كه دارای چنین صفات و مشخصات پرهیزكاری است، باید هدایت شود و یا اینكه هدایت می شود. و امام یا المهدی شخصی را كه دارای صفات پرهیزكاران است هدایت می كند.

"اولئك علی هدی من ربهم و اولئك هم المفلحون" آن كسانی كه دارای همة ابعاد تقوی هستند یك راهنمائی و هدیه یا هدایتی نزد پروردگارشان خواهند داشت و چون آن را از پروردگار دریافت كنند، آنوقت رستگار هستند و اهل نجات و فلاح و رستگاری می باشند.

در اینجا برای افراد ظاهر بین سوالی مطرح است: كسی كه به غیب ایمان دارد و نماز می خواند و به آنچه كه پیامبر اسلام و سایر انبیاء قبل از ایشان نازل شده و نیز به روز جزا ایمان دارد، مگر هنوز هدایت نشده است، كه باید به دست المهدی یا امام یا هادی دوران و یا پروردگار دانای توانا هدایت شود؟ این انسان پرهیزكار با این همه تقوی چه كسری دارد كه باید احتیاج به هدایت داشته باشد؟

علمای ربانی می فرماید: هدایت بر دو نوع است.

هدایت به عنوان ارائة طریق.

هدایت به عنوان ایصال به مطلوب.

برای روشن شدن این دو مرحله و یا این دو نوع هدایت مثالی می زنیم: شما می خواهید به منزل دوستتان بروید، از شخصی آدرس منزل او را می پرسید و او به شما نشانی می دهد یعنی ارائة طریق می كند و می گوید: مكتب روحی و تطهیر اخلاقی وحدت نوین جهانی: جادة دماوند، ابتدای منطقه تهرانپارس ـ خیابان صد و پنج ـ خیابان صد و ده شرقی پلاك چهل و یك.

تا اینجا او شما را راهنمائی كرده و راه را به شما نشان داده است كه این راهنمائی و هدایت را ارائة طریق می گویند. اما یك وقت آدرس را می پرسی و او ارائة طریق می كند و علاوه بر آن خودش همراهت می آید و می گوید اینجا سالن وحدت نوین جهانی است.

این راهنمائی كه شخص راهنما جلوبیفتد و كوچه به كوچه ببرد تا شمارا به مقصود برساند، هدایت ایصال به مطلوب نامیده می شود. یك فرد پرهیزكار بوسیلة پیامبران و قرآن از هدایت نوع اول كه ارائه طریق باشد برخوردار شده است و فهمیده كه غیبی هست و باید نماز بخواند تا با غیب مربوط شود و به آخرت یقین آورده.

یك فرد پرهیزكار فهمیده است كه كار انبیاء گذشته بجا بوده و وحدت ادیان صحیح است. یك پرهیزكار سطح معرفتش آنقدر بالا رفته كه می داند روزی، روزانه حواله می شود و روزی هیچكس برای ده سال بعد حواله نشده و چون نمی داند كه فردا زنده است یا خیر، صرفه جوئی نمی كند. پرهیزكار می داند كه عالم تشكیلاتی مثل اداره دارد و هر روز در جای خود به حساب می آید، پس نسبت به خداوند بدبین نیست و خدا را غافل نمی داند و بی توكل نیست و می داند كه خودش امورش را اداره نمی كند، بلكه خدا در امور صاحب اختیار است. پس به غیب ایمان دارد.

اما این شخص پرهیزكار بوسیلة كتب انبیا و زبان بزرگان و راهنمایان دین هدایت شده است و می بایست ایصال به مطلوب نصیب او شود و احتیاج به امام و رهنمون و رهنما و هادی و مهدی دارد، تا آن راهنما و امام دستش را بگیرد و به خانة محبوب راهنمائی كند و او را به مقصود برساند. ایصال به مطلوب وصل شدن و رسیدن به محبوب و معبود است. مهدی چون خانة معشوق را بلد است سر راه می ایستد و عشاق و پرهیزكاران و مؤمنین و متقین را كه آمادگی رسیدن به خانة معشوق را دارند به خانة معبود می رساند.

البته آنها باید از رهنما و مهدی پیروی كنند و دستوراتش را بكار ببندند تا به معشوق برسند. شما آدرس مكتب روحی وحدت را از دوستی پرسیده اید و او می خواهد شما را به تالار وحدت نوین جهانی برساند، آیا نمی باید در طی راه از او اطاعت كنید، تسلیم او باشید و مثل یك شیعه پیرو او باشید؟ اگر او گفت باید از خیابان بالایی برویم و شما تمرد كردی معلوم است كه احتیاج به راهنما نداری.

تـرسم نـرسی بـه كعبه ای اعرابی كـاین ره كه تو میـروی به تركستان است