تبیان، دستیار زندگی

مردی که پیراهن کهنه هم بر تن نداشت

جان آرام! برگرد.

برگرد پیش پرودگارت. هر دو از هم راضی اید 

(صدایت می کند:)درآ، به دایره سرسپردگان من ، به بهشت من!*

*آیات پایانی سوره فجر: یا ایتها النفس المطمئنه........

پدری بود
که سه تا علی داشت
دوست داشت هر سه تا علی‌ها مثل صاحبِ اسم‌شان بشوند.

آدم باورش نمی‌شود این کلمه‌ها را اسیر دربندی توی دربار ظالمی گفته باشد. چند روز بعد از آن‌که همه مردان خانواده‌اش را کشته باشند و زنان و دختران خاندانش را به اسارت گرفته باشند. مرد به کجا وصل بود  وقتی این کلمه‎ها را می‌گفت؟! این‌همه عزّت را از کجا اورده بود؟!

 «... من پسر مکّه و منایم، من پسر زمزم و صفایم، من پسر کسی هستم که حجرالاسود را در ردای خودش گرفت و در جایش گذاشت... من پسرِ براق سوارِ آسمان‌هایم که یک شبه از مسجدالحرام به مسجدالاقصی سیر کرد و جبرییل او را تا سدره المنتهی برد، من پسر همان کسی هستم که با ملائکه آسمان نماز خواند... من پسر محمّد مصطفی و علیّ مرتضایم. من پسر همان کسی هستم که همراه پیامبر با دو شمشیر و دو نیز می‌جنگید، که دوبار هجرت و دوبار بیعت کرد، که به قدر چشم بر هم زدنی کفر نورزید، من پس همان کسی‌ام که جبرییل او را تأیید کرد و میکاییل او را یاری داد... که تیری از تیرهای خدا برای منافقان بود... که شیر حجاز و آقا و بزرگ عراق و مکّی مدنی و خیفی و عقبی و بدری و احدی و شجری بود، او جدّ من علیّ بن ابیطالب بود...».