سیره امام باقر(ع)
در سیره اخلاقی امام باقر(ع) آمده است: روزی یك نفر مسیحی به آن حضرت جسارت كرد و گفت : «انت بقر؛ تو گاو هستی.»
امام بدون اینكه خشمگین شود، فرمود: «لاانا باقر؛ نه من باقرم.» مسیحی گفت: تو پسر آن زن آشپز هستی؟ امام فرمود: آری مادرم یك بانوی آشپز بود. آن مرد برای اینكه امام را عصبانی كند، دوباره گفت: تو پسر زن سیاه چرده، زنگی و دشنام گو هستی. امام پاسخ داد. اگر تو راست می گویی، خدا مادرم را بیامرزد و اگر دروغ می گویی، خداوند تو را ببخشد. وقتی آن مرد مسیحی بردباری و حلم بی پایان امام را مشاهده كرد كه با این اهانت ها هرگز خشمگین نشد و كاملابر نفس خود مسلط بود، زبان بر شهادتین جاری كرد و مسلمان شد.(13)
این رفتار حضرت باقر(ع) دقیقا در تفسیر این آیه شریفه است كه می فرماید: «هرگز نیكی و بدی یكسان نیست؛ بدی را با نیكی دفع كن! ناگاه ] خواهی دید[ همان كس كه میان تو و او دشمنی است، گویی دوستی گرم و صمیمی می شود و این ] خصلت[ را جزكسانی كه شكیبا بوده اند، نمی یابند و آن را جز صاحب بهره ای بزرگ، نخواهند یافت.» (فصلت .43)
دستاوردهای این حركت پسندیده از نظر روحی و روانی و معنوی، خیلی بهتر و بیشتر از آن است كه انسان خشم و غضب خود را با هیجانات عصبی و رفتارهای زشت و كینه توزانه فرو نشاند.
