تبیان، دستیار زندگی

با سلام
برای این که مطالب ها از هم جدا نشوند و انجمن کامپیوتر شلوغ نشود ، لطفاً مطالب و مشکلات و مقالات مربوط به اینترنت در این پست درج کنید و فقط مسائل جدید را در صفحه اصلی انجمن درج کنید.

در صورت امکان از هر یک از پست ها خوشتون اومد + سبز را بزنید .

با تشکر  Reza Godarzi

آشنائى با عناصر یک شبکه محلى

--------------------------------------------------------------------------------

آشنائى با عناصر یک شبکه محلى
با این که هر شبکه محلى داراى ویژگى ها و خصایص منحصربفرد مختص به خود مى باشد که به نوعى آن را از سایر شبکه ها متمایز مى نماید ، ولى در زمان پیاده سازى و اجراى یک شبکه محلى ، اکثر آنان از استانداردها و عناصر شبکه اى مشابه اى استفاده مى نمایند . شبکه هاى WAN نیز داراى وضعیتى مشابه شبکه هاى محلى بوده و امروزه در این نوع شبکه ها از مجموعه اى گسترده از اتصالات (از Dial-up تا broadband ) استفاده مى گردد که بر پهناى باند ، قیمت و تجهیزات مورد نیاز به منظور برپاسازى این نوع شبکه ها تاثیر مى گذارد .
در ادامه به برخى از مهمترین ویژگى ها و عناصر شبکه اى استفاده شده در شبکه هاى محلى اشاره مى گردد :

رسانه هاى انتقال داده در شبکه هاى کامپیوترى ، ستون فقرات یک شبکه را تشکیل مى دهند . هر شبکه کامپیوترى مى تواند با استفاده از رسانه هاى انتقال داده متفاوتى ایجاد گردد . وظیفه رسانه هاى انتقال داده ، حمل اطلاعات در یک شبکه محلى مى باشد . شبکه هاى محلى بدون کابل از اتمسفر به عنوان رسانه انتقال داده استفاده مى نمایند . رسانه هاى انتقال داده عناصر لایه یک و یا فیزیکى شبکه هاى محلى مى باشند .

هر رسانه انتقال داده داراى مزایا و محدودیت هاى مختص به خود مى باشد . طول کابل ، قیمت و نحوه نصب از مهمترین ویژگى هاى رسانه هاى انتقال داده مى باشند .

اترنت ، متداولترین تکنولوژى استفاده شده در شبکه هاى محلى مى باشد که اولین مرتبه با همکارى سه شرکت دیجیتال ، اینتل و زیراکس و با نام DIX ارائه گردید . در ادامه و در سال 1983 موسسه IEEE با استفاده از DIX ، استاندارد IEEE 802.3 را مطرح نمود . در ادامه استانداردهاى متعددى توسط کمیته هاى تخصصى IEEE ارائه گردید .

قبل از انتخاب یک مدل خاص اترنت براى پیاده سازى شبکه ، مى بایست کانکتورهاى مورد نیاز براى هر نمونه پیاده سازى را بررسى نمود . در این رابطه لازم است سطح کارآئى مورد نیاز در شبکه نیز بررسى گردد .

مشخصه هاى کابل و کانکتورهاى مورد نیاز براى پیاده سازى هر یک از نمونه هاى اترنت ، متاثر از استانداردهاى ارائه شده توسط انجمن هاى صنایع الکترونیک و مخابرات ( EIA/TIA ) مى باشد .

با توجه به لایه فیزیکى مربوطه ، از اتصالات متفاوتى در شبکه هاى اترنت استفاده مى گردد . کانکتور RJ-45 ( برگرفته از registered jack ) متداولترین نمونه در این زمینه است .

براى اتصال دستگاه هاى شبکه اى از کابل ها ى متفاوتى استفاده مى گردد . مثلا" براى اتصال سوئیچ به روتر ، سوئیچ به کامپیوتر ، هاب به کامپیوتر از کابل هاى straight-through و براى اتصال سوئیچ به سوئیچ ، سوئیچ به هاب ، هاب به هاب ، روتر به روتر ، کامپیوتر به کامپیوتر و روتر به کامپیوتر از کابل هاى crossover استفاده مى گردد .

Repeater ، یک سیگنال را دریافت و با تولید مجدد آن ، امکان ارسال آن را در مسافت هاى طولانى تر قبل از تضعیف سیگنال فراهم مى نماید . در زمان توسعه سگمنت هاى یک شبکه محلى، مى بایست از استانداردهاى موجود در این زمینه استفاده نمود . مثلا" نمى توان بیش از چهار repeater را بین کامپیوترهاى میزبان در یک شبکه استفاده نمود .

هاب در واقع repeater هاى چند پورته مى باشند . در اغلب موارد تفاوت بین دو دستگاه فوق ، تعداد پورت هاى ارائه شده توسط هر یک از آنان است . با این که یک repeater معمولا" داراى صرفا" دو پورت مى باشد ، یک هاب مى تواند داراى چهار تا بیست و چهار پورت باشد . در شبکه هاى Ethernet 10BAST-T و یا Ethernet 100BASE-T استفاده از هاب بسیار متداول است . با استفاده از هاب ، توپولوژى شبکه از bus خطى که در آن هر دستگاه مستقیما" به ستون فقرات شبکه متصل مى گردد ، به یک مدل ستاره و یا star تبدیل مى شود . داده دریافتى بر روى یک پورت هاب براى سایر پورت هاى متصل شده به یک سگمنت شبکه اى مشابه نیز ارسال مى گردد . ( بجزء پورتى که داده را ارسال نموده است ) . به موازات افزایش دستگاه هاى متصل شده به یک هاب ، احتمال بروز تصادم و یا Collision افزایش مى یابد . یک تصادم زمانى بروز مى نماید که دو و یا بیش از دو ایستگاه در یک لحظه اقدام به ارسال داده در شبکه نمایند . در صورت بروز یک تصادم ، تمامى داده ها از بین خواهد رفت . هر دستگاه متصل شده به یک سگمنت مشابه شبکه ، عضوى از یک collision domain مى باشند .

در برخى موارد لازم است که یک شبکه بزرگ محلى به سگمنت هاى کوچکتر و قابل مدیریتى تقسیم گردد. هدف از انجام این کار کاهش ترافیک و افزایش حوزه جغرافیائى یک شبکه است . از دستگاه هاى شبکه اى متفاوتى به منظور اتصال سگمنت هاى متفاوت یک شبکه به یکدیگر استفاده مى گردد . Bridge ، سوئیچ ، روتر و gateway نمونه هائى در این زمینه مى باشند . سوئیچ و Bridge در لایه Data Link مدل مرجع OSI کار مى کنند . وظیفه Bridge ، اتخاذ تصمیم هوشمندانه در خصوص ارسال یک سیگنال به سگمنت بعدى شبکه است . پس از دریافت یک فریم توسط Bridge ، آدرس MAC مقصد فریم در جدول Bridge بررسى تا مشخص گردد که آیا ضرورتى به فیلترینگ فریم وجود دارد و یا مى بایست فریم به سمت یک سگمنت دیگر هدایت گردد .
فرآیند تصمیم گیرى با توجه به مجموعه قوانین زیر انجام مى شود :
□ در صورتى که دستگاه مقصد بر روى سگمنت مشابه باشد ، Bridge فریم دریافتى را بلاک و آن را براى سایر سگمنت ها ارسال نمى نماید . به فرآیند فوق، فیلترینگ مى گویند .
□ در صورتى که دستگاه مقصد بر روى یک سگمنت دیگر باشد ، Bridge آن را به سگمنت مورد نظر فوروارد مى نماید .
□ در صورتى که آدرس مقصد براى Bridge ناشناخته باشد ، Bridge فریم را براى تمامى سگمنت هاى موجود در شبکه بجزء سگمنتى که فریم را از آن دریافت نموده است ، فوروارد مى نماید . به فرآیند فوق flooding مى گویند. استفاده مناسب از Bridge ، افزایش کارآئى یک شبکه را به دنبال خواهد داشت .

از سوئیچ در برخى موارد به عنوان یک bridge چند پورته نام برده مى شود . با این که یک Bridge معمولى ممکن است داراى صرفا" دو پورت باشد که دو سگمنت شبکه را به یکدیگر متصل مى نماید ، سوئیچ مى تواند داراى چندین پورت باشد. همانند bridge ، سوئیچ ها داراى دانش و آگاهى لازم در خصوص بسته هاى اطلاعاتى دریافتى از دستگاه هاى متفاوت موجود در شبکه مى باشند و دانش خود را نیز متناسب با شرایط موجود ارتقاء مى دهند(یادگیرى) . سوئیچ ها از اطلاعات فوق به منظور ایجاد جداول موسوم به جداول فورواردینگ استفاده نموده تا در ادامه قادر به تعیین مقصد داده ارسالى توسط یک کامپیوتر براى کامپیوتر دیگر موجود بر روى شبکه باشند .

با این که سوئیچ و Bridge داراى شباهت هائى با یکدیگر مى باشند ، ولى سوئیچ ها دستگاه هائى بمراتب پیشرفته تر و حرفه اى تر نسبت به Bridge مى باشند . همانگونه که اشاره گردید ، معیار اتخاذ تصمیم Bridge براى فورواردینگ یک فریم ، آدرس MAC یک فریم است . سوئیچ داراى چندین پورت است که سگمنت هاى متفاوت شبکه به آنان متصل مى گردند . سوئیچ ها با توجه به تاثیر محسوس آنان در افزایش کارآئى شبکه از طریق بهبود سرعت و پهناى باند ، به یکى از متداولترین دستگاه هاى ارتباطى شبکه تبدیل شده اند .

سوئیچینگ ، یک فن آورى است که کاهش ترافیک و افزایش پهناى باند در شبکه هاى محلى اترنت را به دنبال خواهد داشت . سوئیچ ها را بسادگى مى توان جایگزین هاب نمود ، چراکه آنان از زیرساخت سیستم کابل موجود مى توانند استفاده نمایند .

سوئیچ ها داراى سرعتى بمراتب بیشتر از Bridge بوده و قادر به حمایت از پتانسیل هاى جدیدى نظیر شبکه هاى VLAN مى باشند .

یک سوئیچ اترنت داراى مزایاى متعددى است ، مثلا" به کاربران متعددى اجازه داده مى شود که به صورت موازى از طریق مدارات مجازى و سگمنت هاى اختصاصى شبکه در یک محیط عارى از تصادم ، با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند . بدین ترتیب از پهناى باند موجود به صورت بهینه استفاده مى گردد .

روتر مسئولیت روتینگ بسته هاى اطلاعاتى از مبداء به مقصد را در شبکه هاى محلى برعهده دارد و امکان ارتباطى را براى شبکه هاى WAN فراهم مى نماید . در شبکه هاى محلى روتر شامل broadcast بوده و سرویس هاى ترجمه آدرس محلى نظیر ARP و RARP را ارائه مى نماید و مى تواند با استفاده از یک ساختار Subnetwork ، شبکه را سگمنت نماید . به منظور ارائه سرویس هاى فوق ، روتر مى بایست به LAN و WAN متصل باشد .

وظیفه کارت شبکه ( NIC ) ، اتصال یک دستگاه میزبان به محیط انتقال شبکه است . کارت شبکه یک برد مدار چاپى است که درون یکى از اسلات هاى موجود بر روى برداصلى کامپیوتر و یا دستگاه جانبى یک کامپیوتر نصب مى گردد . اندازه کارت شبکه بر روى کامپیوترهاى Laptop و یا notebook به اندازه یک کارت اعتبارى است .

کارت هاى شبکه به منزله دستگاه هاى لایه دوم مدل مرجع OSI مى باشند ، چراکه هر کارت شبکه به همراه خود یک کد منحصربفرد را که به آن آدرس MAC مى گویند ، ارائه مى نماید . از آدرس فوق به منظور کنترل مبادله اطلاعات در شبکه استفاده مى گردد .

هر کارت شبکه داراى کانکتورهائى است که امکان اتصال آن را به محیط انتقال فراهم مى نماید . در برخى موارد ممکن است نوع کانکتور موجود بر روى یک کارت شبکه با نوع رسانه انتقال داده مطابقت ننماید . مثلا" در روترهاى سیسکو مدل 2500 از یک کانکتور AUI استفاده شده است و براى اتصال به یک کابل اترنت UTP cat 5 مى بایست از یک transmitter/receiver که به آنان transceiver گفته مى شود ، استفاده گردد . transceiver ، مسئولیت تبدیل یک نوع سیگنال و یا کانکتور به نوع دیگرى را برعهده دارد . به عنوان نمونه ، یک transceiver مى تواند یک اینترفیس AUI پانزده پین را به یک RJ-45 jack متصل نماید . transceiver ، به عنوان یک دستگاه لایه یک شبکه ایفاى وظیفه مى نماید چراکه صرفا" با بیت ها کار مى نماید و داراى اطلاعات آدرس دهى خاصى و یا پروتکل هاى لایه بالاتر نمى باشد .

در شبکه هاى LAN و یا WAN ، تعدادى کامپیوتر با یکدیگر متصل شده تا سرویس هاى متفاوتى را در اختیار کاربران قرار دهند . براى انجام این کار ، کامپیوترهاى موجود در شبکه داراى وظایف و یا مسئولیت هاى مختص به خود مى باشند . در شبکه هاى نظیر به نظیر ( peer-to-peer ) ، کامپیوترهاى موجود در شبکه داراى وظایف و مسئولیت هاى معادل و مشابه مى باشد( هم تراز ) . هر کامپیوتر مى تواند هم به عنوان یک سرویس گیرنده و هم به عنوان یک سرویس دهنده در شبکه ایفاى وظیفه نماید . مثلا" کامپیوتر A مى تواند درخواست یک فایل را از کامپیوتر B نماید . در این وضعیت ، کامپیوتر A به عنوان یک سرویس گیرنده ایفاى وظیفه نموده و کامپیوتر B به عنوان یک سرویس دهنده رفتار مى نماید . در ادامه ، کامپیوترهاى A و B مى توانند داراى وظایف معکوسى نسبت به وضعیت قبل باشند .

در شبکه هاى نظیر به نظیر ، هر یک از کاربران کنترل منابع خود را برعهده داشته و مى توانند به منظور به اشتراک گذاشتن فایل هائى خاص با سایر کاربران ، خود راسا" تصمیم گیرى نمایند . کاربران همچنین ممکن است ، به منظور دستیابى به منابع اشتراک گذاشته شده ، سایر کاربران را ملزم به درج رمز عبور نمایند . با توجه به این که تمامى تصمیمات فوق توسط هر یک از کاربران و به صورت جداگانه اتخاذ مى گردد ، عملا" یک نقطه مرکزى براى کنترل و یا مدیریت شبکه وجود نخواهد داشت . در این نوع شبکه ها هر یک از کاربران مسئولیت گرفتن Backup از داده هاى موجود بر روى سیستم خود را برعهده داشته تا در صورت بروز مشکل بتوانند از آنان به منظور بازیافت اطلاعات استفاده نمایند . زمانى که یک کامپیوتر به عنوان یک سرویس دهنده در شبکه ایفاى وظیفه مى نماید ، سرعت و کارآئى آن متناسب با حجم درخواست هاى دریافتى کاهش خواهد یافت .

نصب و عملکرد شبکه هاى Peer-to-Peer ساده بوده و در این رابطه به تجهیزات اضافه اى به جزء نصب یک سیستم عامل مناسب بر روى هر یک از کامپیوترها، نیاز نخواهد بود . با توجه به این که کاربران مسئولیت کنترل منابع خود را برعهده دارند ، به مدیریت متمرکز و اختصاصى نیاز نمى باشد .

به موازات رشد شبکه هاى Peer-To-Peer ، تعریف ارتباط بین کامپیوترهاى موجود در شبکه و ایجاد یک هماهنگى منسجم بین آنان ، به یک مشکل اساسى در شبکه تبدیل مى شود . این نوع شبکه ها تا زمانى که تعداد کامپیوترهاى موجود در شبکه کمتر از ده عدد باشد ، به خوبى کار مى کنند و همزمان با افزایش تعداد کامپیوترهاى موجود در شبکه ، کارآئى شبکه به شدت کاهش پیدا خواهد کرد . با توجه به این که کاربران مسئولیت کنترل دستیابى به منابع موجود بر روى کامپیوترهاى خود را برعهده دارند ، امنیت در این نوع شبکه ها داراى چالش هاى جدى مختص به خود مى باشد .

در شبکه هاى سرویس گیرنده - سرویس دهنده ، سرویس هاى شبکه بر روى یک کامپیوتر اختصاصى با نام سرویس دهنده قرار گرفته و سرویس دهنده مسئول پاسخگوئى به درخواست سرویس گیرندگان مى باشد . سرویس دهنده یک کامپیوتر مرکزى است که به صورت مستمر به منظور پاسخگوئى به درخواست سرویس گیرندگان براى فایل ، چاپ ، برنامه ها و سایر سرویس ها در دسترس مى باشد .

سرویس دهندگان در شبکه هاى سرویس گیرنده - سرویس دهنده بگونه اى طراحى شده اند که بتوانند بطور همزمان به درخواست هاى سرویس گیرندگان متعددى پاسخ دهند . قبل از این که یک سرویس گیرنده قادر به دستیابى منابع موجود بر روى سرویس دهنده باشد ، مى بایست سرویس گیرنده شناسائى و به منظور استفاده از منبع درخواستى تائید گردد . بدین منظور به هر یک از سرویس گیرندگان یک account name و رمز عبور نسبت داده مى شود . بدین ترتیب بر خلاف شبکه هاى Peer-To-Peer ، امنیت و کنترل دستیابى متمرکز و توسط مدیران شبکه پیاده سازى و مدیریت مى گردد . هزینه برپاسازى و مدیریت شبکه هاى سرویس گیرنده - سرویس دهنده نسبت به شبکه هاى Peer-to-Peer بمراتب بیشتر است و تمرکز سرویس ها در یک نقطه مى تواند آسیب پذیرى سیستم را افزایش داده و ارائه سرویس هاى online را دچار مشکل نماید . بدین منظور لازم است از راهکارهائى منطقى به منظور برخورد با مسائل غیرقابل پیش بینى و استمرار ارائه خدمات توسط سرویس دهنده استفاده گردد .

آشنایی با ملزومات شبكه

--------------------------------------------------------------------------------

حتما همه شما تا به حال تجربه اتصال به اینترنت را داشته اید و كم و بیش اطلاعاتی راجع به این موضوع دارید. برای آشنایی بیشتر شما نكاتی هر چند مختصر در مورذ شبكه و قطعات مورد نیاز در آن خواهیم گفت.

همان طور كه میدانید اینترنت ، متشكل از شبكه هایی است كه هر یك از طریق مسیرهایی به دیگری متصل هستند. این مسیرها تبادل اطلاعات را میسر می سازند. اتصال به اینترنت به معنی دستیابی به این مسیرها است. حال برای اینكه این شبكه ها كه شامل هزاران كامپیوتر هستند بتوانند به درستی با هم در ارتباط باشند به وسایل و قطعات ویژه ای مثل هاب، تكرار كننده، مسیریاب و… نیاز است. اما برای اینكه بدانید وظیفه ی هر یك از این وسیله ها چیست ادامه ی مطلب را بخوانید.

كابل Bus

--------------------------------------------------------------------------------

در شبكه های محلی اترنت اولیه برای ارتباطاز كابل كواكسیال استفاده میشود. (این كابل ها همان كابل هایی هستند كه برای اتصال آنتن به تلویزیون استفاده می شوندو شما حتما دیده اید.) اینكابل از یك كامپیوتر به كامپیوتر دیگر رفته و تمام دستگاه ها رابه هم متصل میكند. بنابراین هر سیگنالی كه در كابل Bus وجود دارد در تمام دستگاه ها قابل مشاهده است. این روش ساده ترین روش ایجاد شبكه ی كامپیوتری است. البته در ظاهر ساده به نظر میرسد اما در واقع پر از اشكال است. چون وقتی كه تعداد سیستم ها زیاد می شود ، كار كابل كشی بسیار پر زحمت است. تازه وقتی بخواهید دستگاهی را از مدار خارج كنید و یا یك دستگاه جدید اضافه كنید مشكلات ظهور میكنند. البته امروزه به ندرت می توانید یك شبكه محلی Lan پیدا كنند كه با كابل كواكسیال درست شده باشد.

Hub

--------------------------------------------------------------------------------

به طور خلاصه باید بگوییم هاب یك جعبه است كه دارای تعدادی ورودی بنام پورت (port) می باشد. تعداد این ورودی ها بسته به تعداد كامپیوترهایی است كه می خواهیم در یك شبكه باشند، در هر طبقه یك هاب قرار می دهند و تمام دستگاههای آن طبقه با كابل به هاب مورد نظر وصل می شوند كه بعد هر كدام از این هاب ها به طریقی به كامپیوتر سرور متصل می شوند. اگر اطلاعاتی به داخل این جعبه آمد توسط كابل وارد تمام كامپیوترها می شود. شاید بگویید پس چه فرقی بین این روش و روش اولیه وجود دارد؟ در جواب باید گفت بزرگترین فرق در این است كه شما می توانید هر زمان كه بخواهید به راحتی یك كامپیوترجدید را با اتصال به این جعبه به شبكه اضافه كنید و یا با خارج كردن كابل یك دستگاه از این جعبه آن را از شبكه خارج كنید بدون این كه كل شبكه تحت تاثیر قرار بگیرد. اكثر هاب ها یك چراغ نمایشگر دارند كه نشان می دهد هر كابل به خوبی دستگاه را به شبكه متصل كرده است و یك چراغ دیگر وضعیتی را نشان می دهد كه دو سیستم سعی می كنند در یك زمان اطلاعات را به اشتراك بگذارند و در نتیجه باعث تصادف داده ها (data Collision) می شوند.
به طور كلی هاب به دو دسته تقسیم می شود:
1-active: این نوع هاب ، سیگنال هایی را كه از درون آن می گذرند تقویت می كند.
2-passive: این هاب هیچ عمل تقویتی روی سیگنال انجام نمی دهد و صرفا آن را از خود عبور می دهد. در مسافت های طولانی زیاد بودن طول كابل باعث ضعیف شدن سیگنال می شود و با تقویت آن ، قدرت اولیه را به آن بر می گرداند.
نوع دیگری هم از هاب وجود دارد كه هوشمند نامیده می شود كه به مسوول شبكه اجازه كنترل از راه دور اتصالات را می دهد.

تكرار كننده(repeater):

--------------------------------------------------------------------------------

این وسیله در واقع نوع خاصی Hub است كه فقط دارای 2 پورت است. كار آن تقویت سیگنال های بین دو شبكه یا سگمنت های یك شبكه كه فاصله ی زیادی از هم دارند می باشد. مثل هاب دارای 2 نوع Passive و Active می باشد. نوع اول علاوه بر سیگنال هر چیز دیگری حتی نویز (noise: امواج نا خواسته كه به همراه سیگنال اصلی كه دارای اطلاعات است می باشند. مثلا در امواج صوتی نویز باعث افت كیفیت صدا و شنیدن اصوات اضافه می شود) را هم تقویت می كند. اما تكرار كننده ی نوع اكتیو سیگنال را قبل از ارسال بازدید كرده و چیز های اضافه را خارج می كند و مثلا دیگر نویز را تقویت نمی كند.

پل (bridge):

--------------------------------------------------------------------------------

مثل تكرار كننده دارای دو پورت است و برای اتصال گروهی از كامپیوترها به كار می رود. تفاوت آنها در این است كه پل لیستی دارد كه نشان می دهد در هر سمت چه كامپیوترهایی قرار دارند و به بسته هایی (در اینترنت و هر شبكه ای اطلاعات برای اینكه فرستاده شوند به قطعات كوچكتری تقسیم می شوند ، هر قطعه را بسته می نامیم) كه باید بطرف دیگر شبكه بروند اجازه ی عبور می دهد.

سوئیچ(switch)

--------------------------------------------------------------------------------

تقریبا مثل هاب است اما به جای دو پورت دارای چندین پورت است. درون خود یك جدولی دارد و نشان می دهد كه چه سیستم هایی به هر پورت متصلند و بسته ها را به جایی كه باید بروند می فرستد. بر خلاف هاب سیگنال ها فقط به درون پورتی كه باید بروند می روند نه به تمام پورت ها. جداول(و شبكه) باید به قدر كافی ساده باشند چرا كه فقط یك مسیر ممكن برای هر بسته وجود دارد. اگر دقت كرده باشید متوجه خواهید شد كه سوئیچ از هاب سریعتر است چون احتیاجی نیست كه هر پورت كل ترافیك ارسال و دریافت اطلاعات را متحمل شود و فقط آنچه كه مخصوص خود است را دریافت می كند. البته سوئیچ از پل هم سریعتر است و درضمن گران تر از هر دوی آنها. بعضی سوئیچ ها و پل ها می توانند برای اتصال شبكه هایی كه پروتكل های فیزیكی مختلفی دارند استفاده شوند. مثلا برای اتصال شبكه اترنت یا شبكه Tokenring.
هر دوی این شبكه ها می توانند به اینترنت متصل شوند. در شبكه Tokenring اطلاعات به صورت نشانه (token) هایی از یك كامپیوتر به كامپیوتر دیگر به صورت ستاره یا حلقه منتقل می شوند. شبكه اترنت را هم قبلا توضیح دادیم. این قطعات به صورت ویژه هستند و در همه ی شبكه ها استفاده نمی شوند.


مسیر یاب (router)

--------------------------------------------------------------------------------

مسیر یاب از دو یا چند پورت برای ورود و خروج اطلاعات تشكیل شده است در واقع كنترل ترافیك در اینترنت به عهده آنها می باشد. مسیریاب را می توان مرتب كننده ی هوشمند بسته ها نامید . همان طور كه از نامش پیدا است ، بهترین مسیر را برای فرستادن قطعات به مقصد انتخاب می كند و چك می كند تا ببیند آیا بسته ها به مقصد رسیده اند یا نه. بر اساس مقصد داده ها ، بسته ها از یك مسیر یاب دیگر از طریق بهترین راه فرستاده می شوند . این موضوع باعث می شود تا به عنوان یك وسیله ی قدرت مند در شبكه های پیچیده مثل اینترنت استفاده شود در واقع می توان اینترنت را به عنوان شبكه ای از مسیر یاب ها توصیف كرد. انواع مسیر یاب ها با جداول و پروتكل های مختلفی كار می كنند اما حداقل این كه هر مسیر یاب در اینترنت باید با پروتكل Tcp/ip كار كند.

Brouter

--------------------------------------------------------------------------------

این وسیله تركیبی از پل و مسیر یاب می باشد/(bridgt+router). بسته های محلی می توانند از یك طرف شبكه به طرف دیگر با توجه به آدرس مقصد هدایت شوند حتی اگر ازهیچ پروتكل ارسالی هم پیروی نكنند. بسته هایی كه دارای پروتكل مناسب هستند می تواند طبق مسیر خود به دنیای خارج از شبكه محلی فرستاده شوند.

دروازه(gateway)

--------------------------------------------------------------------------------

دلیل اصلی پیچیدگی موضوع در دروازه ها از این حقیقت ناشی می شود كه این كلمه دو عملكرد مختلف را توصیه می كند. یك نوع آن ، یك شبكه را به یك شبكه یا دستگاه های مختلف دیگر ارتباط می دهد. مثلا یك شبكه از كامپیوترهایی كه به یك سیستم ابر كامپیوتر Ibm متصل هستند.
كاربرد معمولی آن در گره (node) یك شبكه می باشد كه امكان دستیابی به اینترنت و یا كامپیوترهای دیگر در یك شبكه پیچیده Lan را می دهد. در شبكه هایی كه بیش از یك دروازه وجود دارد معمولا یكی از آنها به عنوان دروازهی پیش فرض انتخاب می شود.
قبلا یك دروازه تقریبا شبیه به چیزی بود كه ما امروزه مسیر یاب می نامیم.

پورت ۷۹ چیست؟
________________________________________
پورت ۷۹ را پورت finger می‌گویند. کاربرد این پورت به اوایل ایجاد اینترنت بر‌می‌گرده و کاربردش مخصوص سیستم‌عامل یونیکس بوده‌است (الان هم تقریبا فقط در خانواده سیستم‌های یونیکس این پورت قابل استفاده است).
وقتی این پورت روی سیستم‌عامل یونیکس باز باشه، می‌شه با یک request ساده فهمید که از بین کسانی که در آن سیستم account دارند، کدام‌ها on هستند (یعنی کدام‌ها به سیستم login شده‌اند). برنامه‌ای که پورت ۷۹ رو در یک سیستم باز می‌کنه، finger server می‌گن و چون مختص سیستم‌عامل یونیکس است، می‌تونین از عبارت Finger Deamon استفاده کنین. حالا که پورت ۷۹ روی سیستم باز شد، شما می‌تونین با اون ارتباط برقرار کنین.


- با پورت ۷۹ صحبت کنیم

همان‌طور که می‌دانید، برای صحبت کردن با پورت‌ها از دو برنامه telnet و nc میشه استفاده کرد. در مورد پورت ۷۹ یه نرم‌افزار دیگر به نام finger در تمام سیستم‌عامل‌های یونیکس و برخی سیستم‌عامل‌های ویندوز وجود دارد که علاوه بر دو برنامه قبلی، اونم می‌شه به کار برد.
فرض کنید که می‌خوام با پورت ۷۹ در کامپیوتری به اسم router2.iums.ac.ir ارتباط برقرا کنم. برای این‌ کار یکی از سه دستور زیر را استفاده می‌کنم:

telnet router2.iums.ac.ir 79
nc -v router2.iums.ac.ir 79
finger .@router2.iums.ac.ir
دقت کنید که در دو دستور اول شماره پورت مشخص شده ولی دستور آخری نه، چون دستور finger فقط برای همین‌کار استفاده می‌شه و نمی‌توان باهاش با پورت دیگه‌ای ارتباط برقرار کرد. ضمنا به ساختار دستور آخر توجه کنید. بعد از اجرای دستور، جواب می‌شنوم:

Line User Host(s) Idle Location
33 tty 33 whgh Async interface 0
34 tty 34 najahan Async interface 0
35 tty 35 sadf Async interface 0
36 tty 36 abokho Async interface 0
38 tty 38 whgh Async interface 0
39 tty 39 bzamani Async interface 0
40 tty 40 saeedmah Async interface 0
41 tty 41 mfaizi Async interface 0
42 tty 42 gourabi Async interface 0
43 tty 43 farhadz Async interface 0
44 tty 44 arbks Async interface 0
45 tty 45 mhalavi Async interface 0
46 tty 46 farhood Async interface 0
47 tty 47 staavoni Async interface 0
48 tty 48 whgh Async interface 0
* 66 vty 0 idle 0 217.218.84.58

Interface User Mode Idle Peer Address
نکته مهم این است که اطلاعاتی که به کمک پورت ۷۹ به دست می‌آد، خیلی بستگی به سروری داره که این اطلاعات رو می‌فرسته. بعضی از سیستم‌ها علاوه بر نام افراد (username) که در این مثال دیده می‌شه، نام و نام خانوادگی افراد، ساعت و محل login کردن و ... را نمایش می‌دهند. اما چیزی که همیشه وجود دارد و مشترک است، username هاست که از نقطه نظر یک هکر بسیار ارزشمند است. در این مثال ما اکانت‌هایی به اسم najahan ،whgh و ... در این سرور وجود دارد و افراد مربوطه در حال حاضر login کرده‌اند. اگر اکانتی موجود باشد ولی فرد مورد نظر در حال حاضر از آن اکانت وارد نشده باشد، نمایش داده نمی‌شود. این لیست فقط برای اکانت‌های فعال است. پس نتایجی که شما در ارتباط با این سرور کسب می‌کنید، با نتایجی که من نوشتم متفاوت خواهد بود.


- این اطلاعات به چه دردی می‌خورد؟

اول اینو بگم که finger کردن، جزئی از مراحل Enumeration است (البته در حالت کاربرد legal یا قانونی). منظور از عبارت Enumeration یا به طور خلاصه Enum، پیدا کردن لیست کاربران است.
+ فرض کنید می‌خواهید یک لیست از پسورد‌ها را تست کنید تا اینکه یکی شانسی درست در بیاد (درست مثل دزدها که یه سری کلید را تست می‌کنن که یکی به قفل بخوره و باز کنه!) حالا سوال اینه که این پسورد‌ها رو برای چه username ی تست می‌کنید؟ جواب، username هایی است که با Enumeration به دست اومده است. پس اول با Enumeration یه لیست پیدا می‌کنید و بعد تعداد زیادی پسورد رو روش تست می‌کنید (روش این کارو بعدا می‌گم).
+ کاربرد بعدی finger در رابطه با یک سری اکانت‌های خاص است. من همیشه وقتی به یک اکانت به اسم guest برخورد می‌کنم، همیشه پسوردهای guest یا libguest یا myguest و ... رو تست می‌کنم که گاهی جواب میده. همین‌طور در مورد اکانتی به اسم demo پسورد demo را تست می‌کنم و ... معمولا موسسات بزرگ پر است از این username های عمومی که حدس زدن پسورد مربوطه کار مشکلی نیست.
+ گفتم که بعضی سرورهای finger نام و نام‌خانوادگی افراد را هم برایمان می‌فرستند. چون بعضی از افراد متاسفانه یا خوشبختانه از این اطلاعات برای پسوردشون استفاده می‌کنند، می‌تونه مفید باشه.
+ یک کاربرد دیگه و البته بسیار مهم موقعی است که مثلا می‌خواهید یک سری پسورد رو روی یک اکانت خاص تست کنید. من همیشه اول یک finger می‌کنم که مطمئن بشم که فرد در حال حاضر login نکرده باشد و بعد این کار رو شروع می‌کنم ( یعنی انقدر صبر می‌کنم که دیگه آن اسم خاص در finger نمایش داده نشه یعنی طرف مقابل logout کرده باشد!)

واژه " مودم " از ترکیب کلمات "modulator-demodulator" اقتباس شده است .از مودم برای ارسال داده های دیجیتال از طریق خطوط تلفن استفاده بعمل می آید. مودم ارسال کننده اطلاعات، عملیات مدوله نمودن داده را به سیگنال هائی که با خطوط تلفن سازگار می باشند، انجام خواهد داد. مودم دریافت کننده اطلاعات، عملیات " دی مدوله " نمودن سیگنال را بمنظور برگشت به حالت دیجتال انجام می دهد. مودم های بدون کابل داده های دیجیتال را به امواج رادیوئی تبدیل می نمایند.

مودم ازسال 1960 در کامپیوتر و بمنظور ارسال و دریافت اطلاعات توسط ترمینال ها و اتصال به سیستم های مرکزی، مورد استفاده قرار گرفته است .شکل زیر نحوه ارتباط فوق در کامپیوترهای بزرگ را نشان می دهد.

سرعت مودم ها در سال 1960 حدود 300 بیت در ثانیه (bps) بود. در آن زمان یک ترمینال ( یک صفحه کلید و صفحه نمایشگر) قادر به تماس تلفنی با کامپیوتر مرکزی بود. فراموش نکنیم که در آن زمان وقت کامپیوتر بصورت اشتراکی مورد استفاده قرار می گرفت و سازمانها و موسسات با خریداری نمودن زمان مورد نظر خود، امکان استفاده از کامپیوتر اصلی را بدست می آورند. مودم ها در آن زمان این امکان را بوجود می آورند که موسسات یاد شده قادر به ارتباط با سیستم مرکزی با سرعتی معادل 300 بیت در ثانیه باشند.در چنین حالتی زمانیکه کاربری از طریق ترمینال کاراکتری را تایپ می کرد، مودم کد معادل کاراکتر تایپ شده را بر اساس  استاندارد اسکی، برای کامپیوتر مرکزی ارسال می نمود. در مواردیکه کامپیوتر مرکزی اطلاعاتی را بمنظور نمایش برای ترمینال ارسال می کردد نیز از مودم استفاده می گردید.

مود مهای با سرعت 300 بیت در ثانیه 

در آغاز از مودم های با سرعت 300 بیت در ثانیه استفاده می گردید . طرز کار مودم های فوق بسیار ساده بود. مودم های فوق از یک Frequency shift keying FSK  برای ارسال اطلاعات دیجیتال از طریق خطوط تلفن استفاده می کردند. در FSK از یک فرکانس ( tone) متفاوت برای بیت های متفاوت استفاده می گردید. زمانیکه یک مودم متصل به ترمینال با مودم متصل به کامپیوتر تماس می گرفت، مودم متصل به ترمینال مودم، originate نامیده می شود. مودم فوق برای مقدار" صفر" ، فرکانس 1070 هرتز و برای مقدار" یک"، فرکانس 1270 هرتز را ارسال می نماید. مودم متصل به کامپیوتر را مودم Answer می نامند. مودم فوق برای ارسال مقدار" صفر" ، فرکانس 2025 هرتز و برای مقدار" یک" ، فرکانس 2225 هرتز را ارسال می کرد.با توجه به اینکه مودم های فرستنده و گیرنده از فرکانس های متفاوت برای ارسال اطلاعات استفاده می کردند، امکان استفاده از خط بصورت همزمان فراهم می گردید. عملیات فوق Full-duplex نامیده می شود. مودم هائی که صرفا" قادر به ارسال اطلاعات در یک جهت در هر لحظه می باشند half-duplex نامیده می شوند. 

کامپیوترها جهت اتصال به هم و استفاده از برنامه‌های هم و اشتراک برنامه‌ها از نظر سخت‌افزاری احتیاج به کارت شبکه یا LAN Card دارند. که به‌طور معمول در بازار دو نوع کارت معمول می‌باشد. یک نوع آنها کارتهاِی 10 در 10 بوده و نوع دیگر کارتهای 10 در 100 میباشند. جهت کنترل اتصال درست کارت شبکه به کامپیوتر می توانید روى آیكون My Computer كلیك راست نموده و سپس روی Properties کلیک کنید باکسی با عنوان system properties باز می شود به زبانه ی Hardware رفته و در قسمت Device manager بر روی دکمه Device manager کلیک نمایید.باکس دیگری با عنوان Device manager گشوده می شود. در بین ابزارهای نصب شده باید در قسمت Network adapters، نام ومشخصات کارت شبکه شما وجود داشته باشد. اگر در این بخش علامت سوال یا تعجب به شکل زرد رنگ وجود داشته باشد نشان میدهد که راه انداز (Driver ) کارت شبکه شما ناقص بوده و درست نصب نشده است و بایستی طبق روشهای Hardware settings آنرا برداشته(Remove) و با Refresh، یا از قسمت Add new hardware در بخش کنترل‌پنل ( Control panel ) درایور یا راه انداز مناسب و صحیح آنرا نصب نمایید. برای نصب کارت شبکه احتیاج به برنامه مخصوص نصب آن کارت هم داریم.(device driver)

اتصال یك دومین را به یك اكانتی كه از قبل ایجاد شده است را پارك كردن دومین می نامند. به عنوان مثال شما یك اكانت (هاست + دومین) با نام www.mycompany.com خریداری نموده اید، حال تصمیم دارید زمانی كه كاربران شما از آدرسهای www.mycompany.net و www.mycompany.org بازدید میكنند نیز به سایت اصلی شما متصل شوند. برای اینكار ابتدا باید دو دومین دیگر را ثبت كرد و سپس آن دومینها را به اكانت اصلی كه www.myvompany.com است متصل كرد این عملیات (عملیات متصل كردن یك یا چند دومین به اكانتهای قبلی) را پارك كردن دومین می نامند.

Proxy Server نرم افزاری است که در یک شبکه حد واسط بین اینترنت و کاربران واقع می شود. فلسفه ایجاد Proxy Server قراردادن یک خط اینترنت در اختیار تعداد بیش از یک نفر استفاده کننده در یک شبکه بوده است ولی بعدها امکانات و قابلیتهایی به Proxy Server افزوده شد که کاربرد آن را فراتر از به اشتراک نهادن خطوط اینترنت کرد . بطور کلی Proxy Server ها در چند مورد کلی استفاده می شوند .

یک کاربرد Proxy Server ها ، همان به اشتراک گذاشتن یک خط اینترنت برای چند کاربر است که باعث کاهش هزینه و کنترل کاربران و همچنین ایجاد امنیت بیشتر می شود . کاربرد دوم Proxy Serverها ، در سایتهای اینترنتی به عنوان Firewall می باشد . کاربرد سوم که امروزه از آن بسیار استفاده می شود ، Caching اطلاعات است . با توجه به گران بودن هزینه استفاده از اینترنت و محدود بودن پهنای باند ارتباطی برای ارسال و دریافت اطلاعات ، معمولا" نمی توان به اطلاعات مورد نظر در زمان کم و با سرعت مطلوب دست یافت . امکان Caching اطلاعات ، برای کمک به رفع این مشکل در نظر گرفته شده است . Proxy Server ، سایتهایی را که بیشتر به آنها مراجعه می شود را دریک حافظه جداگانه نگاه می دارد. به این ترتیب برای مراجعه مجدد به آنها نیازی به ارتباط از طریق اینترنت نیست بلکه به همان حافظه مخصوص رجوع خواهد شد .

این امر باعث می گردد از یک طرف زمان دسترسی به اطلاعات کمتر شده و از سوی دیگر چون اطلاعات از اینترنت دریافت نمی شود ، پهنای باند محدود موجود با اطلاعات تکراری اشغال نشود . بخصوص آنکه معمولا" تغییرات در یک Website محدود به یک یا دو صفحه می باشد و گرفتن اطلاعات از اینترنت بدون Caching به معنای گرفتن کل سایت می باشد حال آنکه با استفاده از Proxy Server و امکان Caching اطلاعات ، میتوان تنها صفحات تغییر کرده را دریافت کرد .

ابتدا یاد آوری می کنم که ارتباط بین کامپیوتر ها به سه روش ممکن است:

١. از طریق کابل شبکه (RJ-45) که برای این نوع اشتراک به تعدادی از این کابل ها و یک دستگاه تقسیم کننده یا HUB نیاز دارید. تعداد پورت های HUB باید حداقل یکی بیشتر از تعداد کامپیوترهای شما باشد (مگر اینکه از یکی از خود کامپیوترها برای تقسیم اینترنت استفاده کنید). استفاده از این کابل ها بهترین، ارزانترین و پرطرفدارترین روش برای تشکیل شبکه است. اشکال این روش نیاز به سیم کشی است.

٢. روش دوم استفاده از شبکه های بی سیم یا WiFi است که این روزها خیلی ها بجای استفاده از کابل از این سیستم ها استفاده می کنند. برتری این کار عدم نیاز به سیم کشی و امکان حمل و نقل است که به ویژه برای laptop ها احمیت دارد. اشکال آن یکی هزینه بسیار بالای آن (چند صد دلار برای یک شبکه ساده) است و دیگری اینکه مقدار زیادی از قدرت آن بجای افزایش سرعت برای جلوگیری از اشکال در ارتباطات مصرف می شود. ولی با این همه سرعت این سیستم ها خوب است و قیمت بالا اشگال عمده آنها است.

٣. روش دوم استفاده از خط تلفن یا HomePNA است که روش خوبی است چون خیلی از سیستمهای بی سیم ارزانتر است و برخلاف شبکه های کابلی نیاز به سیم کشی ندارد. اگر از این روش استفاده می کنید حتما از کارتهای جدیدتر استفاده کنید که سریعتر هستند. سیستم های قدیمی که به HPNA1 مشهور است آرام هستند و ممکن است گاهی دچار قطع ارتباطات شوند.

اگر فقط از دو کامپیوتر استفاده می کنید خیلی از شرکتهای ارائه دهنده سرویس به شما اجازی استفاده هر دو کامپیوتر را از طریق HUB می دهند و نیازی به تقسیم اینترنت نخواهید داشت. ولی برای بیشتر از دو کامپیوتر، از هر کدام از روشهای بالا که استفاده کنید سه روش برای تقسیم یک (یا چند) خط اینترنت بین تمام کامپیوترهای شبکه وجود دارد:

١. پر طرفدارترین روش استفاده از دستگاهی بنام Router است که یک خط اینترنت را بین چند کامپیوتر تقسیم می کند. این روش برای استفاده از شبکه های کابلی بخصوص برای تعداد محدودی کامپیوتر بهترین راه است چون اکثر Router ها یک دستگاه HUB در داخل خود دارند و میتوانید مستقیما کامپیوترها را به آنها وصل کنید. بعضی شرکتهای اینترنت به شما امکان این را می دهند که از Router بجای Modem های معمولی که در اختیارتان قرار می دهند استفاده کنید. البته برای این کار باید از Router ویژه ای که شرکتها در اختیارتان قرار می دهند استفاده کنید. متاسفانه فعلا هیچکدام از شرکتهای اصلی در تورنتو این امکان را ندارند ولی برخی شرکتهای جدید DSL بجای اجاره Modem به شما امکان خرید Router یا Modem را می دهند که در این صورت اجازه انتخاب دارید. ویندوز XP و لینوکس کامپیوترها را براحتی برای استفاده از Router تنظیم می کنند. قبل تنظیم کردن کامپیوترها ابتدا آنها را آزامایش کنید زیرا معمولا نیازی به تنظیم آنها نخواهید داشت. اگر کامپیوترها قبلا مستقیما به Modem وصل می شدند باید ابتدا تنظیمات Modem را پاک کنید.

٢. بجای استفاده از Router میتوانید یکی از کامپیوترها را مستقیما به اینترنت وصل کنید تا کامپیوترهای دیگر از اینترنت آن استفاده کنند. خرج این کار کم است، ولی برای اینکه کامپیوترهای دیگر به اینترنت وصل شوند، کامپیوتر اصلی باید همیشه روشن باشد. در ضمن این کامپیوتر نیاز به دو کارت شبکه دارد که یکی به شبکه وصل میشود و دیگری به Modem (مگر اینکه Modem طور دیگری به کامپیوتر وصل شود – مانند USB). برای استفاده از این روش در ویندوز باید از Internet Connection Sharing و در لینوکس از سرویس هایی به همین نام یا مشابه آن (بستگی به پخش لینوکس) استفاده کنید. برای تنظیم کامپیوترهای دیگر کامپیوتر اصلی حکم یک Router را دارد.

۳. روش بهتر ساختن Router خودتان با استفاده از یک کامپیوتر قدیمی است. (همانطور که گفتم اگر از شبکه های کابلی برای تعداد کمتری کامپیوتر استفاده می کنید و هنوز دستگاه HUB تهیه نکرده اید بهتر است بجای آن یک دستگاه Router بخرید، در غیر این این صورت احتمالا این روش سوم بهترین است). برای این کار به یک کامپیوتر قدیمی (مانند 386) با دو کارت شبکه و یک Floppy Drive و یک نرم افزار رایگان (نرم افزار هفته را بخوانید) نیاز دارید. این سیستم بهتر از یک Router پرقدرت و گرانقیمت عمل می کند و برای کاربرای منزل و حتی شرکت های بزرگتر ایده عال است

اسیرتم.