تبیان، دستیار زندگی

سه شنبه 24/9/1388 - 14:46 - 0 تشکر 169818

با سلام :
دوست عزیز این سوال در وبلاگهای مختلف مشهود است و بعضا در بعضی از سایت ها نیز دنبال می شود اما فکر کنم این سوال نباشد بلکه شبهه وهابیت است که در قالب سوال بچه مسلمانان ان را می پرسند به هر حال : نظر مشهور فقهای شیعه بر این است که خواندن نماز نافله (نماز مطلق مقصود است نه نمازهایی که استحباب آنها با دلیل شرعی در وقت خاصی ثابت شده است) در اوقات پنج گانه ذیل می‌باشد 1. هنگام طلوع خورشید 2. هنگام غروب خورشید 3. نزدیک ظهر 4. بعد از نماز صبح 5. بعد از نماز عصر. اما خواندن قرآن در هر فرصت مستحب و نیکو است مگر برای جنب که بیش از هفت آیه بخواند مکروه است [البته در حالت جنابت یا حالت حیض و نفاس خواندن سوره‌هایی که سجده واجب دارند حرام است اگر چه یک کلمه از آن سوره‌های چهارگانه باشد.]
لازم به ذکر است که کراهت در عبادت غیر از کراهت در غیر عبادت است غالباً کراهت در عبادت به معنای کم بودن ثواب است از اصل مسأله، مثلاً اگر یک عمل عبادی 20 ثواب دارد در حالتی که مکروه باشد 15 ثواب دارد اما کراهت در غیر عبادت به معنای این است که بهتر آن است که آن را بجا نیاوریم و البته روشن است که بین این دو فرق است.
نماز ظهر و عصر، هر كدام وقت مخصوص و مشتركى دارند.
وقت مخصوص نماز ظهر
از اول ظهر است تا وقتى كه از ظهر به اندازه خواندن نماز ظهر نگذرد. و اگر كسى ، اشتباهاً عصر را در این وقت بخواند، نمازش باطل است .
وقت مخصوص نماز عصر
هنگامى است كه به اندازه خواندن نماز عصر، به مغرب ، وقت ماند باشد.
مابین این دو وقتِ مخصوص ،وقت مشترك نماز ظهر و عصر است . (1)
----------------------------------
رساله عملیه مساله 164

پاسخگو: http://hamporsesh.blogfa.com

www.hamporsesh.blogfa.com

پنج شنبه 26/9/1388 - 22:40 - 0 تشکر 170278

با عرض سلام وادب خدمت حضرتعالی؛بررسی جعلی بودن یا نبودن یک روایت نیاز به بررسی فراوان دارد که متخصص حدیث باید به آن بپردازدٰبا اینحال بنده مطالبی خدمت شما عرض می کنم؛البته در مورد جعلی بودن یا نبودن آن هم سعی می کنم از دوستان متخصص بپرسم؛اما نکاتی قابل بیان:

ایذأ و اذیت دیگران با مقام عصمت سازگاری ندارد، و خصوصاً نادیده گرفتن حق‌الناس (ناراحتی همسایه‌) از ساحت قدس حضرت زهرا(س) به دور می‌باشد. حال با توجه به این نكته‌، و با فرض صحت این نقل تاریخی سه پاسخ می‌توان به این سؤال داد:

الف: در پاسخ اول توجه به چند نكته لازم است‌. اول اینكه‌: پس رحلت پیامبر(ص) جوّ اختناق شدیدی بر خاندان اهل بیت (ع) حاكم بود و ایشان در انزوا كامل بودند. به طوری كه به دنبال ماجرای سقیفه‌، حضرت علی‌(ع) خانه‌نشین شدند، درب خانه حضرت زهرا(س) به آتش كشیده شد و ... و در نهایت حضرت مخفیانه دفن شدند، و هیچ حركت و اعتراضی نسبت به این گونه امور انجام نگرفت‌. با نگاه اجمالی به اینگونه حوادث‌، مشخص می‌شود كه فضای سیاسی جامعه آن روز، به گونه‌ای نبوده كه آن حضرت آزادانه و بلند بتوانند چنان گریه كنند كه موجب سلب آسایش دیگران و به دنبال آن‌، نارضایتی مردم شوند. و حتی وجود بیت‌الاحزان نیز گواه بر این مطلب می‌باشد كه حضرت نمی‌توانستند آزادانه اندوه درونی خود را از فقدان پدر بزرگوار خود و ظلمی كه بر خاندان عصمت روا داشته بودند، ابراز كنند.

نكته دوم این‌كه‌: گریه‌های حضرت زهرا (س) و به عبارت صحیح‌تر، حزن و اندوه آن حضرت بیانگر اعتراض ایشان به ظلمی كه در حق اهل بیت (ع) روا داشته بودند، بود. و نوعی افشاگری و جنبة بیداری و آگاه كردن مردم آن زمان را نسبت به ظلمی كه در حق اسلام و اهل بیت (ع) می‌شد، داشت‌.

نكته سوم این‌كه‌: باید توجه كرد چه كسانی نسبت به این عمل حضرت زهرا (س) اعتراض و شكایت داشتند؟! مسلماً شاكی‌ها، محبین اهل‌بیت (ع) نبودند، بلكه مأموران با مزد یا بدون مزد حكومت وقت بودند كه ادامة این مبارزة علوی را مایة بیداری مردم و سقوط خط انحراف می‌دیدند، و می‌دانستند ادامه چنین وضعیتی و رفت و آمد مردم جهت همدردی با حضرت هر چند در خفا و محدود، كم‌كم به بیداری مردم و پیروزی خط علوی می‌انجامد. لذا برای مقابله با این حركت حضرت زهرا(س) برنامه‌ریزی كردند و با این بهانه كه یا شب گریه كنید یا روز، در واقع بخشی از شبانه‌روزِ حضرت زهرا(س) را به تعطیلی كشاندند و بعد از مدتی از بخش دیگر نیز به بهانه واهی ایذأ مردم‌، جلوگیری كردند.

بنابراین اصل طرح اذیت مردم از گریه‌های حضرت زهرا(س) به منظور مقابله با مبارزه‌ای بوده كه حضرت زهرا(س) در این قالب خاص شروع كرده بودند.

ب: اولاً حضرت زهرا(س) قطعاً به سفارش پیامبر (ص)كه ایشان را توصیه به صبر كرده بودند، عمل نمودند بنابراین ناراحتی ایشان در از دست دادن پدر و ستمی كه به این خانواده رفته بود، غالباً به صورت حزن و اندوه بوده است و ثانیاً در مدت كوتاهی كه حضرت بعد از وفات پیامبر(ص) در قید حیات بودند علاوه بر كارهای روزمره فعالیت‌های بسیاری در زمینة در دفاع از حریم اسلام و ولایت با ایراد خطبه‌ها و احتجاج با مردم و ... داشتند، و انجام این كارها با شبانه‌روز گریه كردن قابل جمع نمی‌باشد.

ج: اصل این نقل شاید یك مطلب ساختگی عاطفی مانند خیلی از اشعار مداحان حال و گذشته باشد كه مرحوم مطهری (ره) در كتاب ارزشمند حماسه حسینی آنها را محكوم می‌نماید یعنی اصل حزن و اندوه آن حضرت هیچ جای شبهه ندارد، ولی این مطلب كه گریة آن حضرت مایة ایذأ باشد، شاید ساختة یك دوست غلو كننده باشد كه خواسته بعد عاطفی این ماجرا را بالا برده تا اشك بیشتری از مردم بگیرد، بدون توجه به اینكه شبهة ایذأ با عصمت سازگاری ندارد.

مركز ملی پاسخگویی به سوالات دینی در خدمت شما دوستان محترم میباشد

دوشنبه 30/9/1388 - 2:25 - 0 تشکر 171053

با سلام

در این بحث انشاءلله خاطرات تبلیغی طلبه ها نقل خواهد شد

دوشنبه 30/9/1388 - 2:29 - 0 تشکر 171054

«خبری از شورا نشد»

با كوله باری پر از شوق تبلیغ به شهرستان داران رفتم به دفتر امام جمعه وارد شدم با خود گفتم چون داران بسیار سرد است شاید بعضی رغبت نكنند به این محل برای تبلیغ بیایند امام جمعه نیز نامه را برای شورای یكی از روستاها نوشت. وقتی به روستا رسیدم سراغ شورا را گرفتم كسی از شورا خبر نداشت و می گفتند رفته اند شهر بنده نیز به مسجد رفتم هوا خیلی سرد بود در حقیقت نا جوانمردانه سرد بود تا وقت نماز ظهر و عصر صبر نمودم خبری از شورا نشد نماز را خواندیم و چون كسی تعارف نكرد به ناچار داخل مسجد ماندم اذان مغرب گفته شد به نماز ایستادم و بعد از نماز هم از شورا خبری نشد مردم رفتند و بعد برای مراسم آمدند بعد از منبر و عزاداری یكی از جوانان روستا مرا به خانه برد پدر ومادر پیری داشت و پدرش هم مریض بود ولی با این حال 11 شب میزبان خوبی برای من بود. از خدا وند طلب توفیق و موفقیت برای ایشان نموده ام. تا روز پنجم خبری از شورا نشد بعد هم كه آمدند اصلاً طرف ما نیامدند. بنده نیز نامه خود را به ایشان ندادم امضا كنند.

محمد زارعان

دوشنبه 30/9/1388 - 2:39 - 0 تشکر 171055

الصّلح خیر

الصّلح خیر
در خیابان های مدینه قدم می زدم كه یكی از ایرانی ها نظرم را به خود جلب كرد.
او با یكی از كاسب های مدینه حرفش شده بود. بحث بر سر جنگ ایران و عراق بود. مرد كاسب می گفت : قرآن می گوید: ((والصلح خیر)) حالا كه صدام پیشنهاد صلح داده ، چرا شما صلح را نمی پذیرید؟ زائر ایرانی نمی توانست او را قانع كند.
زائران ایرانی نگاهشان كه به من افتاد گفتند: آقای قرائتی ! بیا جواب این آقا را بده .
من به یكی از ایرانی ها گفتم : یكی از طاقه های پارچه را بردار و فرار كن . او همین كار را كرد. صاحب مغازه خواست فریاد بزند، گفتم : ((والصلح خیر))! خواست ایرانی را تعقیب كند گفتم : ((والصلح خیر))! گفت : پارچه ام را بردند. گفتم : حرف ما هم با صدام همین است . دزدی كرده و خسارت زده ، می گوئیم جبران كند، بعد صلح كنیم . گفت : حالا فهمیدم .

استاد قرائتی

دوشنبه 30/9/1388 - 14:47 - 0 تشکر 171146

«از ته دل حضرت عباس را صدا زدم»

من به استان چهارمحال و بختیاری اعزام شدم،مرا به شهرستان فارسان فرستادند و از آنجا ما را به روستایی به نام علی آباد،دشت زرین بردند.هوا بسیار سرد بود و اهالی آنجا دارای كمترین امكانات رفاهی بودند. من چند روزی در آنجا بودم كه روز تاسوعای حسینی سرماخوردگی شدیدی پیدا كردم كه دست و پایم بسیار درد گرفته بود و به خاطر آن كه ماشینی نبود،با مسئول سازمان شهرستان تماس گرفتم كه ماشینی برای ما بفرستندتا به درمانگاه بروم. وقتی ماشین رسید،نزدیك غروب بود،ما را به شهر رساندما یك شب بستری بودیم. فردای آن روز كه عاشورای حسینی بود با همان ماشین برگشتم در طول مسیر به علت برف شدید در جاده از مسیر منحرف شدیم و ماشین باسرعت به سوی پرتگاه می رفت!كه من و راننده از ته دل فریاد زدیم یا ابو الفضل(ع)كمكمان كن كه خدا را شكر ماشین به صورت معجزه آسا خاموش شد و توقف كامل كرد(اولین باری بود كه در عمرم از ته دل حضرت ابوالفضل را صدا زده بودم چون در آن موقع امیدم از همه جا بریده بود). براستی چرا ما در پرتگاه های زندگی خالصانه از اهل بیت (ع) كمك نمی گیریم. عبدالرضا فرهادیان