تبیان، دستیار زندگی

با سلام

آیا ما نیز عاشقی یادمان هست؟؟؟؟؟؟

هر بار كه می‌آم می‌خوام مطالبی از كتاب چهل نامه‌ی كوتاه به همسرم؛ زنده‌یاد نادر ابراهیمی براتون بنویسم.

بخشی از نامه‌ی نهم:

روزگاری‌ست كه حتی جوان‌های عاشق نیز قدر مهتاب را نمی‌دانند. این ما هستیم كه در چنین روزگارِ دشواری باید نگهبانِ اعتبارِ شب‌های شفّاف و پُرشكوه، كهكشان شیری، و شهاب‌های فرو ریزنده باشیم ...

«آن‌كه هرگز نان به اندوه نخورد* و شب را به زاری سپری نساخت*

شما را ای نیروهای آسمانی* هرگز، هرگز، نخواهد شناخت» گوته

با سلام

عزیز من!
زندگی مشترك را نمی توان یك بار به خطر انداخت، و باز انتظار داشت كه شكل و محتوایی همچون روزگاران قبل از خطر از داشته باشد.
چیزی، قطعا خراب خواهد شد
چیزی فرو خواهد ریخت
چیزی دیگرگون خواهد شد
چیزی – به عظمت حرمت – كه بازسازی و ترمیم آن بسی دشوارتر از ساختن چیزی تازه است...
كاسه ی بلور را نمی توان یك بار از دست رها كرد، بر زمین انداخت، لگد مال كرد، و باز انتظار داشت كه همان كاسه ی بلورین روز اول باشد.
من، ممنون آنم كه تو، هرگز، در سخت ترین شرایط و دشوارترین مسیر، این كاسه ی نازك تن زود شكن بلورین را از دست های خویش جدا نكردی...

یا علی

با سلام

 عزیز من!
باور كن كه هیچ چیز به قدر صدای خنده ی آرام و شادمانه ی تو، بر قدرت كاركردن و سرسختانه و عادلانه كار كردن من نمی افزاید، و هیچ چیز همچون افسردگی و در خود فروریختگی تو مرا تحلیل نمی برد، ضعیف نمی كند، و از پا نمی اندازد.
البته من بسیار خجلت زده خواهم شد اگر تصور كنی كه این «من» من است كه می خواهد به قیمت نشاط صنعتی و كاذب تو، بر قدرت كار خود بیفزاید، و مرد سالارانه – همچون بسیاری از مردان بیمار خودپرستی ها – حتی شادی تو را به خاطر خویش بخواهد.نه ... هرگز چنین تصوری نخواهی داشت.
راهی كه تا اینجا، در كنار هم، آمده ییم، خیلی چیزها را یقینا بر من و تو معلوم كرده است. اما این نیز، ناگزیر، معلوم است كه برای تو – مثل – انگیزه یی جدی تر و قوی تر از كاری كه می كنم – نوشتن و باز باهم نوشتن – وجود ندارد، و دعوت از تو در راه رد غم، با چنین مستمسكی، البته دعوتی ست موجه؛ مگر آنكه تو این انگیزه را نپذیری...
پس باز می گویم: این بزرگترین و پردوام ترین خواهش من از توست: مگذار غم، سراسر سرزمین روحت را به تصرف خویش در آورد و جای كوچكی برای من باقی مگذارد. من به شادی محتاجم، و به شادی تو، بی شك بیش از شادمانی خودم.
حتی اگر این سخن قدری طعم تلخ خودخواهی دارد، این مقدار تلخی را، در چنین زمانه ی بر من ببخش – بانوی من، بانوی بخشنده من!
به خدایم قسم كه می دانم چه دلائل استوار برای افسرده بودن وجود دارد؛ اما این را نیز به خدایم قسم می دانم كه زندگی، در روزگار ما، در افتادنی ست خیره سرانه و لجوجانه با دلائل استواری كه غم در ركاب خود دارد.
غم بسیار مدلل، دشمن تا بن دندان مسلح ماست.
اگر قدری به خاطر تزكیه ی روح، قدری غمگین باید بود – كه البته باید بود – ضرورت است كه چنین غمی، انتخاب شده باشد نه تحمیل شده.
غصه، منطق خود را دارد. نه؟ علیه منطق غصه حتی اگر منطقی ترین منطق هاست، آستین هایت را بالا بزن!
غم، محصول نوعی روابطی ست كه در جامعه شهری ما و در جهان ما وجود دارد. نه؟ علیه محصول، علیه طبیعت، علیه هر چیز كه غم را سلطه گرانه و مستبدانه به پیش می راند، بر پا باش!
زمانی كه اندوه به عنوان یك مهاجم بدقصد سخت جان می آید نه یك شاعر تلطیف كننده روان، حق است كه چنین مهاجمی را به رگبار خنده ببندی...
عزیز من!
قایق كوچك دل به دست دریای پهناور اندوه مسپار! لااقل بادبانی برافراز، پارویی بزن، و برخلاف جهت باد تقلایی كن!
سخت ترین توفان، مهمان دریاست نه صاحبخانه ی آن.
توفان را بگذران
و بدان كه تن سپاری تو به افسردگی، به زیان بچه های ماست و به زیان همه بچه های دنیا.
آخر آنها شادی صادقانه را باید ببیند تا بشناسند ...

یا علی

با سلام

یا علی

با سلام

یا علی