تبیان، دستیار زندگی

با سلام

آیا ما نیز عاشقی یادمان هست؟؟؟؟؟؟

هر بار كه می‌آم می‌خوام مطالبی از كتاب چهل نامه‌ی كوتاه به همسرم؛ زنده‌یاد نادر ابراهیمی براتون بنویسم.

بخشی از نامه‌ی نهم:

روزگاری‌ست كه حتی جوان‌های عاشق نیز قدر مهتاب را نمی‌دانند. این ما هستیم كه در چنین روزگارِ دشواری باید نگهبانِ اعتبارِ شب‌های شفّاف و پُرشكوه، كهكشان شیری، و شهاب‌های فرو ریزنده باشیم ...

«آن‌كه هرگز نان به اندوه نخورد* و شب را به زاری سپری نساخت*

شما را ای نیروهای آسمانی* هرگز، هرگز، نخواهد شناخت» گوته

با سلام

یا علی

سلام عزیز من! دیروز، به دلیلی چه بسا بر حق، از من رنجیده بودی. دیشب كه در باب فروش چیزی برای اجاره خانه، با مهرمندی آغاز سخن كردی، ناگهان دلم دریچه یی گشوده شد و شادی بی حسابی به قلبم ریخت؛ چرا كه دیدم، ما رنجیدگی های حاصل از روزگار را، چون موج های غران بیتاب، چه خوب از سر می گذرانیم و باز بالا می پریم و بالاتر، و فریاد می كشیم: آْلا ای موج دیگر! بیا بیتاب بگذر! ..... راستش، من گاهی فكر می كنم این كاری عظیم و بسیار عظیم بوده است كه ما، در طول بیست سال زندگی مشترك سرشار از دشواری و ناهمواری، هرگز به هیچ بهانه، آشكار و پنهان هیچگونه قهری نداشته ییم؛ اما بعد می بینیم كه سالیان سال است این كار جمیع دشواری های خود را از دست داده است و به طبیعتی بسیار ساده تبدیل شده – چنان كه امروز، حتی تصور چنین حادثه مضحكی نیز، تا حد زیادی می تواند خجالت آور باشد. من گمان می كنم همه ی صعوبت و سنگینی مساله، بستگی به پیمان های صمیمانه ی روزهای اول و نگهداشت آن پیمان ها در همان یكی دو سال نخستین داشته باشد. وقتی حریمی ساختیم، به ضرورت و مدلل، و آن را پذیرفتیم، شكستن این حریم، بسیار دشوارتر از پاس داشتن و بر پا نگه داشتن آن است. ویران كردن یك دیوار سنگی استوار، مسلما مشكل تر از باقی گذاشتن آن است. دیده ام زنان و مردانی را كه از «لحظه های فورانی خشم» سخن می گویند و ناتوانی در برابر این لحظه ها. من، چنین چیزی را، در حد شكستن حریم حرمت یك زندگی، باور نمی كنم، و هرگز نخواهم كرد. خشم، آری اما آیا تو می پذیری كه من، به هنگام خشم ناگهان، به یكی از زبان هایی كه نمی دانم و مطلقا نشنیده ام، سخن بگویم؟ خشم آنی نیز در محدوده ممكنات حركت می كند – و به همین دلیل است كه من، همیشه گفته ام: ما قهر را، در زندگی كوچك خود «ناممكن» تبدیل كرده ییم؛ به زبانی كه یاد نگرفتیم تا بتوانیم به كار ببریم قهر زبان استیصال است. قهر پرتاب كدورت هاست به ورطه سكوت موقت؛ و این كاری ست كه به كدروت، ضخامتی آزاردنده می دهد. قهر دو قفله كردن دری ست كه به اجبار، زمانی بعد، باید گشوده شود، و هر چه تعداد قفل ها بیشتر باشد و چفت و بست ها محكم تر، در ناگزیر، با خشونت بیشتر گشوده خواهد شد. و راستی كه چه خاصیت؟ من و تو، شاید از همان آغاز دانستیم كه سخن گفتن مداوم – و حتی دردمندانه – در باب یك مشكل، كاری است به مراتب انسانی تر از سكوت كردن درباره ی آن. به یادت هست كه زمانی، زنی، در مقابل استدلال های من و تو گفت: برای من، شكستن حرمت زندگی مشترك نیست؛ بلكه، برعكس، بند زدن حرمتی ست كه به وسیله ی زبان سرشار از بیرحمی و بی حرمتی شوهرم شكسته می شود یا ترك بر می دارد. این حرف، قبول كنیم كه در مواردی می تواند درست باشد. زبان، بسیار پیش می آید كه به یك زندگی خوب خیانت كند، و بیشمار هم كرده است. اما آیا قهر، تاكنون توانسته ریشه های این خیانت را بسوزاند و خاكستر كند؟ نه ... به اعتقاد من، آنكس كه همسر خود را مورد تهاجم و بی حرمتی قرار می دهد، در لحظه های دردناك هجوم، انسانی ست ذلیل و ضعیف و زبون. در این حال آنچه حق است، آنچه مجاز نیست سكوت است و گذشتن، و آن چه حق است، آرام آرام،به پای میز گفت و گوی عاقلانه و عاطفی كشاندن مهاجم است، و شرمنده كردن او و نجات دادنش از چنگ بیماری عمیق و كهنه بد زبانی – كه مرده ریگ محیط و كودكی و نوجوانی اوست. من و تو می دانم كه هرگز با آن لحظه ی غم انگیز نخواهیم رسید، كه قهر به عنوان یك راه حل، پا به كوچه ی خلوت زندگی مان بگذارد و با عربده سكوت، گوش روحمان را بیازارد.... نه... انكار نمی توان كرد كه این واقعا سعادتی ست كه ما هیچگاه، در طول تمامی زندگی مشتركمان، نیاز به استفاده از حربه درماندگان را ا

سلام

عزیز من!
مدتی ست می خواهم از تو خواهش كنم بپذیری كه بعض شب های مهتابی، علیرغم جمیع مشكلات و مشقات، قدری پیاده راه برویم – دوش به دوش هم. شبگردی، بی شك، بخش فرسوده ی روح را نوسازی می كند و تن را برای تحمل دشواری ها، پرتوان.
از این گذشته، به هنگام گزمه رفتن های شبانه، ما فرصت حرف زدن درباره ی بسیاری چیزها را پیدا خواهیم كرد.
نترس بانوی من! هیچكس از ما نخواهد پرسید كه با هم چه نسبتی داریم و چرا تنگاتنگ هم، در خلوت، زیر نور بدر، قدم می زنیم. هیچكس نخواهد پرسید؛ و تنها كسانی خواهند گفت:«این كارها برازنده جوانان است» كه روح شان پیر شده باشد؛ و چیزی غم انگیز تر از پیری روح وجود ندارد. از مرگ هم صد بار بدتر است.

سلام

با سلام

هم سفر
در این راه طولانی - که ما بی خبریم
و چون باد می گذرد
بگذار خرده اختلاف هایمان با هم باقی بماند
خواهش می کنم ! مخواه که یکی شویم ،  مطلقا یکی
مخواه که هر چه تو دوست داری ، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم
و هر چه من دوست دارم، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد

==================

با سلام

یا علی

با سلام بانوی بالا منزلت ما! به یاری اراده و ایمانی همچون كوه خوب ترین روزهای زندگی - فراسوی جملگی صخره های صعب تحمل سوز بر فراز قله های رفیع شادمانی – در انتظارت باد! به خاطر چندمین سالگرد تولدت از سوی این كوهنورد قدیمی یا علی

جملات قشنگی بود خیلی خوب نوشتی موفق باشی

با سلام

همراه همدل من!
در زندگی، لحظه های سختی وجود دارد؛ لحظه های بسیار سخت و طاقت سوزی، كه عبور از درون این لحظه ها، بدون ضربه زدن به حرمت و قداست زندگی مشترك، به نظر، امری ناممكن می رسد.
ما كوشیده ییم – خدا را شكر – كه از قلب این لحظه ها، بارها و بارها بگذریم، و چیزی را كه به معنای حیات ماست و رویای ما، به مخاطره نیندازیم.
ما، به دلیل بافت پیچیده ی زندگی مان، هزار بار مجبور شدیم كوچه تنگ و طولانی و زرورقی را بپیمایم – بی آنكه تنمان دیوار این كوچه را بشكافد یا حتی لمس كند.
ما در این كوچه ی چه بسیار آشنا، حتی بارها، مجبور به دویدن شدیم، و چه خوب ماهرانه دویدیم – انگار كن كه بر پل صراط ...

یا علی