در جهان آمد صغیر و چند روزی ماند و رفت          یادگار از وی در این عالم کتابی بیش نیست

دوستان عزیز و همراهان همیشگی انجمن نصف جهان

در این مبحث تصمیم داریم،از گزیده ی اشعار استاد صغیر اصفهانی محظوظ و بهره مند شویم

لازم به ذکر است گزیده ای از مطالب درج شده در این مبحث، در ویژه نامه ی رحلت مرحوم صغیر ثبت خواهد شد

بُتی  نهفته  به خلوت سرای جان  دارم            که روز وشب سر طاعت به پای آن دارم

حضور او کُندم  فارغ از زمان و مکان            نه از زمان  خبر آنجا  نه از مکان  دارم

درین جهانمو بیرون ازاین جهان عجب است         که من جهان  دگر اندرین جهان دارم

شنیدم  ا ز دهن  بی نشان  او  سخنی               هزار شکر  که از بی نشان نشان دارم

مرا که دیده و دل روشن است از رخ دوست          چه احتیاج  به خورشید  آسمان دارم

سرشگ و آه و غم وغصه دردورنج وتعب          ازدوست این همه دولت برایگان دارم

بجان  دوست  نیارم  فرو به تاج  کیان               سری که پیر مغان  را بر  آستان دارم

کنارودامنم از اشگ دیده پر گهر است               چه شُکرهاکه من ازچشم درفشان دارم

صغیر ز اهل زمان فارغم که در همه حال

نظر به  مکرمت    صاحب الزمان     دارم

من وخاک سر آن کوی که دلدار آنجاست         راحت جان و تن  آرام دل زار آنجاست

با  رخ    یار  مرا حاجت   گلشن   نبود          هرکجا  یار بود گلشن و گلزار آنجاست

گر کنم   خاک در میکده  را کحل بصر             نکنم عیب  که نقش قدم  یار آنجاست

روزوشب حلقه صفت بردرآن عیسی دم          چون ننالم  که دوای دل بیمار آنجاست

گر گشایش  طلبی جو ز در پیر  مغان          کانکه لطفش بگشاید گره از کار آنجاست

همچوخورشیدکه نورش همه جاجلوه گراست      هر کجا  میروم   آن  دلبر عیار آنجاست

یوسفا حسن تو را مردم کنعان نخرند         جانب مصر روان شو که خریدار آنجاست

نیست از کعبه گل ره به مقام مقصود         رهرو  کعبه  دل  باش  که دلدار  آنجاست

                          داشت اندیشه صغیر از صف حشر وخردش

                          گفت  تشویش  مکن  حیدر  کرار آنجاست

برداشت از وبلاگ غزلیات صغیر اصفهانی   www.saghir-esfahani.blogfa.com

سلام و عرض ادب

یکی از سبک های ادبی که مرحوم صغیر اصفهانی در آن مهارت و چیرگی فراوان داشتند، سرودن بحر طویل می باشد.
در زیر بحر طویل در مصیبت دختر سه ساله ی حضرت اباعبدالله علیه السلام رقیه خاتون را که از کتاب مصیبت نامه ی مرحوم صغیر نقل شده است را مطالعه می کنید:

باز ساقی می غم ریخت به پیمانه مرا شمع الم سوخت به یک شعله چو پروانه مرا کرد فلک دربدر از خانه و کاشانه مرا داد ز کین جغد صفت جای به ویرانه مرا تا که شَوم روز و شبات اشک فشان نوحه کنان نعره زنان از غم ویرانه نشینان و یتیمان و اسیران حسین آن شه بی یار چو با لشکر و انصار لب تشنه و افکار شد از تیغ شرر بار شهید آن شه ابرار همان قوم ستمکار به حکم پسر سعد جفا پیشه ی خونخوار تن عابد بیمار ببستند به زنجیر گرانبار و بعنوان اسیری به سوی شام ببردند حریمی که به هر صبح و به هر شام ملائک ز پی خدمتشان صف زده بر درگه با رفعتشان آه و دو صد آه ز بی مهری ایام که در شام پس از محنت بی حد ز جفا فرقه ی مرتد بفزودند به هر لحظه غمی بر غمشان تازه نمودند ز نو ماتمشان داغ نهادند همی لاله صفت بر دلشان تا که بدادند به یک منزل ویرانه ز کین منزلشان وه که چه ویرانه ی بی بام و بری داشت نه سقفی نه دری روز ز بسیاری گرما نبد آسوده تن اطهرشان شب ز برودت نبدی خواب به چشم ترشان کعب نی و سنگ ستم کرده سیه پیکرشان خشت عزا بالش و خاک غم و اندوه و الم بسترشان گاه پریشان همه چون طره ی اکبر گهی افسرده و گریان همه از یاد شکر خنده ی اصغر غرض آن خیل اسیران گذراندند به افغان همه دم روز و شب و صبح و مسا را

دختری داشت شه دین که رقیه بُدیَش نام ز بی مهری گردون رخ بختش شده سیلی خور ایام ز هجر پدرش روز عیان در نظرش شام جفا دیده و رنجیده هم از کوفه هم از شام بسی سنگ ستم بر سر او ریخته از بام ز کعب نی و سیلی ز تنش رفته برون طاقت و آرام ز خونین جگری دربدری بی پدری تلخ و را کام به شیرین سخنی گشت شبی گرم نوا نوحه سرا گفت که ای عمه چه شد تاج سرم کو پدرم زینبش آورد به پاسخ که ایا نور دو چشمان ترم باب کبارت به سفر رفته که از فرقت آن شاه مرا هوش ز سر رفته پس آن طفل در آن گوشه ی ویرانه غریبانه بنالید و بزارید چو بلبل به پریشانی احوال چو سنبل پس از آن سرو سهی قامتش از پا بفتادی سر خود بر سر خشتی بنهادی وز رخ شاهد بختش ز وفا پرده گشودی و ورا خواب ربودی غم بیداریش از دل بزدودی و بدیدی که در آن واقعه خوش سایه ی اقبال به سر دارد و در برج شرف زهره صفت جای به دامان قمر دارد و مأوای در آغوش پدر دارد و بنمود بیان درد دل خویش و بر آورد ز دل شور و نوا را

از همه ی خوانندگان محترم التماس دعای خیر دارم

شکر میریزد از دیوان  حافظ               زهی نطق شکر افشان حافظ

متاع  معرفت گر کس  بخواهد              بگو آن می خر از دکان حافظ

 بیانش جان محض و محض جانست         هزاران آفرین  بر جان حافظ

به هرکس  بنگری در دست دارد             گل  خوشبویی از بستان حافظ

طمع  بر چشمه ی حیوان چه بندی        بنوش از چشمه ی حیوان حافظ

ز  دامان ها  برَد  آلودگی   این           بود   از  پاکی   دامان      حافظ

حریفان    سخن   پرداز   دانند           به  میدان  سخن  جولان    حافظ

غزل  گفتن  به  ذوق  اهل عرفان      به عالم   ختم   شد بر  شان   حافظ

صغیر از بند  غم یابد رهایی

گشاید هرزمان دیوان حافظ

برداشت از وبلاگ :   www.saghir-esfahani.blogfa.com

                            چشم لطفی سوی ما بهر خدا کن یاعلی

                                                                      درد ما را ظاهر و باطن دوا کن یاعلی

                   دل به جان آمد زوسواس اندر این دار مجاز      

                                                                    جان  ما را با  حقیقت  آشنا   کن  یاعلی

                 چون رضای حق رضای توست ای مجلای حق  

                                                                  با رضای خویشتن مارا رضا کن یاعلی

                    ای رهین  لطف عامت  اولین و آخرین  

                                                                 لطف خاصی شامل این بینوا کن یا علی

                  هر دوا  از خاک درگاه   تو میگرد اثر   

                                                               درد بی درمان این مسکین دوا کن یاعلی

                 عرض حاجت بنده گانرا با ولی نعمت است

                                                             حاجت  این بنده ی  دیرین دوا کن  یاعلی

                                     غرق دریای عطای توست پا تا سر صغیر

                                     باز از رحمت مزید آن عطا کن  یاعلی

برداشت از وبلاگ هو یاعلی :            www.hoo-yaali.blogfa.com

بسم رب المهدی  

 این شعر رو خیلی دوست دارم !
به نظر من حقیر البته یکی از عارفانه ترین و عاشقانه ترین اشعار استاد صغیر این شعره !

سخن از زلف تو گویند دل و شانه بهم              مینمایند دو گمگشته ره خانه بهم

سوختم زآتش عشق تو ولی خرسندم              که رسیدیم در این ره منو پروانه بهم

 آشنای  تو  به دل غیر  تو را  ره ندهد                  که نسازند به یک خانه دو بیگانه بهم

حرمت کوی تو گر شیخ و برهمن یابند                نفروشند دگر کعبه و بتخانه بهم

شیخ را پای به پیمان زده ام ساقی کو             تا رساند لب من با لب جانانه بهم

دوستان بهر من از حالت مجنون گویید            که خوش آید خبر حال دو دیوانه بهم

در قیامت به رهش باز فرو ریزم جان              افتد آن جا چو گذار من و جانانه بهم

کمتر از جغد و غراب اهل جهانند صغیر

که  نسازند  در ایـن  منـزل ویـرانه بهم

علی علی

بسم رب الحیدر

ناد علیا مظهر العجائب
تجده عونا لك فی النوائب
کل هم و غم سینجلی بولایتک یا علی و یا علی و یا علی

سلام عزیزان اصفهانی و غیر اصفهانی
میلاد مولی الموحدین مولا امیرالمونین علی (ع) رو خدمتتون تبریک میگم .

داشتم توی نت میگشتم این شعر مرحوم صغیر پیرامون فضائل علی (ع) رو پیدا کردم

نکته ای که در این شعر هست اشاره ای هست که ابشان به تولد خود نیز دارند .
چون چنین روزی تازیخ تولد مرحوم استاد صغیر اصفهانی هم هست :

من به دنبال وی اینجا آمدم افتان و خیزان
ور نه هرگز اندر این عالم نیفتادی گذارم !

شعر کامل رو در زیر میخوانید :

یا مولا مدد