تبیان، دستیار زندگی

مقدمه

یا کمیل! ما من حرکة إلا و أنت محتاج فیها الی معرفة (1)
ای کمیل هیچ حرکتی_ اعم از فکری، اخلاقی، مادی و معنوی- نیست مگر این که در آن حرکت احتیاج به معرفت داری.

چندی است که در بعضی مجامع فرهنگی مطرح شده است که شهادت حضرت زهرا (سلام الله علیها) افسانه بوده و چنین واقعه ای رخ نداده و این داستانی است دروغین که توسط شیعه و از روی بغض خلفاء سه گانه ساخته شده است. به این امید که این شبهه واهی بی اساس تبدیل به ضربه ای جبران ناپذیر به اعتقادات جامعه ما تبدیل نشود در جزوه حاضر، حادثه شهادت حضرت زهرا (سلام الله علیها) از دیدگاه کتب و روایات خود اهل سنت بررسی می شود.
البته چنان که می دانید این فاجعه از نظر شیعه و طبق روایاتی که از شیعه رسیده است بسیار دردناکتر و جانسوزتر از آنی است که در این جزوه آمده ولی چون بنای این جزوه فقط بیان حادثه نیست بلکه هدف آن اثبات حادثه است، فقط به روایات خود اهل سنت در مورد جزئیات حادثه بسنده شده است و الا هیچ قلمی توان بیان داستان واقعی شهادت حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) را ندارد. برای رعایت اختصار و به دلیل کثرت روایات اهل سنت در این باب، برای هر موضوع یک یا دو روایت گویا انتخاب شده و بقیه به مراجع و منابع دیگر ارجاع داده شده است که در آن منابع همان عبارت و یا عبارتی شبیه آن و با همان مضمون آمده است.
ان شاء الله که خداوند همه ما را محب و معتقد و مطیع حضرات اهل بیت (علیهم السلام) قرار دهد.

«تهدید خلیفه دوم به آتش زدن خانه ی فاطمه (سلام الله علیها)»

ثُمّ اِنَّ اَبابکر بَعثَ عمر بن الخطاب اِلی علیٍّ و مَن معه لِیخرِجهم مِن بیتِ فاطمة رضی الله عنها، و قالَ «اِن اَبَوا علَیک، فَقاتِلهم!»(4)
ابابکر عمر بن خطاب را به سوی علی و همراهانش فرستاد تا از خانه فاطمه آنها را خارج کند و به او گفت، اگر از دستور تو سرباز زدند ایشان را بکش!

جاءَ عمر اِلی بیت فاطمة (سلام الله علیها) فی رِجال مِن الاَنصار و نفرٍ قَلیلٍ مِن المهاجرین فقال: والَذی نفسی بِیدهِ لَتخرجنّ الی البیعة او لأحرقنّ البیت علَیکم.(5)
عمر به همراه تعدادی از انصار و اندکی از مهاجرین به خانه فاطمه آمد و گفت: قسم به آن که جانم به دست اوست یا برای بیعت خارج می شوید و یا خانه را بر سر شما می سوزانم و آتش می زنم!

فدعا (عمر) بِالحطَب و قال و الَّذی نفسَ عمر بِیده لَتخرجنّ أو لَأحرقنّها عَلی مَن فِیها فَقیل له: یا اَبا الحفص: اِنّ فیها فاطِمه! فَقال: و اِن...(6)
عمر هیزم خواست و گفت: قسم به آن که جان عمر در دست اوست یا خارج می شوید و یا خانه را با اهلش به آتش می کشم. به او گفته شد: ای پدر حفصه فاطمه در این خانه است. پاسخ داد: اگر چه فاطمه هم باشد...!

«هجوم به خانه فاطمه (سلام الله علیها)»

و بلَغَ اَبابکر و عمر اَنّ جماعة مِن المهاجرین و الاَنصار فَقَد اجتمعوا مع علی بنِ اَبیطالب فی منزِلِ فاطمة بنت رسول الله (صلی الله علیه و آله) فَأتُوا فی جماعة حتّی هجموا الدّارَ(7)
به ابابکر و عمر خبر رسید که عده ای از مهاجرین و انصار همراه علی بن ابی طالب در خانه فاطمه جمع شده اند پس همراه عده ای آمدند و به خانه هجوم آوردند.

و اَما حدیثُ الهجومِ علی بیتِ فاطمة علیها السّلام فَقَد تقدم الکَلام فیه و الظاهر عِندی صحَة ما یرویه المرتضی و الشیعة(8)
اما در مورد ماجرای هجوم آوردن به خانه فاطمه (سلام الله علیها) پیش تر سخن گفته شد و آن چه برای من روشن است صحیح بودن روایات سید مرتضی و شیعیان است.

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لاَ تَدْخُلُوا بُیُوتاً غَیْرَ بُیُوتِکُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَ تُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا (9)
ای کسانی که ایمان آورده اید داخل خانه ی کسی غیر از خودتان نشوید تا این که بر اهلش سلام دهید.

و همچنین:

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لاَ تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلاَّ أَنْ یُؤْذَنَ لَکُمْ (10)
ای کسانی که ایمان دارید داخل خانه پیامبر نشوید مگر این که به شما اذن داده شود.

فی بیوت أذنَ الله اَن ترفَع و یذکر فیها اسمُهُ یسبّحِ لَه فیها بِالغدوّ و الآصال. عن اَنس بنِ مالِک و بریده قال: قَرَأَ رسول الله هذه الایه «فی بیوت اذن الله...» فقام الیه رجل فقال: أیّ بیوت هذه یا رسول الله؟
قال: بیوت الانبیاء. فقام الیه ابوبکر فقال: یا رسول الله هذا البیت منها؟ - و أشار الی بیت علی و فاطمه - قال نعم مِن أفضلِها(11)
پیامبر این آیه را قرائت کردند مردی ایستاد و گفت: ای رسول خدا کدام خانه ها منظور است!
حضرت فرمودند: خانه انبیاء. ابوبکر ایستاد و گفت: ای رسول خدا این خانه هم در زمره آنهاست؟ - و اشاره به خانه علی و فاطمه کرد - حضرت فرمودند: بله از بهترین آنهاست.

قال ابوبکر (فی مرضه الّذی قبض فیه): وَدَدتُ إنّی لم أکشف بیتَ فاطمه(12).
آرزو داشتم که خانه فاطمه را نمی گشودم.

«در خانه حضرت زهرا (سلام الله علیها) را آتش زدند!»

فرُوِیَ أنّ العباس رضی الله عنه صار الی امیرالمؤمنین و قد قُبض رسول الله فقال: اُمدد یدک اُبایعک.. فأقام امیر المؤمنین و مَن مَعه مِن شیعته فی منزله بما عهد الیه رسول الله فوجّهوا إلی منزله، فهجموا علیه و احرقوا بابه و استخرجوه منه کرها(13)
روایت شده است که عباس در زمانی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) فوت شده بودند به سوی امیرالمؤمنین رفت و گفت دستت را دراز کن تا با تو بیعت کنم!

إنّ عُمرَ ضَرب بَطنَ فاطمه... و کان یصیح: أحرقوا دارها بَمن فیها و ما کان فی الدّار غیرُ علیٍ و فاطمه و الحسن والحسین(14)
عمر بر شکم فاطمه ضربه زد... و فریاد می زد: خانه را با تمام کسانی که در آن هستند آتش زنید!
در حالی که غیر علی و فاطمه و حسن و حسین کسی در خانه نبود.

إن أبابکر أرسل الی علیٍ (علیه السلام) یرید البیعه فلم یبایع. فجاء عمر و معه فتیله، فتلقته فاطمه علی الباب فقالت فاطمة (سلام الله علیها): یا ابن الخطاب أتراک محرقاً علی بابی؟ قال نعم و ذلک أقوی فیما جاء أبوک(15)
ابوبکر برای بیعت به سراغ علی (علیه السلام) فرستاد ولی علی بیعت نکرد. پس عمر به همراه پاره ای آتش آمد که فاطمه او را نزد در دید و به او گفت ای پسر خطاب! آیا تو را در حال آتش زدن خانه ام می بینم؟ گفت: آری این بهترین کار برای تقویت دین پدرت است!

«جسارت به حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و ضربه زدن به ایشان»

قال النظام: انّ عُمر ضرَبَ بَطنَ فاطمه یَومَ البیعه حتی ألقت الجنینَ مِن بطنها(17)
عمر ضربه ای به شکم فاطمه زد که جنین از شکمش افتاد و سقط شد.

إنّ عمر رَفَس فاطمه حتّی أسقطت بمحسن(18)
به راستی عمر لگدی بر سینه فاطمه زد که محسن سقط شد.

و المحسنُ سَقَطَ و فی معارف القتیبی: إنّ محسناً فَسَدَ مِن زخم القنفذ العدوی(19)
محسن سقط شد و در معارف قتیبی آمده است که محسن به خاطر زخمی که قنفذ وارد کرد از بین رفت.

«محسن به دنیا نیامده به قتل رسید»

عَصَر عمَر فاطمه خَلفَ البابِ حتّی أسقَطَت جنینَها(20)
عمَر فاطمه را در پشت در آن قدر فشار داد تا جنینش سقط شد.

«آیا حضرت زهرا به مرگ طبیعی از دنیا رفتند، یا بر اثر جنایتی که بر ایشان روا شد شهید شدند؟»

عن ابن عباس، قال: ان رسول الله صلی الله علیه و آله کان جالسا ذات یوم، اذ أقبل الحسن فلما رآه بکی... ثم اقبلت فاطمه علیها السلام فلما رآها بکی ثم قال: الیّ الیّ یا بنیّه فاطمه فأجلسها بین یدیه فقال: و اما ابنتی فاطمه فانها سیده نساء العالمین من الاولین و الآخرین و انّی لّما رأیتها ذکرت ما یصنع بها بعدی کانّی بها و قد دخل الذّل بیتها و انتهکت حرمتها و غصب حقّها و منعت ارثها و کسر جنبها و اسقطت جنینها و هی تنادی یا محمداه! فلا تجاب و تستغیث فلا تغاث... فتکون اول من یلحقنی من اهل بیتی فتقدم علیّ محزونةً مکروبةً مغمومةً مغصوبةً مقتولةً، یقول رسول الله صلی الله علیه و آله عند ذلک: اللّهم العن مَن ظلمها و عاقب مَن غصبها و ذلّل مَن اذلّها و خلّد فی نارک مَن ضرب جنبَها حتّی ألقت ولدَها فتقول الملائکة عند ذلک آمین.(22)
ترجمه:
این عباس گوید: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) روزی نشسته بودند که حسن (علیه السلام) وارد شد هنگامی که پیامبر او را دید گریست... سپس فاطمه (سلام الله علیها) وارد شد پیامبر (صلی الله علیه و آله) با دیدن او نیز گریست آن گاه فرمود: دخترم فاطمه نزد من آی، نزد من آی. او را نزد خود نشاند سپس فرمود: دخترم فاطمه سرور زنان جهان هستی است، از آغاز تا فرجام چون او را می بینم به خاطر می آورم آن چه را که پس از من بر او روا می دارند. گویا او را می بینم که ذلت و خواری به خانه اش راه یافته، حرمتش شکسته شده، حقش غصب شده، از ارثش منع شده، پهلویش شکسته، جنین او سقط می گردد و او ندا می دهد: وا محمدا! اما جوابی نمی شنود، دادرسی می طلبد، کسی به فریادش نمی رسد... از اهل بیتم او نخستین کسی است که به من می پیوندد، نزد من می آید درحالی که محزون، ناراحت، غم دیده و حقش غصب شده و شهید (کشته شده) است.

در آن هنگام رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: خدایا! هر که را به او ظلم کرده لعنت کن و هر که حق او را غصب کرده عذاب کن، هر که به او اهانت کرده خوار ساز و آن که به پهلویش چنان زده که فرزندش افکنده شود در آتش جاودان کن. ملائکه هم می گویند: آمین.

و لّما جائَت فاطمة خلف الباب لِتردَ عمرَ و أصحابه، عصر عمر فاطمة خلف الباب حتی اسقطت جنینها و نَبَتَ مسمارُ البابِ فی صدرِها و سقطت مریضةً حتّی ماتَت.(23)
چون فاطمه پشت در آمد تا عمر و یارانش را بازگرداند، عمر فاطمه را از پشت در چنان فشرد که جنینش را سقط کرد و میخ در چنان به سینه اش فرو رفت که به بستر بیماری افتاد تا از دنیا رفت.

«گناهی که بخشوده نشد»

روی احمد بن حنبل
إن فاطمه بنتَ رسول الله سألت ابابکر رضی الله عنه بعد وفاة رسول الله ان یقسّم لها میراثها مما تَرَکَ رسول الله (صلی الله علیه و آله) مما افاء الله علیه فقال ابوبکر رضی الله عنه أن رسول الله (صلی الله علیها و آله) قال لا نورث ما ترکنا صدقه فغضبت فاطمه (سلام الله علیها) فهجرت ابابکر فلم تزل مهاجرتُه حتّی توفّیت(24)
فاطمه دختر پیامبر از ابابکر خواست که ارثش را که خداوند به پیامبر داده بود در اختیار او قرار دهد ولی ابوبکر گفت که پیامبر گفته ما را ارثی نیست و آن چه از ما می ماند صدقه است و جزء بیت المال! لذا فاطمه غضب کرد و ابابکر را ترک گفت و این تا زمان وفات فاطمه ادامه داشت.

قالت: فانی اشهد الله و ملائکته! انکّما استخطتمانی و ما أرضیتمانی و لئن لقیت النبی لأشکونّکما الیه.(25)