تبیان، دستیار زندگی

آرزو می کنم تا در متروکه ترین صومعه ی دنیا ،

رو در روی معبد مقدس ،

به گیسوهای عروس پیر سوگند یاد کنم

که چند روز پیش در یکی از خیابان های شهر

در ایستگاه اتوبوس ،

یا روی یک صندلی سیاه ،

یا در سالن یک نمایش ،

یا در بازار کتاب ،

یک ستاره را دیدم

که لباس ِ زرد زنبورها را پوشیده بود !

چه می خواهم بگویم ؟

می خواهم بگویم ،

رنگ ها قادرند خواب را در چشمان ِ خواب ما بشکنند !

کدام رنگ ؟

رنگِ زرد ِ لباس ِ زنبورها که آن ستاره پوشیده بود !

باورش مشکل است !

ولی باور کن که من با آن ستاره

درباره ی باد و درختان ِ زیتون ،

دریا و سفر های دور دنیا ،

چتر و باران ها و زیبایی ِ رویایی چشم ها صحبت کردیم !

می بینی ؟

می بینی سلام گفتن به کسی که سلام را می فهمد ،

چقدر مشکل است !

هوای چشمانم گاهی آنقدر ابری می شود و بغض چنان جسارتش را به حنجره ام

ابراز می کند که دلم می خواهد باز هم مثل کودکی هایم باران ببارد.....

باز هم مردی با اسبی سفید در باران بیاید......

باز هم من سیبم را به دارا بدهم و از او انار بگیرم...

چقدر دلم برای شب های مهتابی ، ماه پشت ابر ، و برای تاب بازی و توت

تنگ شده ...دیگر هیچوقت دروغ نخواهم گفت...چون سرنوشت گوسفندان

چوپان دروغگو  دلم را می آزارد...چقدر تشنه ام شاید به اندازه ی تمام سال هایی

که آب را در صفحه ی اول فارسی به جا گذاشتم....شاید به اندازه ی غربت گل

سرخی که سال هاست در مقابل چشمان معصومت نگرفته ام ...صدایم کن..

.

صدایم کن از پشت دیوار های فاصله ... و شفافیت نگاهت را  لحظه ای بر این

وجود خاکستری ارزانی دار....

شکیبا

باران برایت مجلس ترحیم می گیرد

حال و هوای سینه ام را بیم می گیرد

اینجا غروبی خسته و غمگین سراغت را

از برگهای آخر تقویم می گیرد

یک نیمه سیب سرخ گاهی در خیال خویش

کام خودش را از لب آن نیم می گیرد

عشق خداوند و تو در قلبم نمی گنجد

روزی تعادل را از این اقلیم می گیرد

تو آن بت سرخی که در این داستان آخر

چشمت تبر از دست ابراهیم می گیرد

روزی از این زندان خودم را می رهانم. حیف

کبریٍِِ شعر من فقط تصمیم می گیرد

- حامد(سهند )ابراهیمی

دیر است ، گالیا!
در گوش من فسانهٔ دلدادگی مخوان!
دیگر ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه!
دیر است گالیا! به ره افتاد کاروان

عشق من و تو ؟ ...آه
این هم حکایتی ست
اما در این زمانه که درمانده هر کسی
از بهر نان شب
دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست
شاد و شکفته در شب جشن تولدت
تو بیست شمع خواهی افروخت تابناک
امشب هزار دختر همسال تو ولی
خوابیده اند گرسنه و لخت روی خاک
زیباست رقص و ناز سرانگشت‌های تو
بر پرده‌های ساز
اما هزار دختر بافنده این زمان
با چرک و خون زخم سرانگشت هایشان
جان می کنند در قفس تنگ کارگاه
از بهر دستمزد حقیری که بیش از آن
پرتاب می کنی تو به دامان یک گدا
وین فرش هفت رنگ که پامال رقص توست
از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ
در تار و پود هر خط و خالش، هزار رنج
در آب و رنگ هر گل و برگش، هزار ننگ
اینجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک
اینجا به باد رفته هزار آتش جوان
دست هزار کودک شیرین بی گناه
چشم هزار دختر بیمار ناتوان ...

دیر است گالیا!
هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست
هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان
هنگامهٔ رهایی لبها و دست هاست
عصیان زندگی است
در روی من مخند!
شیرینی نگاه تو بر من حرام باد!
بر من حرام باد از این پس شراب و عشق!
بر من حرام باد تپشهای قلب شاد!
یاران من به بند،
در دخمه‌ های تیره و نمناک باغشاه
در عزلت تب آور تبعیدگاه خارک
در هر کنار و گوشهٔ این دوزخ سیاه

زود است گالیا
در گوش من فسانهٔ دلدادگی مخوان
اکنون ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه!
زود است گالیا! نرسیدست کاروان...
روزی که بازوان بلورین صبحدم
برداشت تیغ و پردهٔ تاریک شب شکافت،
روزی که آفتاب
از هر دریچه تافت،
روزی که گونه و لب یاران همنبرد
رنگ نشاط و خندهٔ گمگشته بازیافت،
من نیز باز خواهم گردید آن زمان
سوی ترانه‌ها و غزلها و بوسه ها
سوی بهارهای دل انگیز گل فشان
سوی تو،
عشق من


هوشنگ ابتهاج

بیا دست در دست هم

قلبهایمان را

زیر باران

به گردش ببریم

دل ما از سنگ نیست

دل ما کاهگلی ست

         صمیمانه

          ساده

           روستایی

بگذار تا باران

بوی قلبهای ما را بیدار کند

بگذار با باران

ما به جایی برویم

که نیازی نیست به چتر

که در آن ییلاق سبز عشاق

نیاز همگان

باران است

سینا بهمنش

شاهرگ های زمین از داغ باران پر شده ست

آسمانا! کاسه ی صبر درختان پر شده ست

زندگی چون ساعت شماطه داره کهنه ای

از توقف ها و رفتن های یکسان پر شده ست

چای می نوشم که با غفلت فراموشت کنم

چای می نوشم ولی از اشک،فنجان پر شده ست

بس که گل هایم به گور دسته جمعی رفته اند

دیگر از گل های پرپر خاک گلدان پر شده ست

دوک نخ ریسی بیاور یوسف مصری ببر

شهر از بازار یوسف های ارزان پر شده ست

شهر گفتم!؟ شهر! آری شهر! شهر

از خیابان! از خیابان! از خیابان پر شده ست

 فاضل نظری

باران و چتر و شال و شنل بود و ما دو تا…
جوی و دو جفت چکمه و گِل بود و ما دو تا…

وقتی نگاه من به تو افتاد، سرنوشت
تصدیق گفته‌های «هِگِل» بود و ما دو تا…

روز قرارِ اوّل و میز و سکوت و چای
سنگینی هوای هتل بود و ما دو تا

افتاد روی میز ورق‌های سرنوشت
فنجان و فال و بی‌بی و دِل بود و ما دو تا

کم‌کم زمانه داشت به هم می‌رساندمان
در کوچه ساز و تمبک و کِل بود و ما دو تا…

تا آفتاب زد همه جا تار شد برام
دنیا چه‌قدر سرد و کسل بود و ما دو تا،

از خواب می‌پریم که این ماجرا فقط
یک آرزوی مانده به دِل بود و ما دو تا…

مرحومه نجمه زارع

شده باز ابر بارانزای تو امشب وبال من

و باران می چکد از شیروانی خیال من

گرفته رنگ ِ چشمان ِ تـــو حــال ِ آسمانـم را

هوای شرجی شبهای گیلان است حال من

شبیخـــون لب ســـرخ تــــو راه خواب را بسته

چه ظلمی می کند لبهات بر چشمان لال من !

نترس از اشک با جرأت تکان ده شانه هایت را

تمام غصــــه ها جـا می شود در دستمال من

بیا دار و ندارم را بگیر و دل به من بسپار

تمام شعر هایم مال تو اما تــو مال من

بهمن صباغ زاده

میدانم که نمی شود

همراه باران ساعت پیش

بر زمین باریده باشی

ولی چهره خیست

اینجا روی زمین

به من لبخند می زند ...

...

... نه عزیزم !

حالا که بالای سرم

ایستاده ای و لبخند می زنی

نباید آن سنگ را در این گودال آب می انداختی

داشتم شعری برایت می گفتم