...
تو را ز ِ عمق ِ این دل ِ فسرده ، آه می کِشم
و در شب ِ سیاه ِ خود ، نشان ِ ماه می کِشم
...
به صبح و شام و نیمه شب ، تو را بهانه می کنم
خیال ِ گیسوی تو را ، هماره شانه می کنم
...
نسیم ِ خاطرات ِ تو ، شبانه روز می وزد
و قطره قطره ، اشک ِ من به روی گونه ، می خزد
...
زیارت ِ دوباره ات ، شده ست حسرتی به دل
که دم به دم ز ِ سوز ِ غم ، کشانده پای دل به گِل
...
امان ز ِ طول ِ جادّه ، امان ز ِ حجم ِ فاصله
امان ز ِ خیل ِ ابرها ، که بسته راه ِ حوصله
...
چه می شود که بشکند تمام ِ این حصارها ؟
همیشه مال ِ من شوی ، ورای ِ این غبارها
...
برای بی قراری ام ، چه می کنی نگار من ؟
قسم به عشق ِ پاکمان ، به سر شده قرار ِ من .
مهراگین
