تبیان، دستیار زندگی

 شعرهایی که اشک و احساس را در هم آمیخته

سروده هایی که اشک را در خودش جای داده

و .....

شاعر: اهل الدین"بحری

وطن آمــــاج بلا گشت بیـــــا گریـــــه کنیم
مردمان بی ســـــرو پا گشت بیا کریه کنیم

پای هــــــر اجنبی اینجا به وطن مـی بینم
پرزنـــــــــم دیده مـــــا گشت بیا کریه کنیم

صد وصد حیف عزیزان که خراسان کهن
هـــــدف تیر بلا گشت بیا کـــــــــریه کنیم

ای خـــــــدایا!همگی هــــستی ودارای ما
جمله برباد فنا گشت بیا گــــــــــریه کنیم

آنکه دیروز به مــــا لاف صـــداقت میزد
حالیا دشمن مـــــــا گشت بیا گریـــه کنیم

جانها جمله به لب آمد ازین تلخ سکوت
ای برادر تــــــو بیا سوی خدا گریه کنیم

ف.م

تنها بودن سخت است
این كه از هر طرف رانده شوی دیوانه كننده است
این كه هیچ كس تو را نفهمد مر گ آور است
و من تنها مرده ی دیوانه ای هستم
كه آرزوی دیدن تو را می كنم
آری تو
تو كه گوش می كنی و هیچ نمی گویی
و من سال هاست كه شب ها به امید دیدن تو در رویا،
می خوابم
و اما تو ...

پس كی به این خواب های بی خوابی ام می آیی
به شب های بیداری ام
و
به اشك های ناتمامم
نگو كه دوباره دلم شكست و به سویت آمدم
نگو كه وقتی خوشم شكرت نمی كنم
كه تو دروغگو نیستی!
می دانم كه جزای گناه از یاد بردن تو عشق است
و من
كه تنها مرده ی دیوانه ام
از تو هر دو را می خواهم
هم عشق را
و هم تو را

آری من عشق تو را می خواهم
عشق به تو!
منتظرم...
منتظر لبخند های همیشگی تو
منتظر مهربانی ات
و منتظر
دیدنت
مرا با خود ببر از این بهشتی كه تو در آن نیستی
كه من سخت آشفته ام

سیما

نمی دانم شاید بیم آن داری که در دل راز خود را پنهان داری
چگونه می توانم ترانه ات را نخوانم وقتی چونان پرنده ای سبکبال از حصار قلب من پر کشیدی.

تمامی احساسم را در عمق اشکهایم حصار کرده ام
و تمامی اندیشه ام را،

حس تلخ دلتنگی ای را که تو برایم به ارمغان آوردی با پائیز قسمت کردم
شاید با اولین نسیم آن را برایت هدیه آورد.

غـروبـا میون هــفته بر سـر قـبر یه عاشـق

    یـه جوون مـیاد مـیزاره گـلای سـرخ شـقایـق

        بی صـدا میشکنه بغضش روی سـنـگ قبـر دلدار

             اشک میریزه از دو چـشـمش مثل بارون وقت دیدار

                  زیر لب با گـریه مـیگه : مـهـربونم بی وفایـی

            رفتی و نیـسـتی بدونی چـه جـگر سـوزه جـدایی

        آخه من تو رو می خواستم اون نجـیـب خوب و پاک

   اون صـدای مهـربون ، نه سـکــوت ســرد خــاک

تویی که نگاه پاکت مـرهـم زخـم دلــــم بـود

    دیدنـت حـتی یه لـحــظه راه حـل مشکـلـم بود

         تو که ریـشه کردی بـا من، توی خـاک بی قراری

              تو که گفتی با جـدایی هـیـچ مـیونه ای نداری

                   پس چـرا تنهام گذاشـتی توی این فـصل ســیاهی

                      تو عـزیـزترینی اما یه رفیـق نــیـمه راهــی

                          داغ رفتنـت عـزیـزم خط کـشـیـد رو بـودن مـن

                              رفتی و دیگـه چـه فایده ناله و ضـجـّه و شیـون

                         تو سـفر کردی به خـورشـید ،رفتی اونور دقایق

                   منـو جا گذاشتی اینجا با دلی خـســته و عاشـق

               نمـیـخـوام بی تو بمـونم ، بی تـو زندگی حرومــه

              تو که پیش من نبـاشـی ، هـمـه چـی برام تمـومه

              عاشـق خـسـته و تنها سـر گـذاشـت رو خاک نمناک

              گفت جگر گـوشـه ی عـشـقو دادمـش دسـت توای خاک

                 نزاری تنها بمونـه ، هــمـدم چـشـم سـیـاش باش

                     شونه کن موهاشو آروم ، شـبا قصـه گو بـراش باش

                       و غـروب با اون غـرورش نتونسـت دووم بـیـــاره

                          پاکشـیـداز آسـمـون و جاشـو داد به یـک سـتاره

                              اون جــوون داغ دیـده با دلـی شـکـسـته از غـم

                              بوسـه زد رو خـاک یار و دور شد آهسـته و کم کم

                              ولی چند قدم که دور شد دوباره گـریه رو سـر داد

                              روشــــو بــر گــردونـــد و داد زد بـه خـدا نـمــیـری از یاد

شاعر؟؟

اگر این شعر تکراری بود ببخشید
*********************

تو کوته دستی ام می خواستی ورنه من مسکین
به راه عشق اگر از پا درافتادم، به سر رفتم

نیامد دامن وصلت به دستم، هرچه کوشیدم
ز کویت عاقبت با دامنی خون جگر رفتم

حریفان هر یک آوردند از سودای خود سودی
زیان آورده من بودم که دنبال هنر رفتم

ندانستم که تو کی آمدی ای دوست کی رفتی
به من تا مژده آوردند من از خود بدر رفتم

مرا آزردی و گفتم که خواهم رفت از کویت
بلی رفتم ولی، هرجا که رفتم دربدر رفتم

به پایت ریختم اشکی و رفتم، درگذر از من
ازین ره برنمی گردم که چون شمع سحر رفتم

تو رشک آفتابی کی به دست سایه می آیی
دریغا آخر از کوی تو با غم هم سفر رفتم

هوشنگ ابتهاج (سایه)