تبیان، دستیار زندگی

تو تشنه می روی و زمان سفر شده

یا روزهای تیره تر از شب سحر شده

گرم بیان خواهش خشک لبت شدم

دیدم لبت ز خون گلوی تو تر شده

شاید که تیر سینه من را هدف گرفت

از چه گلوی تو به سه شعبه سپر شده؟

این ساقه ی لطیف که با بوسه می شکست

حالا دو نیم از لب تیز تبر شده

یک دشت غرق هلهله و خنده به رو به روست

دریایی از تلاطم غم پشت سر شده

دور از نگاه منتظر مادرت، علی

تشییع و کفن و دفن تنت دردسر شده

آهسته زخمِ باز تو را بسته ام ولی

حس می کنم که فاصله اش بیشتر شده

شاعر:محمد امین سبکیار

لایی لایی لایی لایی اصغرم

به علی بسته شده راه نجات

موج كمتر بزن ای آب فرات

گل نازم لایی لایی پسرم

با نگات آتیش نزن بر جگرم

لایی لایی لایی لایی اصغرم

ای كه از سوز عطش سوخته لبات

سینه مو زخمی نكن با پنجه هات

هرچقدر چنگ بزنی شیر نمی آد

دیگه بعد از عمو آب گیر نمی آد

اونی كه تشنه ها رو آب می داده

حالا دستاش توی صحرا افتاده

عمو جون ما كه دیگه آب نمی خوایم

عموجون خودت بیا تو رو می خوایم
لایی لایی لایی لایی اصغرم

شاعر:سراج

لای لای اصغر شیرین زبانم

===============

اندر خیام شاه شهیدان، از مرگ اصغر با اه و افغان

گفتا ربابه با چشم گریان، لای لای اصغر شیرین زبانم

===============

رفتی به میدان همراه با باب، از تیر و پیکان نوشیده­ای آب

بر دوش بابا رفتی تو در خواب، لای لای اصغر شیرین زبانم

===============

ای اصغر من آرام جانم، رفتی و بردی تاب و توانم

بعد از تو دیگر من ناتوانم، لای لای اصغر شیرین زبانم

===============

ای بلبلان باغ پیامبر، ای کودکان زار و مکدر

گوئید و لای لای از بهر اصغر، لای لای اصغر شیرین زبانم

===============

بودی امیدم در زندگانی، تا بعد مرگم در دار فانی

بر روی قبرم قرآن بخوانی، لای لای اصغر شیرین زبانم

===============

یارب به حق ششماهه اصغر، کن تو شفاعت در روز محشر

هر دم زنیم ما بر سینه و سر، لای لای اصغر شیرین زبانم

===============
بهروز رها

تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد

هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی خواست فرات

یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد

با دو انگشت همین حنجره می شد پاره

چه نیازی به سه شعبه است که تا پر برسد

خوب شد عرش همه نور گلو را برداشت

حیفه خون نیست برین خاکه ستمگر برسد

دفن شد تا بدنش نعل نبیند

 اما دست یک نیزه بر آن حلق مطهر برسد

شعله ور می شود این داغ دوباره  وقتی

 شیر در سینه ی بی کودک مادر برسد

زیر خورشید، نشسته به خودش می گوید

تیر نگذاشت که آن جمله به آخر برسد

شاعر:سراج

شبی كه آمدی و عرش در هوات افتاد

ستاره دور و بر عطر خنده هات افتاد

همین كه عطر نفسهات در زمان پیچید

زمین برای بزرگی به دست و پات افتاد

برای دلبری از چشم بی قرار حسین

همای عشق به چشمان دلربات افتاد

بزرگ مرد قبیله، علی اصغر عشق

كنار نام شما راهی از نجات افتاد

شكوفۀ سحرِ بیت حضرت ارباب

تو آمدی و علی باز در حیات افتاد

همین كه پای تو در چشم شهر سكنی كرد

عطش به چشم پر از آتش فرات افتاد

تو مستجاب ترین ذكر هر دعا هستی

ضمان حاجت هر درد بی دوا هستی

تو مثل یك گل سرخی كه بال و پر داری

برای دلبری از دلبران هنر داری

تمام اهل شما دلبرند اما تو

كرشمه و جنم و ناز بیشتر داری

اگر چه كودكی اما گواه تاریخ است

بزرگی از پر قنداقه ات به سر داری

تویی كه یك تنه یك لشگری برای حسین

شبیه حضرت سقا دل و جگر داری

تو حرف آخر و فصل الخطاب بابایی

چرا نیامده حالا سر سفر داری

قسم به اشك رباب و به خنده های حسین

مباد لحظه ای دست از دلم تو برداری

پناه لحظۀ دلواپسی، علی اصغر

جواب روز غم و بی كسی، علی اصغر 

چقدر زیر گلویت سفید و جذاب است

به قب قبت اثر بوسه های ارباب است

به شوق خندۀ تو تا به صبح بیدار است

به یك كرشمۀ چشمت رباب بی تاب است

برای لحظه به لحظت، برای آینده

رباب نقشه كشیدست، حیف بر آب است

دو فصل تاج سر خاكیان شدی و حیف

كه مثل چشم تو بخت رباب در خواب است

نوای نغمۀ لالاییت چه دلگیر است

ترنمی كه نوایش عمو عمو آب است

عطش رسید و ترك شد لب شما می سوخت

برای لحظۀ قربانیت خدا می سوخت

پدر كه قصۀ ذبح عظیم می داند

برای زیر گلوی تو روضه می خواند

چقدر نازك و نرم است حنجرت، حتی

كه رد باد به زیر گلوت می ماند

ولی هنوز زمانی نمی شود كه رباب

كنار نیزه برای تو فاتحه خواند

رسیده است غروب عظیم عاشورا

تو روی دست پدر سبز می شوی حالا

شاعر:حسن کردی

تبسم كن جواب خنده ی جان پرورت با من

خدا داند چه كردی در نگاه آخرت با من



نه تنها میكنم تشییع جسمت را به تنهایی

كه در جمع شهیدان است دفن پیكرت با من

سپر گشتن به استقبال پیكان عدو با تو

برون آوردن تیر ستم از حنجرت با من



تن پاك تو پشت خیمه ها همسایه ی اكبر

چهل منزل به نوك نیزه ی دشمن سرت با من



چو خواهد بر تو گرید اول از من رو بگرداند

ز بس دارد وفا و مهربانی مادرت با من



اگر زخم گلویت را ببیند بر سر دستم

چه خواهد گفت در خیمه سكینه خواهرت با من



تو خاموش از سخن گردیده ای اما سخن گوید

دو چشم بسته و حلق ز گل نازكترت با من



شود آغوش من هم مقتل تو هم مزار تو

بُوَد چون جان من تا حشر جسم اطهرت با من



اگر پایین پایم جسم پاك اكبرم باشد

شكستِ سینه ام ، قبر علیِّ اصغرم باشد

اتل متل یه صحرا یه صحرای بی همتا

توش گل و سنگ و خاره بهش می گن کربلا

اتل متل یه روده یه رود پاک و آبی

ولی هزارتا کودک مردن توش از بی آبی

هزار هزارتا چشمه رودخونه های پرآب

با قلبای شکسته با گلوهای بی تاب

کنار اون یه سقاست جنسش از جنس شیشه ست

دلش مثال آب و قلبش مث آئینه ست

هی رفت اومد نگا کرد نگا به خیمه ها کرد

دلش شکست و برداشت مشک و خدا خدا کرد

به بچه ها نگا کرد تشنگی آتیش داره

ولی نگاه اون مرد یه شرم ریش ریش داره

رفت آل لیاره اما قلبش نشونه گیر شد

غروب شد و نیومد اومدنش چه دیر شد

از شرم مهربونش دستاش اسیر و گیر شد

مشک و به دندون گرفت چشاش نشون تیر شد

اتل متل حسین و عباس بی برادر

با سر های بریده رو نیزه های کافر

اتل متل یه بابا یه بابا پر ز غصه

همه دورش رو بستند آدم های بی عرضه

بابا یه دحتر داره یه دختر سه ساله

شبیه مادرش بود اون طفل پاره پاره

بابا چه غصه ها خورد از دیدن عزیزش

که آب نبود تا بابا بده به نازنینش

براش لالایی می خوند تا تشنگیش طرف شه

بیچاره اون کوچولو نزدیک بودش تلف شه

اتل متل خرابه خرابه های سنگی

یه دختر کوچولو با نیزه های جنگی

اتل متل یه غنچه یه غنچه ی کوچولو

با سیلی یه نامرد بی شرم و خوار و پررو

تو خلوت خرابه غنچه اسیر درده

بابا کجاست ببینه دخترشو که سرده

غنچه ی نازو زخمی حالا بابا کم داره

تا بذاره سرش رو رو دست های ستاره

اتل متل رقیه مسافر غریبه

با چهره خمود و با رنگای پریده

اتل متل ستاره یه صحرا آه و ناله

یه طفل شش ماهه و گلوی پاره پاره

اتل متل یه خیمه با مادرای بی شیر

با گلوهای تشنه با نگاه های زیر زیر

توشون علی کوچیکه تنش نحیف و خسته ست

بابا می گه علی جون رودخونه هامون بسته ست

شرمنده ام علی جون بابا طاقت نداره

که چشمای قشنگت هم روی هم بیاره

بابا علی رو برداشت به پشت خیمه ها برد

براش نمازی خوند و به آسموناش سپرد

کنار اون نشست و هزار هزار تا پر زد

براش لالایی خوند و دست به سر پسر زد

می گفت نترس علی جون دل بابا یه دریاست

شنیده ای که می گن قبرت رو قلب باباست؟

اتل متل یه خواهر یه خواهر شکسته

با داغ یک برادر با دست پینه بسته

اتل متل یه زینب رشید و پاک و رعنا

با قلب سینه چاک و با آبروی زهرا

تو شام و تو خرابه زینب اسیر درده

کجا رفته برادر تا ببینه بجنگه

اتل متل یه صحرا یه صحرای بی پهنا

توش گل و سنگ و خاره بهش می گن کربلا

این آخر قصه نیست قصه پایون نداره

بذار نگم از اون روز هیچکی توون نداره

شاعر:سراج

غنچه اگر خم شده‌ست و تاب ندارد

از سر شاخه نچین ، گلاب ندارد



ماهی من لب به روی لب زَنَد امّا

قدرت آنكه بگوید آب ندارد

كاش این قبر تو گم باشد و پیدا نشود

اگرم شد سر نبش قبر بلوا نشود


از تو گهواره ای مانده ببرندش غارت

ولی ای كاش سر راس تو دعوا نشود

خون خورم در غم آن طفل كه جای لبنش

ریخت دست ستم حرمله خون در دهنش

كودكی كآب ز سرچشمۀ وحدت می خورد

گشت از سوز عطش، آب، روان در بدنش

گر تن نوگل لیلا نبود لالۀ سرخ

از چه آغشته به خون گشت چنین پیرهنش

غنچه‌ای از چمن زادۀ زهرا بشكفت

كه شد از زخم سنان، چون گل صد برگ، تنش

گلشنی ساخته در دشت بلا گشت، كه بود

غنچه‌اش، اصغر و گل، قاسم و اكبر سمنش

تشنه لب كشته شد آن شاه، كه با خنجر و تیر

گشت ببریده و شد دوخته بر تن، كفنش

آن كه باشد نظرش داروی هر درد «سنا»

چشم دارم كه فتد گوشه چشمی به منش

شاعر:سنا