تبیان، دستیار زندگی

حالا كه راهِ آب دگر وا نمیشود

حالا كه چاره ای به تو پیدا نمیشود



حالا كه مشكِ ساقی لب تشنه پاره شد

بین دو نهر قطره مُهَیّا نمیشود

هر لحظه از خدا طلب مرگ میکنی

وقتی که دشمنت بلد ِ راه میشود

ته مانده ی نفس زدنِ صبح تا غروب

صرف کشیدن دو سه تا آه میشود

در موج اشکهای خودت غرق میشوی

با این همه مصیبت و داغی که دیده ای

نسبت به گام قبلی خود پیرتر شدی

کم کم به شانه های رقیه رسیده ای

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

شاید سریعتر بشود انکسار تو

حالا که چند قطره فقط آب خورده ای

حالا که شیر هست ولی شیر خوار تو..


حالت شبیه محتضر رو به قبله است

دردسری شده به سلامت رساندنت

از بعد دیدن سر اصغر به نیزه ها

تغییرکرده لهجه ی لالای(ی) خواندنت

دلتنگ گرپه های کسی میشوی که او

آرام سرسپرده به اغوش نیزه ها

"این گریه ها برای تو اصغر نمیشود"

لالایی تو پر شده در گوش نیزه ها

شاعر: نوید اسماعیل زاده

میخواستم بزرگ شوی محشری شوی

تا چند سالِ بعد علی اكبری شوی



میخواستم كه قد بكشی مثل دیگران

شاید عصای پیریِ یك مادری شوی

مادر بیا و دل بکن از من که چــاره نیست
زیرا برای یاری دیـن یک ســواره نیست
من می روم که کــم شود از داغ سینه ات
داغــی شبیه تشنگــی شیرخواره نیست
بــابــا به من اجازه ی رزم و رجز بده
در کار خیر ، حاجت هیچ استخاره نیـست
من را بــه روی منبر دستــان خود ببر
من را ببر که فرصت جـنگی دوباره نیست
حس می کنم که درد یتیمی به یک طـرف
من را توان خواهر بی گوشـواره نیست
لب تشنه ی شهادت و خون تشنه ی خداست
وقتی برای یاری دین یک سـواره نیست

کربـلا آتش به جــــــان آسمانـــــها مـــــی زند

کودک بی شیـــــــــــر را بر دست بابا می زند

شیرخــــــــــواره آمده میــــــــدانُ تیرُ حــــرمله

طعنه بر حرف حسین و مشکِ سقا می زند

گوش تا گوش گلـــو را با ســــه شعبه می درد

می کند شرمنده بـــابــــــــا را پسر را می زند

خونِ مظلومی اصغر مــــی رود بالا و عــــــرش

بر سر و صورت شبیه سینـــــــــه زنها می زند

گــــــــردنی باقی نمانــــــده ســــر نگهدار پدر

دست خود آرام جای گردنش جـــــــــا می زند

پشت خیمه قبر می سازد ولی دشمن سرش

عاقبت بر روی نی های تماشــــــــــــــــا می زند

با تماشای سر اصغـــــــــــــر به روی نی، رباب

ناله های العجل پیــــــــــدا و پنهـــــان می زند

اولین روز است که بی گهواره می گردی  علی


یک شبه مادر برای خود شدی مردی علی


آخرین باری که بستم بند این قنداق را


بر دلم افتاد که دیگر بر نمی گردی علی

بیشتر شرمنده می سازی پدر را گریه کن


بس کن این لبخند تو اشکم در آورد ی علی


زانویت را جمع کردی بس که پر دردی علی


باز کن از ساقه ی تیر انگشتان خود


نیست هم بازی تو بیپاره ام کردی علی


بی تعادل هستی ، ماتم چگونه با سرت


حجم تیر حرمله را تاب آوردی علی


می زنی لبخند پیدا می شود سر های تیر


عاقبت دندان شیری هم در آوردی علی

شاعر:سراج

همان غریب که از هر غریب تنهاتر

به روی دست خودش برده بود بالاتر


دمی به سمت حرم زد ، دمی به لشکریان

کسی که بود از عیسی دمش مسیحاتر

نگاه خسته ی او را کسی نمی فهمید

اگرچه بود نگاش از همیشه گیراتر


و روی دست خودش یک امام می آورد

که از تمامی مردان قوم آقاتر


علی شده ست مهیا برای جنگیدن

کمان حرمله آن سو شده مهیاتر


تمام قامت او زیر تیر پنهان شد

گلوی کوچک اش اما شده ست پیداتر


سه شعبه ای که علمدار را زمین انداخت

همان سه شعبه به جسمش نشست زیباتر


و قامتش همه در هم شده ست و پاشیده ست

و قد کوچک او گشته است رعناتر


دو سطر نیزه نوشتی به خط کوفی بود

به خط خون بنویسش ، به خط خواناتر

شاعر : مجتبی حاذق

طفل نخورده آب کمی در حرم بخواب

لالا گلم ، عزیز دلم ، اصغرم بخواب

شرمنده ام که شیر ندارم ...به سینه ام

ناخن مکش تو خاک مکن بر سرم بخواب

آرام که نمی شوی ای میوه ی دلم

خیمه به خیمه هرچه تو را می برم ، بخواب

نزدیک به سه روز و سه شب می شود علی

پلکم به هم نیامده مادر ، برم بخواب

لالا گلم ، ببین که شبیه تو تشنه ام

آتش مزن به جان من ای مادرم ، بخواب

من خواب دیده ام که سرت روی نیزه بود

خواب و خیال بود نشد باورم ، بخواب

شاعر : رضا رسول زاده

شکسته پشت غم از بار غصه های رباب

از آن زمان که شنیده است ماجرای رباب

به سوز سینه ی گهواره داغ غم زده است

شرار زخم دل خون لای لای رباب

و تار صوتی آتش گرفته می فهمد

که آمده چه بلایی سر صدای رباب

برای کودکش آنقدر آه و ناله نکرد

که چشم مشک پر از اشک شد بجای رباب

به جان گریه ی شش ماهه روی دست حسین

کسی نریخته اشکی مگر به پای رباب

قنوت صبر گرفته برای حلق علی

خدا کند به اجابت رسد دعای رباب

میان هلهله ی چنگ و های و هوی رباب

سه شعبه زخم زد و ناله شد نوای رباب

و ناگهان پر و بال فرشته ها تر شد

به خون کشته ی مظلوم کربلای رباب

"رقیه" آمده از یک فرشته می پرسد

پیام تسلیت آورده ای برای رباب؟

و فکر می کنم آب فرات گل شده است

که ریخته به سرش خاک، در عزای رباب

خدا به داد دل خاطرات او برسد

چه می کشند خیالات انزوای رباب

شاعر: مصطفی متولی

زلال اشك تو رشك فرات است

فرات از صافى چشم تو مات است

وجود تو تعادل بخش این نهر

كه بى تو آبگیرى بى ثبات است

نماز صبر مى‏خواند كنارت

غمت گرداب كشتى نجات است

نیازى نیست تا حكمت بخوانیم

وجودت شرح اسماء و صفات است

من از عمر كمت خواندم كه روحت

به این كثرت سرا بى‏التفات است

نخ قنداقه پر پیچ و تابت

مدار كهكشان و ممكنات است

شاعر :رضا جعفری