تبیان، دستیار زندگی

در این مبحث سعی می کنم تمامی سروده ها و نوشته هایم را در معرض نمایش بگذارم.    


                                                                          بهروز قاسمی (رها) _ یاعلی

(پیمان عشق)
عشق روی مهدی صاحب زمان درجان داریم
ما  به دیدار رخ  زیبـای او  ایمـان  داریم

ما توسل جسته ایم اینک به آن مهردل آرار
بردل از نور  وجودش گوهری تابان داریم

انتظارروی  مهدی وه چه  شیرین  وگواراست
گرچه ما درسوگ بابش ماتمی برجان داریم

ما عزاداران باب  مهـدی صاحب  زمانیم
ازغم مرگ حسین صد غصه وحرمان داریم

گر زسوگ فاطمه داریم به سینه داغ جانسوز
بهر دیدار گل زهـرا  رخ  خنــدان  داریم

یا  اباصالح بیـا  لطفی نما بر این محـبان
ما کنون در انتظارت دیده ای گریان داریم

کی شو د روشن نگاه  عاشقان  از شمس رویت
چون«رها» یابن الحسن درعشق تو پیمان داریم

بهروز رها

(ترا دیدم)
به قاب خسته ی تنهایی ام، تنها ترا دیدم
میان سیل تن ها، نازنین هرجا ترا دیدم

هجوم سخت دلتنگی،دلم را بشکند از غم
ولیکن با همه سختی،ز سر تا پا ترا دیدم

تومی دانی که من شیدای چشم نرگست هستم
منم آن عاشقی که مست و بی پروا ترا دیدم

گذشتم از سراب تشنگی در اوج ناکامی
رسیدم تا به مرز عاشقی ، آنجا ترا دیدم

از آن ساعت که ازهجرت به کام غصه افتادم
کنـار بسـترم با دیده ی بیـنا  ترا  دیدم

توباجان«رها»بستی چو آخر الفتی دیرین
که درحجم حضوری مطمئن،شیدا ترادیدم

بهروز رها

(تیغ حیدر)
در هوایش می گشایم بال و پر
می نشانم چشم خودرا من به در

درد هجرش را به جانم می خرم
بر سـر راهش نشینم تا سحر

چون رسد از کوچه های انتظار
ارمغـان  آرد  برایم  از  سـفر

از  غبـار  غم  گرفته  عاقبت
می رسـد با تیغ حیـدر بر کمر

عالمی از هیبتش دارد خروش
جامه ای بارنگ حق دارد به بر

آید  از  دروازه های  اشتـیاق
تا«رها»سازد جهانی از خطر

بهروز رها

(گل لبخند)
به بنـد هجــر تو جانا گرفتــارم
ز حسـرت آتشی بر سـینه ام دارم

شفا بخش  وجود ممـلو  از  دردی
تویی همچو طبیب و من چو بیمارم

ازاین حسرت اگربیرون روم یک شب
گل لبخند به لب، مستانه می کارم

ســعادت  بر سـرم پا می نهد آخر
گره وا می شود از بخت و از کارم

کنار  بسـتر  وصـل  تو  بنشـینم
ز شوقت تا سحر بی تاب و بیدارم

ز نور چهره ات ســوزی دگر گیرد
کنـون سـاز غم انگیز شب تارم

چو دستت گردن آویز«رها» گردد
ز سر بیرون کنم غیر از تو افکارم

بهروز رها

(جام وصل)
رسد مژده سحرگاهان ، گل شادی ببار آمد
طبیب  قلب  بیمارم ، به  بالیـنم  نگار  آمد

سروش آمدزعرش حق،صفای دل دوچندان شد
ندا آمد که خیز از جا ، چو بر جانت قرار آمد

سر از بالین جدا ساز و سرود تهنیت برخوان
برون ازبسترغم شو،گشاچشمت که یار آمد

به رویش با لبی خندان،دری باسوزدل وا کن
به مژگان خاک ره بستان،که آن یکتاسوارآمد

زجام وصل اویک دم،سبوی دل ز می پرکن
غزل برخوان شادی کن،به دشت دل هزارآمد

ز دلدارت ستان جامی، بنوش از باده نابش
صنم پاکوب ودست افشان،«رها»رادرکنارآمد

بهروز رها

(جان تشنه)
گیرد ز چهـره پرده ، وقت سحـر نگارم
آید  ندا  به گوشـم ، بر پا  تک سـوارم

لب بر گشاد و آن دم، جانم به لرزه افتاد
گفتا که در ره دل ، من  با  تو رهسپارم

وان بوی عنبرینش،خوابم ربوده از چشم
بر سوز سرد این دل، گفتا که من بهارم

گفتا ز جا جدا شو،هنگامه ی شدن گشت
بودن به  آخر آمد ، بر پا که با تو یارم

شهد کلام نابش ، بر جان تشنه ی من
گفتم که مرهمی ده،بر قلب ریش زارم

گفتا «رها» صبوری ، باشد دوای دردت
سوزم ز نار هجرت ، صبری دگر ندارم

بهروز رها

(جستجو)
درپی گمگشـته ی خویشم هنوز
از میـان  کوچه های  انتـظار

مانده ام در جستجوی یار خود
با دلی محزون و قلبی بی قرار

می رسد آنی طنینی پر طپش
چون صدای پای اسبی تک سوار

من چنان پروانه ای مشتاق درد
شمع یـادش را گرفتم در کنار

از حصار خسته بیرون می زنم
می روم  پیدا  کنم کوی  نگار

بی حضورش لحظه هایم درسکون
غنچه ای  نشکفته ، محتاج بهار

تا ز قید  هجر او  گردم «رها»
جویم او را من به هرکوی ودیار

بهروز رها

(چشم افق)
در  جاده‎های مه آلـود انتظار
من مانده‎ام بادلی تنگ و بی‎قرار

با آیـه‎های  عاشقانه  می‎روم
از كوچه  زمستان در پی  بهار

تصویر كاج  كهنــسال آرزو
درقاب چشم افق مانده یادگار

آن سوگلی باهمه مهربانی‎اش
آید ز مرز غزل های  ماندگار

اومی‎رسدكنون باخنده‎های ناب
از   پلكان   طلایی   افتخار

با واژه‎های  زلال سپیدعشق
از پشت قله غیبت رسد نگار

درمخمل سبزسحرشود‹‹رها››
این قامت دریاكه گشته رهسپار

بهروز رها

(چشم سپیده)
توازنسل عشقی،توازجنس خورشید
تو  اوج قیامی ، تو  از رنگ  امیـد

تو سرشار خوبی، تو لبریز  مهری
به دشت  غزل ها، تو تعبیر شعری

تو لطـف خدایی، تو از كهكشانی
تو موج صفایی، تو چون  آسمانی

تو  نور نگاهم، به شب های تاری
تو چشم  سپیده، تو فصل بهاری

تویی بوی  نرگس، تو بوی نیازی
تو عطر شقایق،  تو  دنیای رازی

بیا  ایكه  چشمم ، برایت  نخفته
گل  اشـتیاقم ، ز  بویت شكفته

بیا چون نمانده ، توانی و طاقت
‹‹رها›› كن دلم را ، ز بند فراقت

بهروز رها

 (خاک جان)
بیرون کنم غم را ز دل ، با یاد تو ای مهربان
غم را نمایم بی اثر ، تا عشق تو دارم به جان

از عشق رویت می زنم،بر سینه ی غم دست رد
چون نام تـو در سـینه ام،اینک گـرفته آشـیان

غم را نهادم گوشه ای،دانم که غمخواری رسد
جا کرده دل در انزوا ، تـا آیـد از کویت نشـان

چون بوی نرگس می رسد،هرروزجمعه برمشام
دیگر چه غم باشد مرا ، هستم ز بویت شادمان

پیچد شمیمی جانفزا ، عطـری ز جنس انگبین
از خاک پایت می رسد ،هر جمعه بویی از جنان

اینک که بارد هر سحــر ، از ابر عشقت شبنمی
می رقصد از آهنگ آن، گلــبرگ جانم بی امان

هر جمعه یادت گل دهد،در قاب احساس «رها»
زد ریشه عشقت عاقبت، در خاک جانم جاودان

بهروز رها