تبیان، دستیار زندگی

میان دو دست تو اسیر می شوم
با یکی دو بوسه نمک گیر می شوم
شاید کمی زود است برای اعتراف
با عشق تو از دیگران سیر می شوم
هیچ حس دیگری در من نمانده ست
اگر هست با اجازه هفت تیر می شوم
عشق، یک راه طولانی ست به سوی تو
برای رسیدن به قلبت مسیر می شوم
جرات نداشت دلم برای حرف خود
با اعتراف تو ، من شیر می شوم
بیا دو بوسه هدیه کن به گونه ام
بی عشق تو از زندگی، دلگیر می شوم
شاید بدانی برای چه زنده ام؟
که هستی و به عشق تو پیر می شوم


ساره مقصودلو
91/2/14

بسیار ممنونم استاد رهای عزیز و بزرگوار


دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست
تو مرا باز رساندی به یقینم کافیست

قانعم بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دو ر تورا خوب ببینم کافیست

آسمانی تو، در آن گستره خورشیدی کن
من همینقدر که گرمست زمینم کافیست

من همینقدر که با حال وهوایت گه گاه
برگی از باغچه شعر بچینم کافیست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز
که همین شوق مرا خوب ترینم کافیست.

محمدعلی بهمنی

(عطش)
بـه تبسـمی دلم را ، ز غمت دمی جـدا کن
به زبان چشم نرگس،من خسته را صدا کن

چـو تـرنم لبـانت ، برسـد بـه گوش جانم
تو به لحن مهربانت ، دل من پر از صفا کن

عطشی اگرچه دارد،دل و جان من به عشقت
تـو میان دشت جانم،عطشی دگر بپا کن

چو کبوتری سحرگه،بگشا به سوی من پر
بنشین بـه بام جانم ، تـو نیاز من روا کن

همه لحظه های نابم،شده مست با تو بودن
ز محبتی تو ای جان،همه شب مرا دعا کن

چو من از سـتاره جویم،اثری ز روی ماهت
ز سفر بیا و یکدم، نظری به سوی ما کن

تو تمـام هست و بودم،همه لطف زندگانی
چو اسیر بند هجرم ، ز کرم مرا «رها» کن

بهروز((رها))

سپاس فراوان استاد رها،واقعا لطف کردید.
باز هم تشریف بیارید و ما رو از غزلهای زیباتون بهره مند کنید.


مجال گریه کم وحجم درد بسیار است
توقع تو از این روح سرد بسیار است

به خاطر تو گلی سرخ از کجا بخرم
زمانه ایست که گلهای زرد بسیار است

حرامی آمد و دار وندارمان را برد
در این قبیله که می گفت مرد بسیار است؟

یکی از این همه دیوانه عاشق لیلی ست
وگرنه وحشی صحرانورد بسیار است

بگو به کفتر خوش باوری که در راه است
میان کوچه ما هرزه گرد بسیار است

مرا به حال خود ای ابر مهربان بگذار
مجال گریه کم و حجم درد بسیار است.

سید ابوالفضل صمدی

حس می کنم حریر حضورت را در لحظه های سختی تنهایی

بوی تو در فضاى زمان جارى ست مانند عطر پونه ى صحرایی

در برف زارِ سردِ دلم کرده ست اى نرگس بهارى من سبزت

تقدیر ، این مقدّر بى برگشت، تقدیر، این سفیر اهورایى

می گوید از یکی شدنم با تو احساسم ، این لطافت سحرانگیز،

 حسّم به من دروغ نمی گوید درپیشگاه اقدس شیدایى

بوی تو را شنیده ام از باران، بارانِ چشم هاىِ غزلْ کاران

در آبسال سبز غزل کاری با رمزِ صبح شرجى ِرؤیایی

آتش زدى به ظلمت ایمانم ، برداربستِ طاقت ِ بنیانم

با چشم و روى ِ روشن ِ خورشیدى ، با گیسوى طنابى یلدایى

عاشق که مى شدم نهراسیدم از فتنه هاى واهى بدنامى

از آن که گفته اند که مى ارزد ، عاشق شدن به فتنه ى رسوایى

سعید عندلیب