تبیان، دستیار زندگی

محرم ماه حزن و اندوه و ماه مصیبت اباعبدالله الحسین(ع) می رسد و بار دیگر شیعیان مولا در اندوهی بزرگ قرار می گیرند.

انشالله معرفت درک این ماه را با عشق به امام حسین(ع) داشته باشیم و در زمره ی عزاداران واقعی قرار بگیریم.

((زینب را نگر))
ای برادر ای فـدایت جـان من
ای كه بودی عشقم و سامان من

زینبت آمـد بـه بـالینت دگـر
سـر گذار اینك تو بر دامان من

سـر ز خون بردار و زینب را نگر
تیـره شد دنیا پیش چشمان من

علقمه شـد قتـلگاهت نازنیـن
ای بـرادر ای مـه تـابـان من

یا ابوفاضل ، علمــدار حسـین
ای امیــدم دردم و درمـان من

چشم خود بگشـا كه آمد زینبت
بی تو این دنیـا شـود زندان من

دست خود اینك به آغوشم سپار
تا زنـد بوسـه لب عطشـ,ان من

بعد تو عباس من پشتم شكست
تیر غم بنشسته چون بر جان من

مشك بی آبت برم تا خیمه گاه
گو چه سازم با همه طفلان من

شد حسینم بی تو تنها و غریب
آتشــی افتــاده بر دامـ,ان من

زینب از داغت به خاك غم نشست
خون ببــارد دیـده گـریان مـن

چون«رها» شد جانت از زندان تن
می شـود دنیـا همـه زنـدان من
بهروز قاسمی((رها))

به بازار عـمـل با دست خالـی
من و مهر تو ای مولی المَوالی


مپرس از من که بودم یا که هستم
گــنهکـارم ولـی دل بـر تـو بسـتم


اگــر باشـد گــنـاه عـالَمـیـنـم
چه غم دارم که غمخوار حسینم


مسلمـانان حسـین ، مـادر ندارد
غریب است و کسی بر سر ندارد


ز جـور سـاربـان بـی مـروت
دگر انگشت و انگشتر ندارد


چرا رگ های او پر خاک گشته
مگـر در کــربـلا خـواهـر ندارد


چرا بر سینه اش دشمن نشسته
مگــر تـنـهــا شـده ، یـاور نـدارد

خوشا از دل نم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن

خوشا زان عشقبازان یاد کردن
زبان را زخمه فریاد کردن

خوشا از نی خوشا از سر سرودن
خوشا نی نامه ای دیگر سرودن

نوای نی نوایی آتشین است
بگو از سر بگیرد، دلنشین است

نوای نی نوای بی نوایی است
هوای ناله هایش، نینوایی است

نوای نی دوای هر دل تنگ
شفای خواب گُل، بیماری سنگ

قلم،تصویر جانکاهی است از نی
علم،تمثیل کوتاهی است از نی

خدا چون دست بر لوح و قلم زد
سر او را به خط نی رقم زد

دل نی ناله ها دارد از آن روز
از آن روز است نی را ناله پرسوز

چه رفت آن روز در اندیشه نی
که اینسان شد پریشان بیشه نی؟

سری سر مست شور و بی قراری
چو مجنون در هوای نی سواری

پر از عشق نیستان سینه او
غم غربت،غم دیرینه او

غم نی بند بند پیکر اوست
هوای آن نیستان در سر اوست

دلش را با غریبی، آشنایی است
به هم اعضای او وصل از جدایی است

سرش برنی، تنش در قعر گودال
ادب را گه الف گردید، گه دال

ره نی پیچ و خم بسیار دارد
نوایش زیر و بم بسیار دارد

سری برنیزه ای منزل به منزل
به همراهش هزاران کاروان دل

چگونه پا ز گل بردارد اشتر
که با خود باری از سر دارد اشتر؟

گران باری به محمل بود بر نی
نه از سر،باری از دل بود بر نی

چو از جان پیش پای عشق سر داد
سرش بر نی ، نوای عشق سر داد

به روی نیزه و شیرین زبانی !
عجب نبود ز نی شکر فشانی

اگر نی پرده ای دیگر بخواند
نیستان را به آتش می کشاند

سزد گر چشمها در خون نشینند
چو دریا را به روی نیزه بینند

شگفتا بی سرو سامانی عشق!
به روی نیزه سرگردانی عشق!

ز دست عشق در عالم هیاهوست
تمام فتنه ها زیر سر اوست !

((مرحوم استاد قیصر امین پور))

متشکرم سبحان جان

باز باران با ترانه
با گهر های فراوان
میخورد بر بام خانه
یادم امد كربلا را
دشت پر شور و بلا را
قصه ی یك ظهر غمگین
گرم و خونین
لرزش طفلان نالان
زیر تیغ و نیزه ها را گریه های كودكانه
اندرین صحرای سوزان
میدود طفلی 3 ساله
پر زناله
دلشكسته
پای خسته
باز باران
قطره قطره
میچكد از چوب محمل
زینب و خونابه دل
وای باران وای باران

زیبا بود زهرا جان
اجرت با حضرت زهرا(س)

ای آسمان خون گریه كن اندر عزایش
چشم فلك گرید از این غصه برایش
دیگر به گوش عمه جان ناید صدایش
كنج خرابه عاقبت گشته سرایش
جانم رقیه جانم(2)
============
جانم فدایت چون نشان داری ز زهرا
ای گوهر تابان گم گشته به صحرا
ای باب حاجات ای رقیه نور دلها
از ماتمت شور عزایی گشته برپا
جانم رقیه جانم(2)
============
ای كه نداشتی طاقت آن تازیانه
بر آن تن چون برگ گل مانده نشانه
سیلی زده دشمن به رویت بی بهانه
در قلب زینب می كشد آتش زبانه
جانم رقیه جانم(2)
============
بهر حسین بابای خود بس گریه كردی
آن چهره چون برگ گل آزرده كردی
چون قلب زهرا در جنان آزرده كردی
ما شیعیان را از غمت افسرده كردی
جانم رقیه جانم(2)
============
از بسكه از كافر تو سیلی خورده بودی
در خلوت خاموش صحرا خفته بودی
چون موج پارو خورده ای آشفته بودی
چشمت به روی رأس بابا دوخته بودی
در طشت خون بهر پدر گل گفته بودی
در دشت خون قلب عمو را سوخته بودی
باب الحوائج حاجت ما را روات كن
ما را ز بند محنت و ماتم «رها» كن
جانم رقیه جانم(2)
بهروز رها

از زبان امام حسین خطاب به حضرت رقیه

دخترم، صبور باش مثل ماردم که بود
شکوه ای ز غم نکرد مخفیانه می سرود

دست مهربان من گرچه بر سرت نبود
دستهای عمه اشک از دو دیده ات زدود

مثل شمع گریه کن سوزناک و بی صدا
چون ترنم سحر، همصدای حلق رود

رنگ آسمان گرفت صورت نجیب تو
گیسویت سپیدشد، مثل مادرم چه زود

مهربان خسته ام، خوب دل شکسته ام
پیش چشم آسمان باز کرده ای صعود

گرچه غصه های تو، قصّه ای نگفتنی است
دخترم صبور باش مثل مادرم که بود

شاعر: زکریا تفعلی

محرم ماه الفت با جنون است

چراغ کوچه هایش بوی خون است

محرم حرمت خون است و خنجر

تلاطم می کند حنجربه حنجر

دل من فدای دو دست اباالفضل

به قربان چشمان مست اباالفضل

ربود از همه ساقیان گوی سبقت

به چوگان دل ناز شست اباالفضل

غم ِ زهرا مرا سوز درون داد

دم ِ حیدر به من شور جنون داد

حسین آمد به زخم دل نمک ریخت

مرا با شور عاشورا در آمیخت

مرا سودای زینب در به در کرد

نصیبم جرعه ای خون جگر کرد

ز فرط تشنگی بی تاب گشتم

عطش دیدم ز خجلت آب گشتم

چه ها گویم ز مَشک تیرخورده

ز دست ساقی شمشیر خورده

به خاک افتاد مشک از دست ساقی

دو عالم پر شد از بوی اقاقی

مشامم پر شد از داغ شهیدان

که می گردم بیابان در بیابان

گهواره ی کودک تو تنهاست حسین***فریاد تو در گلوی صحراست حسین!

با آن که در آتش عطش می سوزی***لبهای تو بوسه گاه دریاست حسین!