تبیان، دستیار زندگی

سروده های مرتبط با مهدویت را لطف نموده و اینجا بیاورید

(فصل تنهایی)
شمعم¬وسوزم ز هجران،كی¬رسدپروانه‎ام
تـا ببـیند در دل شب ، گـریه مســتانه‎ام

یا ز طوفانی ، پریشان گردد آخر شـعله‎ام
یا كه سـیلی بر كند ، بنیاد این كاشـانه‎ام

ترسم آخر سینه فریادی كـشد از هجـر او
گرچه خامـوشی گزیدم ،در میـان خانه‎ام

از مسیری خفته در پیچ و خم یك حادثه
می‎نشیند دست یاری آشنا بر شانه‎ام

شوق جاری گشتن اشكم مهیا می‎شود
تا كه آیـد از ســفر ، آن دلـبر دردانه‎ام

شد روان از گوشه چشمم،حضور اشتیاق
ذره ذره می‎شـود خالی همـه پیــمانه‎ام

فصل¬تنهایی¬به¬سر آید«رهـا»،غم طی¬شود
همـدمی آید به ســوی كلـبه ویـرانه‎ام

بهروزـــ رهـا

((شعر هجران))
هوای ســرد احســاسم پریشــانست
و چشـم شعر هجــرانم چه گریانست

میـان دست گرمت جای دستم نیست
خـزان ســرد من دیگر زمســتانست

ز دشت خون كه تنها از افق ییداست
غـروب تلخ بی فـردا نمــایـانست

زلال مـوج لبخنــدت هـویـدا نیست
و حجم شعـر من اینك هـراسـانست

قصــیده بی تو پژمرد و غزل افسـرد
حیــات واژه هـا هم رو به پـایـانست

بـرای زخم هجــرانی كـه مـن دارم
حضــور یـاد تو همــواره درمـانست

سكوت لحظه های من ترك برداشت
و بی رویت «رهـا» سر در گریبانست

بهروز رها

(بزم حضور)
در هوای انتـــظارت می زنم پر نازنیـــن
بر سرایت تا نهـــایت ، می زنم در نازنین‌


در فضـــای دلنشین بزم دلچسب حضور
جام شــوق دیدنت را می كشم سر نازنین‌


می روم تا انتـــهای خط عشـــق انتظار
تا نشینم از فراقت ، كنج ســنگر نازنیـن‌

از خیـابان وصالت بگذرم چون ســایه ای
تا نشــان یابم ز روی ماهت آخر نازنیـن‌


خاك پایت را كه بوی سیب شیرین می دهد
چون تبـرك می نهم بر سینه و سر نازنین‌


گم نشـــد هرگز تبســم از لبم با نام تو
یاد تو كرده بپـــا در سینه محشـر نازنین‌

می ســپارم انتظارم را، به دست لحظه ها
از اســـارت تا رهایی می زنم سـر نازنین‌


بهروز رها

(دام عشق)
خداونـدا دل مـن خســـته تـوست
اســیر و مـونده و وابســته توست

به دام عشـق تو افتـــاده این دل
چو مرغی در قفس پر بسته توست

بهروز رها

(برگ جان)
امیـــــــد مـن دلم آمــاج درده
ز هجرت برگ جان بی¬تاب و زرده

بیــــا پرتو فكن بر شــهر قلـبم
بدون تو ســـرای دل چه سـرده

بهروز رها

(چه كنم؟)
چه كنم؟گر عطش عشق تو دارم كنون
چه كنم؟ در غم هجــر تو نزارم كنون

خم آن طره ، جنـــون من بیـمار فزود
چه كنم؟ در طلبت صبر ندارم كنــون

بهروز رها

(تمنای نگاه)
همه¬شب¬تا به¬سحر،چشم¬به¬راهت¬هستم
صنما منتــظر چهـــره ماهت هستم

دلم از شــوق تو لبریز صفا شد امشب
بـه دل شب به تمنای نگاهت هستم

بهروز رها

(پیچك عشق)
تصـــویـر خیـــالت را ، در آینه چشـمم
بـا قـاب نگاه تـو ، هـر لحـظه بیـــاویزم

من پیچك عشق و تو،یك شاخه گل یاسی
بر ســاقه دستانت ، چون بنــدی درآویزم

بهروز رها

((قربونی))

با كویر تشنه دل می­شینم به انتظارت

می­شینم تا كه بیایی بشینم دمی كنارت

از كوه و دریا همیشه می­گیرم نشونی تو

این دل عاشق و آخر می­كنم قربونی تو

عاشقم عاشق ترم كن با نگاهت باورم كن

من گل شاخه عشقم تو بچین و پرپرم كن

تو مسیر خواستن تو می­شینم با چشم گریون

تا ز ابر مهربونی بریزی نم نم بارون

مث بارون محبت دوس دارم آروم بباری

بوسه عشق و همیشه روی گونه­هام بكاری

عاشقم عاشق ترم كن با نگاهت باورم كن

من گل شاخه عشقم تو بچین و پرپرم كن

تو كه نیستی دل تنگم انگاری تاریك و سرده

عروس دیار شب­ها می­شینه به پشت پرده

با تو خورشید و ستاره باز دوباره جون می­گیرن

تو اگه نباشی اینجا تموم گلا می­میرن

عاشقم عاشق ترم كن با نگاهت باورم كن

من گل شاخه عشقم تو بچین و پرپرم كن

بهرورز (رها)

((می آیی))
از آسـمان غربت فاصـله می آیی
با كهكـشان لذت هلهـله می آیی

آغـوش انتـظار هر آدینه می داند
بر فرش بوسه های صد قافله می آیی

بهروز((رها))