سروده های مرتبط با مهدویت را لطف نموده و اینجا بیاورید

(بوی باران)
بوی باران میـدهد امشب هـوای انتـظار
چتر دل را می‎‎گشــایم در هـوای انتـظار

پر شـده از ابر هجـرت آسـمان اشـتیاق
میـدهم تـاوان هجـرت در ازای انتـظار

میـزنم قـاب خیـالت را به دیــوار دلم
می نشینم سـر به دیوار از جفـای انتـظار

حجمی از یادت نمـایان شد ز پشت پنجره
میـرسد از پشت در اینك صـدای انتـظار

یـاد تـو گل كرده امشب تا به گلـدان دلم
پر كشـد بـوی نجیبت در فضـای انتـظار

بسكه چشم من ز لای در به سوی كوچه است
جـا گرفته در نگــاهم رد پـای انتـظار

من «رهــا» سـازم عنان اختـیارم را دگر
تـا فـدا سـازد وجودش را بـرای انتـظار

بهروز ـ رهاـ

(باران امید)
آرزویـم را گـل آذین كرده ام
اسب عشقم را دگر زین كرده ام

دشت دل را من ز بـاران امیــد
با لطافت جمله پرچیــن كرده ام

خانه چشــم نیــــاز خســته را
با قدومش عطــــرآگین كرده ام

لحظه سـبز حضـورش را ز شوق
در خیـالم خوب و رنگین كرده ام

انتــظارم را بـه كف بگرفتــه ام
اشـــتیاقم را چـو آییـن كرده ام

چـون ز ره آیـد نگـار نـازنیــن
راه جانم را چـه گلچیـن كرده ام

می رسدتا من «رها»گردم ز غم
كام دل زین مژده شیرین كرده ام

بهروز ((رها))

(بزم حضور)
در هـوای انتــظارت می‎زنم پر نازنین
بر ســرایت تا نهـایت می‎زنم در نازنین

در فضـای دلنـشین بزم دلچسب حضور
جام شوق دیدنت را می‎كـشم سر نازنین

می‎روم تا انتـهای خـط عشــق انتظار
تا نشـینم از فراقت كـنج سـنگر نازنین

از خیـابان وصـالت بگذرم چون سایه ای
تا نشــان یابم ز روی ماهت آخر نازنین

خاك پایت را كه بوی سیب شیرین می دهد
چون تبـرك می‎نهـم بر سینه و سر نازنین

گـم نشـد هرگـز تبـسم از لبـم با نام تو
یاد تو كــرده بپـا در سـینه محشر نازنین

می‎سـپارم انتـظارم را به دست لحظه ها
از اسـارت تا رهـایی می‎زنم سـر نازنین

بهروز ((رها))

(انتطاری سخت)
از كـوچه دلـواپسی با رنج وحـرمان
امشب رسد از سـینه بوی سرد هجران

دریای غم در سـینه طوفانی بپـا كرد
اینك به ساحل می‎رسد موجی خروشان

آرامش امشب شـد جـدا از خانه دل
از موج غم شد سـاحل جانم هراسـان

آوای غــم آمـد ز نای خســته دل
غم می‎زند در بر سـرای دل فـراوان

پر شـد فضـای سـینه از افســانه غم
كی می‎رسـد این قصـه غم‎ها به پایان

در انتظاری سخت و جانفرسا و غمگین
دل می‎نشیند منتظر با چشـم گـریان

در حجمی از شعر غم آلوده ‹‹رها›› شد
این سـینه نالان و تبـدار و پریشـان

بهروز ـ رها

(چشم افق)
در جـاده‎های مه آلـود انتـظار
من مانده‎ام با دلی تنگ و بی‎قرار

بـا آیـه‎های عاشــقانه می‎روم
از كوچه زمسـتان در پی بهــار

تصــویـر كاج كهنــسال آرزو
در قاب چشـم افق مانـده یادگار

آن سـوگلی با همه مهـربانی‎اش
آید ز مـرز غــزل های ماندگار

او می‎رسد كنون با خنده‎های ناب
از پلـكان طـــلایی افتــخار

بـا واژه‎های زلال سـپید عشـق
از پشت قلـه غیبت رســد نگـار

در مخمل سبز سحر شـود ‹‹رهـا››
این قامت دریـا كه گشته رهسپار

بهروز ((رها))

(چشم سپیده)
تو از نسـل عشـقی
تو از جنس خورشید
تو اوج قیــــــامی
تو از رنگ امیــــد

تو ســرشــار خوبی
تو لبـــریز مهــری
به دشت غـزلهــــا
تو تعبــیر شـــعری

تو لطـف خـــدایی
تو از كهكشـــــانی
تو موج صـــــفایی
تو چـون آســـمانی

تو نور نگــــــاهم
به شــــبهای تاری
تو چشــم ســـپیده
تو فصل بهــــاری

تویی بوی نرگــس
تو بوی نیــــــازی
تو عطـــر شــقایق
تو دنیـــــای رازی

بیا ایکه چشـــــمم
برایت نخـــــــفته
گل اشــــــــتیاقم
ز بویت شـــــکفته

بیا چون نمـــــانده
توانی و طــــــاقت
«رهـــا» کن دلم را
ز بنــــــــد فراقت

بهروز رها

((عمر دقایق))

در عبـور از كوچه‎های بی‎‎قـرار

چشمه‎ای سـازد به چشمم یاد یار

در مسـیر لحـظه‎های اضطراب

می‎‎شـود مـوج نگاهم رهسـپار

چشـم شمع منتـظر مـاند به در

تا به سـر آید دگر شـبهای تـار

هر چه از عمـر دقـایق بگذرد

حس شـود در عمق جانم انتظار

بوی بـاران‎خورده خاك رهش

آید از كنج غـروبی پـر غبـار

فصل هجرانش به پایان می‎رسد

از افق آیـد همـی بوی بهـار

غربت تلخ «رهـا» آخر شـود

در حضـور جلـوه روی نگار

بهروز ــ رها

((شوق پنهان))

ترا من زیر باران می شناسم

چنان خورشید تابان می شناسم

ترا من با تمام هست و بودم

میان خیل یاران می شناسم

همان طعم نگاهت در دلم هست

ترا اینگونه آسان می شناسم

ببین احساس چشمم را که غلطید

و با این حس در دلم آن می شناسم

صدایت را ز کنج شب شنیدم

ترا ای شوق پنهان می شناسم

در این حجم جدایی گر غریبم

ترا آمیخته با جان می شناسم

نشانی از تو بر جانم«رها» شد

ترا با روی خندان می شناسم

بهروز رها

هلهله صداقت
تبـلور نجــابتی ، شـكوه رویش بهــار
سلام سـبز خاطـره ، بوی سفـید انتـظار

تدارك بهـانه ای ، برای فتح دلخـوشی
ترنم جوانه ای به شــاخه های بی قـرار

تو چشمك ستاره ای ، شراره ای ز كهكشان
رسد فروغ چشم تو ، ز خوشـه های زرنگار

به دشت آسمان دل ، شروع هر سپـیده ای
میـان شـهر منتظر ، طلوع صبح ماندگار

صـدای پای غنچه ها ، شكـفتن حضور تو
سرود عشـق و عاطـفه ، ترانه حضـور یار

تو رقص برگ عاشقی ، به دست باد آشـنا
هلهله صـداقتی ، مـوج غـریب رهسـپار

كلام تشنه « رهـا» ، اسـیر كام شعـر من
سپرده ام عنان دل ، به لحظه های بی غبار

بهروز ـ رها

((فریاد التماس))

یادت رفیق دل شـد ،در حجم بی قراری

با بوی نرگست شـد ، غمـها ز دل فراری

جان از شمیم نابت ‏، در گوش دل بخواند

تصنیف راز بودن ، با نغـمه ای بهـاری

دسـتم به دامنت شـد ،تا كام دل بر آید

ای چشـم احتیاجم ، در آســمان یاری

چشمم به خون نشیند،ازهجرت ای نگارم

بنشان ز خاك پایت،بر چشم من غباری

فـریاد التـماسـم ، از انتـهای غـربت

پیچد میـان شــهری،از كوچه نـداری

ای جایگاه امنم ، كی میكشی ز احسـان

با دست مهربانت ،بـر گرد من حصـاری

در دام انتظارت،اینك«رهـا» اسیر است

آیا تو می پذیری ،ماننـد من شـكاری؟

بهروز ـ رها