تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

سلام

به نام خدا

سلام

سلام گلهای خوبم 

متشکر از پاسخ خوبت

واقعا مونده بودم چیکار کنم

خدا خیرت بده

به نام خدا

سلام

با سلام.امام حسن كه امام دوم شیعیان میباشد، او دور ترین افراد از تقیه و دورویی با مردم بود و صلح او با معاویه خود به این امر شهادت میدهد، صلح امام حسن عملی انقلابی بود كه رأی و اندیشه عمومی محیط را در ایشان در هم ریخت. ایشان با این عمل از سوی بسیاری از شیعیان پدرش كه صلح را نمیخواستند، مورد معارض صریح قرار گرفت. حتی سلیمان ابن صرد كه از بزرگ شیعیان علی بود او را مخاطب قرار داده و به او گفت:«السلام علیك یا مذل المؤمنین» یا«سلام بر تو ای ذلیل كننده مؤمنان».جبهة مخالف صلح نیز از مردمی قوی و شدید تشكیل شده بود، و امام حسن از دست آنان رنج بسیار برد، اما با همه اینها هرگز تسلیم آنان نشده، و در مقابل آنها شجاعانه ایستادگی كرد.پس بگذارید بگویم: اگر تقیه در گوشه ای از قلب امام حسن جای داشت، آیا با معاویه صلح میكرد، یا اینكه به ندای جبهه مخالف صلح پاسخ مثبت میگفت. و به جنگ با معاویه پرداخته، و حكومت را به عنوان خلیفه منتخب و شرعی مردم دردست میگرفت؟ سپس نوبت به امام حسین میرسد كه بر ضد یزید ابن معاویه شوریدن گرفت و سخنان كسانی كه او را به باقی ماندن در مدینه نصیحت كرده، و او را از مسافرت به عراق منع میكردند، قبول نكرد. هر كسی كه انقلاب حسین را بررسی كند، بخوبی خواهد دانست كه قبل از درگیری عاشورا، امام حسین، از عاقبت خود، فرزندان و یارانش، و اهل بیتش آگاه بود، و این امور را از قبل پیش بینی كرده بود . پس او در شب دهم محرم همه یارانش را گرد هم آورد، و به آنان گفت كه فردا روز قتال است، و بدون شك او مقتول خواهد بود. و به همه اصحابش اجازه داد تا در صورت تمایل جبهه قتال را ترك گویند، و به آنان گفت:«شب را وسیله ای بر گیرید، و به شهرهای خودبروید». پس هر آن كسی كه میخواست موضع را ترك گفته، و هر آن كه میخواست در آنجا باقی ماند، تا همراه حسین شهید شده، و نامش برای همیشه جاوید بماند. پس آیا در مثل چنین انقلابی، شیعه هیچ اثری از تقیه میبیند. و یا حتی شمه ای از آن به مشام میرسد؟سپس نوبت به امام «علی ابن حسین» یا امام «سجاد» میرسد. او معاصر با كشتار كربلا بود، اما به سبب بیماریش نتوانست در قتال شركت كند و همراه با كسانی كه پس از مقتل پدرش به اسارت در آمدند، او نیز اسیر گشته، و در حالیكه با زنجیر به شتر بسته شده بود او را از كربلا به شام بردند و بدون شك آن تصویر غم انگیز و دردناك آلوده با خون و اشك كه او در روز عاشورا مشاهده كرد. و ذلت و سختیی كه همراه با اسیران در راه كربلاء به دمشق تحمل نموده بود، همواره و در طول شب و روز تصویر ساز ذهنش بود. او همه هم و كوشش خود را بر عبادت گذاشت، و در اطراف روز و دل شب به گریه و عبادت میپرداخت، آنچنان كه به او لقب «بكاء» (كسی كه زیاد میگرید) داده بودند. جلوه هایی از آن غم و اندوه سرمدی كه قلب امام را میفشرد را میتوان در كلام و خطبه های ایشان بر ضد خلافت امویان مشاهده نمود. خلافتی كه تا به آن روز بر منابر به سب و ناسزاگویی جدش، امام علی میپرداخت امام سجاد پس از خود پنجاه و چهار دعا برجای گذاشت، كه در كتابی واحد گرد آوری گردیده و«صحیفیه سجادیه» نام دارد.كسی كه این ادعیه را بخواند یقینا خواهد دانست كه «تقیه» در قلب امام سجاد هیچگونه جایی نداشت، چون ایشان به زیبایی هر چه تمام تر در نص و مضمون این ادعیه، به موجودیت خلافت اموی حمله گر میشوند. به راستی كه این ادعیه انقلابی از امامی صادر شده اند كه خود شاهد بزرگترین انقلاب اسلامی بود، هر چند كه این انقلاب بزرگ در زمانی بسیار كوتاه انجام گرفت، اگر ایشان نتوانست با خون خود در این انقلاب شركت داشته باشد. هم اكنون او را میبینیم كه چگونه با سخنان خود همچون شمشیری برنده به پیكر خلافت اموی مینوازد. هنگامیكه در یكی از ایام امام سجاد قصد طواف خانه خدا را میكند. همه حجاج به احترام وی راه را برایش باز میكنند. و خلیفه «هشام ابن عبدالملك» كه در بین حجاج به طواف میپردازد، این مشهد را میبیند، در حالیكه مردم به او ارجی نمی نهند. امام نیز او را میبیند اما وقعه ای نمینهد. هشام از این مشهد به غیظ آمده، و متجاهلا میپرسد: «او كیست »؟ در حالیكه به سجاد اشاره میكند. قضاء و قدر حكم میكند كه «فرزدق» شاعر در آنجا حاضر باشد. و در جواب هشام این شعر را میسراید (ترجمه)«این سؤال تو كه او كیست برای او ضرر نداردزیرا عرب و عجم می شناسند كسی را كه تو انكار می كنیاین پسر بهترین بندگان خداستاین امام متقی و طاهر و عالم استاگر ركن مسجد بداند چه كسی آمده كه او را ببوسدخود ركن موضع قدم او را خواهد بوسیداز حیاء سرش را پائین انداخته و از مهابتش در مقابلش سر به زیر انداخته اندپس سخن نمی گوید، مگر زمانی كه لبخند می زند».هر كسی كه به این دیدار خشك كه بین خلیفه حاكم و امام به وقوع می پیوندد نظر بیافكند، به یقین درك خواهد كرد كه تقیه هیچگونه جایی در قلب امام ندارد. «سپس نوبت به مؤسسان مدرسه فقهي جعفري يعني باقر» و پسرش «امام صادق» ميرسد. هر دوي اين امامان جليل در مدينه منوره، در مسجد نبوي بدون هيچ ترس و واهمه اي به نشر و تدريس ميپرداختند. امام باقر معاصر با خلافت امويان بود، و امام صادق هم عصر با انتهاي خلافت اموي و آغاز خلافت عباسيان ميزيست. خلافت هاي اموي و عباسي همواره با اين دو امام در اختلاف بودند، و به مدرسه فقهي اين دو امام رضايت نمي دادند. امام اين امامان بزرگوار حق رسالت را ادا نموده، و فقيهان و علماي بسياري از آنان درس گرفته، و به اداي رسالت مشغول شدند. اينچنين است كه ميبينيم اين دو امام بدون هيچ واهمه اي از سلطه حاكم، به اداي واجب پرداخته و وظيفه خود را انجام دادند.و بسيار عجيب است كه برخي از راويان شيعه رواياتي را در واجب بودن تقيه از امام صادق نقل ميكنند، در حاليكه ايشان و شيعيانشان هرگز احتياجي به تقيه نداشتند. امام صادق در مسجد نبوي به تدريس ميپرداخت و همواره شاگردان و مستمعين ايشان كه سر به هزاران ميزدند او را احاطه ميكردند. پس ميخواهم بپرسم كه مدرسه اي فقهي كه با اين وسعت و كثرت طلاب بكار مشغول بود . آيا ميتواند بر تقيه بنا شده باشد؟ و امام در بنا و ساختار اين مدرسه فقهي كه اساس آن بصورت علني براي مسلمانان زده شده است، و شامل هر دوي ياران و دشمنان امام ميشوند، چگونه تقيه اي بكار برده شده است؟و امام موسي بن جعفر هم با خليفه عباسي هارون الرشيد سازگاري نداشت و سالهاي زيادي را در زندان خليفه در بغداد گذرانده و اگر موسي بن جعفر راه تقيه و خداع را با خليفه كه پسر عمويش بوده و رشته قرابت و خويشاوندي بين آنها حكمفرما بود مي پيمود، هرگز آن مسائل زندان و غيره براي او اتفاق نمي افتاد. و هنگامي كه خلافت به مامون خليفه عباسي رسيد، او «امام علي ابن موسي» ملقب به «رضا» را وليعهد خود كرد. و «علي الرضا» همان امام هشتم شيعيان امامي ميباشد، اما امام از دنيا رفته، و خلافت در عباسيان استمرار پيدا كرد. و پس از وفات «امام رضا» مامون دختر خود «ام الفضل» را به همسري فرزند امام، يعني «محمد الجواد» در آورد، تا مودت بين خليفه عباسي و بيت علويان از بين نرود و اين دو امام بزرگوار كه يكي از آنان وليعهد، و ديگري داماد خليفه بود، هرگز احتياجي به تقيه نداشته، و هرگز جهت نيل به اهداف، از شيعه نخواسته اند كه تقيه پيشه كنند.و پس از امام جواد نوبت به «علي» و پسرش «حسن العسكري» ميرسد، كه امامان دهم و يازدهم شيعيان امامي ميباشند و در پايتخت خلافت عباسي سكني گزيده، وهم عصر با «متوكل» و پسرش «معتصم» بودند. خانه اين دو امام هميشه مملو از زوار بود. و به شئون ديني مسلمين رسيدگي كرده، و به نشر اسلام ميپرداختند. و هر كسي زندگاني اين دو امام را پيگيري كند خواهد دانست كه ايشان، دورترين مردم نسبت به تقيه بوده اند، با اينكه همواره جاسوسان خلفاء به مراقبت آنان و حركاتشان و دعوتشان، كه به خلافت عباسي تعارض صريح داشت، ميپرداختند. اما اين دو امام به اين امر توجهي نداشته و در اداي رسالت خود طريق حق را ميپيمودند.یا حق