تبیان، دستیار زندگی

یا مثلا در مورد توجه به بیت المال، نه آن قدر حساس هستند که به هیچ وجه از اسباب و لوازم دولتی استفاده ی شخصی نکنند و نه آن قدر بی توجه که آن ها را حیف و میل کنند و اسم این مقدار رعایت را «اعتدال» می گذارند.

شاید بد نباشد به این افراد معتدل، یک نکته را یادآوری کنیم:

دین اسلام، دین میانه روی و اعتدال است و عمل کردن دقیق و مو به مو به احکام و شرایع، عبور در مسیر مستقیم و اعتدال است. عمل کردن طبق قول و فعل امامان معصوم، عمل کردن بر اساس اعتدال است. نه اینکه بگوییم ائمه خیلی سخت می گرفته اند. ما باید اعتدال را نگه داریم. و شاید لازم باشد به این نکته توجه کنیم که در انجام درست تکالیف شرعی و اخلاقی، اتفاقا باید سخت گیرانه و دقیق عمل کنیم. (در مورد خودمان. نه در مواجهه با دیگران) اگر قرار بود اعتدال، همین تعریفی باشد که عده ای به اشتباه از آن دارند، حضرت امیر علیه السلام چراغ بیت المال را در حین صحبت های غیر حکومتی، خاموش نمی کردند و می گفتند ما زیاد هم سخت گیر نیستیم. ما آدم های معتدلی هستیم. اعتدال از همه چیز بهتر است!!

یا مادرمان (مادر همه ی ما) حضرت زهرا سلام الله که حتی در برخورد با مرد نابینا هم حجاب می کردند، با این مفهموم اشتباه اعتدال، حتما وقتی بیرون از منزل می رفتند باید کمی راحت تر می گرفتند و اینقدر افراطی برخورد نمی کردند. (نعوذ بالله)

خوب است بر اساس منش و روش امامان معصوم مان، نگاه دقیق تری به مفهوم اعتدال داشته باشیم.

(منبع: از جنس خدا)

نظر شما چیه؟ چقدر با این نوع افکار مواجه بودید؟

خطرات این فکرها چیست؟