آیت الله بهجت رحمة الله علیه :
كار امروز را به فردا احاله كردن، غَبْن است؛ زیرا فردا كارى براى خود و مخصوص به خود دارد. امروز كه برود، از دست رفته و قابل جبران نیست. توفیق مى خواهد، توفیق ربطى به سرمایه و دارایى و ندارى و خواب و بیدارى ندارد. گاهى انسان سرمایه دارد ولى موفّق به كار خیر نمى گردد، و گاهى هم كم درآمد ولى پر خیر و بركت است.
بنابراین خوب است انسان كار امروز را به فردا، بلكه كار هیچ ساعتى را به ساعت دیگر احاله نكند، مگر از روى عذر؛ وگرنه نمى داند كه بعد از این ساعت چه طور مى شود.
یادم مى آید زمانى در ایّام تحصیل مریض بودم، و نمى توانستم درس بخوانم و فكر كنم و فرمایش استاد را تعقّل نمایم، ولى مى توانستم تا محلّ درس كه مقبره ى آقامحمّدتقى شیرازى ـ رحمه اللّه ـ بود بروم و در مجلس درس استاد شركت كنم.
اگر نمى رفتم درس فوت مى شد، و اگر مى رفتم نمى توانستم درباره ى مطالب استاد فكر و تعقّل كنم؛ لذا با خود گفتم: مى روم و تنها الفاظ را بدون فكر و نظر، در خاطر مى سپارم و یادداشت مى كنم. به درس رفتم و از اوّل تا آخر درس، فقط الفاظ را بدون فكر، حفظ و بعد از درس ثبت كردم و عملاً حتّى یك لفظ را از قلم نینداختم ولى درباره ى آن هیچ فكر نكردم. بعد كه حالم مساعد شد، به نوشته ها مراجعه كردم دیدم كه درست ضبط كرده ام.
بار دیگر مریض شدم، دیدم نمى توانم در درس شركت كنم، به درس نرفتم ولى نوشته هاى دیگران را گرفتم و درج كردم.
مقصود این كه: اگر انسان كارى را كه مى توانست در وقتش بكند، ولى نكرد، چه بسا بعدا دیگر نتواند آن را انجام دهد. بنابراین، نباید انسان درس ها و غیر آن را از وقت خود به وقت و زمان دیگر احاله كند. چرا كه چه بسا دیگر موفّق به انجام آن نشود، چون در آن زمان هم كارها و وظایفى براى او پیش مى آید كه دیگر نمى تواند آن كار فوت شده را جبران نماید.
منبع: http://www.bahjat.ir
