خداوند دوست ندارد که هیچ یک از مخلوقاتش وارد جهنم شوند و اگر کسی جهنمی شود در واقع اعمال خودش او را جهنَّمی میکند.
حقیقت گناه آتش و خواری است و کسی که خود را آلوده به گناه میکند در واقع درون خود پر از آتش جهنم میکند. خداوند متعال از طریق هدایت عقل و پیامبران خود بشر را از این حقیقت دردناک میترساند. حالا اگر کسی نپذیرفت، دیگر تقصیر خداوند چیست؟!
همانگونه که مادر مهربان، در تربیت فرزندان خود کوتاهی نمیکند و مدام به فرزندانش سفارش میکند که کارهای ناشایست انجام ندهند. حال اگر فرزندی ناخلف از کار در آمد و خود را به دام اعتیاد انداخت دیگر تقصیری متوجه مادر نیست.
شخص گنهکار وقتی از دنیا برود به یکباره با آتش درونی خود روبرو میشود. روی همین اساس است که در قرآن کریم آمده است:
«فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتی وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ» (سورهی بقره آیهی 24) پس بپرهیزید از آتشى که هیزم آن مردم بدکار و سنگهاى خارا است.
یعنی یکی از هیزمهای جهنم خود جهنمیها هستند که در آتش درون خود میسوزند.
البته خداوند از روی لطف و محبت خود جهنم را خلق کرده تا آتش سوزان آن پاک کنندهی گناه بسیاری از همین گنهکاران باشد تا در نهایت آنها را هم وارد بهشت برین خود نماید.
با این بیان به این نتیجه رسیدیم که:
1. این خود انسان است که با سوء اختیار و انجام اعمال ناشایست به جهنم میرود.
2. همانگونه که مادر مهربان به خاطر بیماری فرزند مجبور میشود فرزندش را در اختیار جراح قرار دهد خداوند هم گنهکار را به جهنم میفرستد تا در آتش آن گناهانش پاک شوند و بتواند بعد از پاکی گناهان وارد بهشت شود.
تذکر: عدهای آنقدر گناه کردهاند که حتی آتش جهنم هم نمیتواند آنها را پاک کند. این افراد در جهنم جاودانه هستند.