طرح این موضوع كمی بی‌انصافی است. من قصد ندارم بگویم هیچ كس شهرت را دوست ندارد، چرا كه حرف درستی نیست. چون با این توجیه بسیاری از بازیگران تئاتر اصلا نباید به سمت حرفه بازیگری می‌رفتند، چون بازیگری در نفس خود شهرت هم به دنبال دارد. من به شخصه 15 سال خاك صحنه خوردم و بدون هیچ چشمداشتی برای دلم كار كردم. اگر قصد مشهور شدن یا عقده دیده شدن داشتم در این 15 سال از این دفتر به آن دفتر می‌رفتم و به آنها التماس می‌كردم در سریال‌ها و فیلم‌هایش به من نقشی بدهند. كاری كه من هیچ وقت صرفا با توجیه مشهور و محبوب شدن حاضر به انجام آن نشدم و نخواهم شد.

فرهنگ تلویزیون با فرهنگ تئاتر بسیار فرق می‌كند. مخاطبان تلویزیون، مردمی نیستند كه به سالن تئاتر می‌آیند. بنابراین به محض این‌كه بازیگری، فضای كاری و موقعیت خود را عوض می‌كند باید فرهنگ خود را نیز عوض كند تا بتواند متناسب با موقعیت جدید نقش‌هایش را بازی كند، چون در تلویزیون ما به خانه همه مردم می‌رویم و تعداد كسانی كه ما را می‌شناسند به نسبت بیشتر است. پس اتفاقا كارمان حساس‌تر و سخت‌تر می‌شود. در مورد خود من هم به این صورت بود. من اصلا فكر نمی‌كردم بخواهم بازیگری را در تلویزیون و سینما ادامه دهم. من بازیگر تئاتر بوده و هستم و همیشه به دنبال یادگیری در تئاترم و معتقدم هنوز چیزی یاد نگرفته‌ام. هیچ ادعایی هم ندارم، اما فكر می‌كنم بازیگری را باید در تئاتر یاد گرفت. بازیگری كه از تئاتر به تلویزیون می‌آید ابزارش فرق می‌كند و همه بازیگرانی كه از تئاتر به تلویزیون می‌آیند حتما موفق نمی‌شوند، چون دوربین با همه بازیگران رفیق نمی‌شود و آنها را برنمی‌تابد. كسانی هستند كه در تئاتر بسیار موفق‌اند، اما به محض ورود به تلویزیون موفقیت خود را از دست می‌دهند. البته موارد عكس این موضوع هم بشدت زیاد است. برخی بازیگران سینما كه شهرت زیادی هم دارند و اتفاقا قواعد بازی كردن مقابل دوربین را هم خوب بلدند، وقتی وارد تئاتر می‌شوند اصلا خوب بازی نمی‌كنند و حتی گاهی از روی صحنه آمدن هم خجالت می‌كشند.

شاید به دلیل این است كه به زمان بیشتری برای اثبات خود احتیاج دارد.

به هر حال وقتی یك بازیگر، حوزه تخصص و موقعیت خود را عوض می‌كند باید روی نقش‌هایی كه به محض ورود می‌پذیرد بیشتر وسواس نشان دهد. یعنی دقت نظر زیادی روی كارگردان و نویسنده و حتی بازیگران آن داشته باشد.

من، هم در سریال ساختمان پزشكان و هم دزد و پلیس خیلی خوش‌شانس بودم چون یكی از نقش‌های اصلی فیلمنامه برادران قاسمخانی را بازی كرده‌ام و سریال‌هایی كه سعید آقاخانی و سروش صحت آنها را كارگردانی كرده‌اند. این عوامل همه دست به دست هم داد تا در اولین حضور جدی‌ام در تلویزیون موفق عمل كنم. از طرف دیگر، هومن برق‌نورد نقش مقابل مرا داشت و این موضوع شاید مهم‌ترین انگیزه برای انتخاب این نقش توسط من بود. من و هومن اندازه بازی‌های همدیگر را می‌دانیم. ما وقت عمل و عكس‌العمل را می‌دانیم. آنقدر در زمان بازی با هم راحتیم كه ناخودآگاه باعث یك ریتم خوب و بجا در كار می‌شویم.

بله. خانم دهقان خیلی قوی بازی می‌كند و به دلیل نوع نگاه و صداقتی كه در بازی دارد، خوب در نقش خود جا خوش می‌كند. او پاسكاری‌های خوبی در دیالوگ دارد و هنگام بازی خیلی خوب جایش را پیدا می‌كند. انشا و قلم همسرش، مهراب را هم بخوبی می‌شناسد و مهراب نیز متقابلا با جنس بازی دهقان آشناست. به همین دلیل فكر می‌كنم كسی كه اولین تجربه خود را با این گروه آغاز كند مطمئنا كارش تضمین شده است.

برای من ورود به تلویزیون دغدغه نبود و اصلا فكر نمی‌كردم روزی بخواهم وارد عرصه تصویر شوم، اما وقتی وارد تلویزیون می‌شوی خود به خود تلویزیون برای انسان دغدغه می‌آورد و حضور همه‌جانبه در خانه‌های مردم را به تو تحمیل می‌كند. طوری كه دیگر یك بازیگر تئاتر، آن بازیگر گوشه گیر و عزلت‌نشین نیست كه مخاطب خاص خودش را دارد. من پیش از ورودم می‌دانستم تصویر شوخی‌بردار نیست و بشدت زیر ذره‌بین هستم و به اندازه تمام مردم ایران، چشم دنبالم است و دیگر نمی‌توانم هر جلف‌بازی را به نام طنز انجام دهم.

اصلا نمی‌خواهم جلف‌بازی را تعریف كنم. مردم خودشان می‌دانند جلف‌بازی چیست. ادا و اطوار درآوردن كه تعریف نمی‌خواهد. فقط می‌توانم بگویم آقای بازیگری كه از جلف‌بازی‌هایت پول هم درمی‌آوری به نظر من تو شیرین‌كاری نه بازیگر! نمی‌دانم چرا یك بازیگر فكر می‌كند اگر پیژامه بپوشد و بنشیند سر سفره و دهنش را پر از لقمه كند و همین جور از دهنش غذا بیرون بریزد و در حین حرف زدن توی سر نقش مقابلش بزند، یعنی این‌كه مردم را خندانده است. همین اداها سطح سلیقه عمومی افراد جامعه را پایین می‌آورد و بچه‌ها هم یاد می‌گیرند و در مدرسه و خانواده هم به خودشان اجازه می‌دهند به همشاگردی‌ها، دوستان، برادرشان و ... نیز پس‌گردنی بزنند و خیال كنند خیلی طنازند.

اولین چیزی كه در ساختمان پزشكان به سروش صحت گفتم این بود كه من مثل سایر بازیگران از این ادا و اصول‌ها، چشم نازك​كردن‌ها، اردنگی زدن‌ها و تو سر هم زدن‌ها بلد نیستم و اصلا از من انتظار نداشته باش این مسائل را اجرا كنم. گفت ما اصلا نمی‌خواهیم وارد این قضیه شویم و وقتی متن را خواندم به این نتیجه رسیدم كه اتفاقا فیلمنامه هم به بازیگر كمك می‌كند به سمت جلف‌بازی‌ نرود.

من بشدت به متن وابسته هستم و سعی می‌كنم زیاد بداهه كار نكنم. البته فیلمنامه‌های قاسمخانی نیز این آزادی را به بازیگران می‌دهد كه چیزهایی را به نقش اضافه كنند؛ مثلا هومن برق نورد از آن دسته بازیگرانی است که هنگام بازی ظرایفی را به نقشش می‌افزاید. این كار او، هم به من به عنوان بازیگر مقابل، هم به كارگردان و هم به نویسنده كمك زیادی می‌كند. جزئیات بازی برق‌نورد منجر به یكسری عكس‌العمل‌ها از سوی من می‌شد و در نهایت به یك پاسكاری منطقی و جذاب از سوی ما تبدیل می‌شد یا حتی به نویسنده كمك می‌كرد متن را باز نویسی كند و كارگردان نیز میزانسن متفاوت‌تری بچیند.

من معمولا زیاد كار خاصی انجام نمی‌دهم و سعی می‌كنم چیزی را كه كارگردان و نویسنده از من می‌خواهند درست انجام دهم و فكر می‌كنم همین موضوع تاثیر خوبی روی بازی می‌گذارد. فیلمنامه دزد و پلیس به نوعی نوشته شده كه بار اصلی طنز بر دوش برق‌نورد است و او ناگزیر است برای جذاب‌تر شدن نقش، چیزهایی را هم به آن اضافه كند. اما سعی می‌كنم نقشم را در چارچوب فیلمنامه انجام دهم، چون جنس طنز و بازی‌ای كه برق‌نورد انتخاب كرده با من خیلی فرق می‌كند. خیلی پیش آمده با برق نورد راجع به جزئیاتی كه می‌خواهد اضافه یا كم كند، حرف می‌زنیم و با هم تصمیم به انجام آن می‌گیریم. در دزد و پلیس، بار داستانی كار به عهده من است. به همین دلیل سعی می‌كنم از نقش فراتر نروم تا با همكاری برق‌نورد بتوانیم داستانی جذاب و دیدنی را به تصویر بكشیم و مكمل هم باشیم.

هومن از همان ابتدا نیز قرار بود شخصیت كاریكاتوری داشته باشد. همان طور كه دهقان در ساختمان پزشكان این شخصیت را داشت. به نظر من این نقش كاریكاتوری باعث جذابیت كار شده و اصلا تكراری نیست.

شاید هم تعامل میان من و برق‌نورد است كه باعث به وجود آمدن موقعیت‌های خنده می‌شود. به عنوان مثال من اگر واكنشی در قبال برق نورد داشته باشم حتی اگر این واكنش یك نگاه ساده باشد، شاید موقعیت خنده‌آوری را به وجود بیاورد. اما مسلما داوود باعث به وجود آمدن این موقعیت شده است. می‌خواهم بگویم ما كنار هم بیننده را می‌خندانیم و اگر یكی از ما نباشیم كار بشدت می‌لنگد. همان طور كه در قسمت‌های آخر سریال كه ما زیاد كنار هم نیستیم و هر كدام در فضای دیگری بازی می‌كنیم آنقدر موقعیت خنده به وجود نمی‌آید. هر كدام از ما شاید كارمان را خیلی هم درست انجام دهیم، اما چون مقابل هم نیستیم موقعیت كمدی شكل نمی‌گیرد. شاید شما باورتان نشود، ولی من به عنوان یك بازیگر در این سریال گاهی آنقدر از دست برق‌نورد (داوود) می‌خندیدم كه گاهی تصویربرداری از یك سكانس به 14 برداشت می‌رسید.

به نظرم این سوال را باید از برادران قاسمخانی بپرسید. ما در دزد و پلیس و ساختمان پزشكان تعامل خیلی خوبی با هم داشتیم و بازی‌هایمان با هم هماهنگ بود. بازی‌های همدیگر را می‌شناسیم و اندازه بازی هم را می‌دانیم و تمام تلاش مان را هم كردیم كه در این دو سریال متفاوت بازی كنیم و فكر می‌كنم در دزد و پلیس حتی برای یك لحظه هم جنس بازی‌ها، ساختمان پزشكان را در ذهن بیننده تداعی نمی‌كند. مثلا برق‌نورد در نگاه اول شبیه ناصر ساختمان پزشكان بود اما هومن آنقدر رندانه و هوشمندانه شخصیت داوود را بسط و گسترش داد كه شخصیت خود در سریال ساختمان پزشكان را از ذهن مخاطبان پاك كرد.

بله، شاید همین طور باشد.

خوشحال می‌شوم بشنوم.

شما كی سروانی را در تلویزیون دیده‌اید كه شوخ طبع باشد و موقعیت كمدی ایجاد كند؟

اما ما در بازنمایی تصویر پلیس در تلویزیون محدودیت داریم. ما در سكانس‌هایی كه می‌گرفتیم مثلا در صحنه‌های اكشن یا هر چیزی كه به نوعی اقتدار یك سروان را نشان می‌داد بشدت مورد تشویق مشاور انتظامی قرار می‌گرفتیم، اما وقتی مقداری موقعیت طنز از حد خودش فراتر می‌رفت با عكس‌العمل‌های جالبی مواجه نمی‌شدیم. این موضوع حتی دست نویسنده را هم بسته بود.

بله، دقیقا. چرا ما فكر می‌كنیم پلیس‌ها همه پایین شهر زندگی می‌كنند و هیچ كدام وضع مالی خوبی ندارند؟ بیننده نمی‌داند فلان نویسنده یا فلان بازیگر ما به خاطر رعایت برخی مسائل، نقشی را خشك بازی می‌كند و همه تقصیر متوجه بازیگر می‌شود. به نظر من نیروهای خدوم انتظامی هم از بدنه جامعه هستند و مثل بقیه آدم‌ها زندگی می‌كنند. تنها فرقشان این است كه شغلشان نظم‌دهی است. یكبار یكی از دوستانم می‌پرسید چرا لباس نیروی انتظامی را مقدس می‌دانیم. لباس نیروی انتظامی محترم است چون نظم‌دهنده است و خیلی زحمت می‌كشد پس باید به آن احترام گذاشت.

این فراموشی كجا و آن كجا؟ البته من راجع به ساخت ایران هیچ حرفی نمی‌زنم.

من یكبار درباره این سریال اظهار نظری كردم و عوامل با من برخورد كردند كه شما هیچ حرفی نزنید! و من از آن به بعد دیگر نظری راجع به این سریال نمی‌دهم.

تاكسی پلیس، كار خیلی خوبی نشد و كمی ضعیف بود. همه گروه از ابتدا با این تصور كه قرار است در یك تله‌فیلم بازی كنند وارد كار شدند. اما بعدها در كمال تعجب این فیلم به یك مینی سریال تبدیل شد.

همان طور كه گفتم تاكسی پلیس قرار بود یك تله‌فیلم باشد، نه سریال و این دو با هم خیلی فرق می‌كند. تله‌فیلم 90 دقیقه است. تمام می‌شود و خیلی‌ها ممكن است آن را ببینند و خیلی‌ها نبینند. من اگر می‌دانستم این كار قرار است سریال شود مسلما جور دیگری آن را بازی می‌كردم.

مسلما دیده شدن برای یك بازیگر بسیار مهم است. خوب دیده شدن البته مهم‌تر است. من می‌گویم اگر می‌دانستم این تله قرار است سریال شود، یا آن نقش را قبول نمی‌كردم یا جور دیگری آن را بازی می‌كردم.

اندازه بازی من برای یك تله‌فیلم با اندازه بازی برای یك سریال فرق دارد. باید برای بازی در یك سریال انرژی بیشتری بگذارم. من انرژی تله‌فیلم را روی تاكسی پلیس گذاشتم. وقتی به عنوان یك بازیگر به شما می‌گویند قرار است در یك تله بازی كنید نقش متفاوتی در ذهن شما تصویر می‌شود. می‌خواهم بگویم من در تاكسی پلیس تكلیف خودم را ندانستم. وقتی تله‌فیلم را مثل كش می‌كشند همه چیز كش می‌آید و از قیافه‌ می‌افتد، حتی بازی‌ها.

مثال شما كاملا با این موضوع متفاوت است. بحث اصلی من بر سر تله‌فیلم شدن و تغییر سیاست‌ها و شكل كلی یك اثر است كه معادلات بازیگر را به هم می‌زند.

بله. وقتی خلاصه اولیه فیلمنامه را خواندم بعضی مواقع مقابل دیالوگ شخصیت من نوشته بود بهنام و این نشان می‌دهد خود مهراب هم زمان نوشتن فیلمنامه به من فكر ‌كرده است.

آقاخانی كارگردان خوشفكری است. از آن كارگردانان طنازی است كه بسیار هوشمند است.

آقاخانی نكات ظریفی را حین كار به من تذكر می‌داد كه رفتارم شأن پلیس را پایین نیاورد. او با بازیگرانش دوست می‌شود و نمی‌گذارد آب توی دلشان تكان بخورد. كارش را هم خوب بلد است. گاهی بعد از 18 ساعت كار كه همه عوامل به خانه می‌رفتند او تازه به لوكیشن روز بعد سر می‌زد تا زمان را از دست ندهد. معلوم است در كار طنز استخوان تركانده است.

شاید به خاطر متن یا بازیگران متفاوت است. البته به این معنا نیست كه متن یا بازیگران قبلی او ضعیف بودند. همین تغییر فضا و موقعیت است كه نشان می‌دهد او هوشمند است. البته آقاخانی روی متن هم خیلی سختگیری می‌كرد و این تعامل بین نویسنده و كارگردان باعث شد خروجی كار خوب شود.

خود واقعی‌اش را كه نه. او همیشه خودش است.

شاید این‌گونه نتیجه بگیریم كه آقاخانی این هوشمندی را دارد كه كار خوب بسازد، چرا كه سواد طنز و تصویر را خوب می‌شناسد.

اعتماد دوطرفه مهم‌ترین چیزی بود كه میان من و هر دوی این كارگردانان شكل گرفت. ما با هم رفیق هستیم و این موضوع در كار خودش را نشان می‌دهد. با خیال راحت با آنها كار می‌كنم. اما به نظر من صحت در ساختمان پزشكان كار آپارتمانی خیلی خوبی ارائه داد و آقاخانی در ساخت سریال اكشن و پر لوكیشن خیلی خوب بود.

راوی دو كار مستند راجع به پیدایش خورشید در شبكه مستند بودم. در شبكه نمایش رادیو هم شنبه شب​ها برنامه زنده‌ای راجع به تئاتر اجرا می‌كنم. به دوبله هم علاقه زیادی دارم، اما تا امروز وقتش را نداشته‌ام كه در این زمینه فعالیت كنم.

اگر فرصت آن پیش بیاید و بدانم در آن موفق می‌شوم، دوست دارم این كار را ادامه دهم و به صورت حرفه‌ای كار كنم.

بله، در چند فیلم سینمایی از جمله «بچگی را فراموش نكن» در كنار اكبر عبدی افتخار بازی داشتم. نقش كوچكی هم در فیلم «استرداد» داشتم و یك فیلم دیگر كه ترجیح می‌دهم از آن نامی نبرم.

نه، اتفاقا كار و كارگردان را خیلی دوست داشتم، اما از عوامل تولید و تهیه‌كننده آن دل خوشی ندارم.

خیر، من در این فیلم دچار سانحه دیسك كمر شدم و تا آخر عمر باید این درد را تحمل كنم. من به این علت حتی نتوانستم زمان به دنیا آمدن بچه‌ام او را بغل كنم. در طول بازی از اسب به زمین افتادم و چند بار اسب روی من افتاد. عوامل تولید هم به جای این‌كه مرا به بیمارستان منتقل كنند تا زودتر مورد مداوا قرار بگیرم، داخل آمبولانس گذاشتند و به هتل فرستاند و من ده روز این درد را تحمل كردم و به بازی‌ام ادامه دادم و اینها همه به این دلیل بود كه تهیه‌كننده فكر می‌كرد من آسیب جدی ندیده‌ام و تظاهر به درد شدید می‌كنم. من بعد از آن اتفاق از تهیه‌كننده خواهش كردم اسم من را در تیتراژ نگذارد. اما بشدت به آقای درویش، كارگردان خوب این فیلم احترام می‌گذارم.