[quote=golbon_jooybar;810907;572529]ممنون از موضوع خوبتون
اما این که میگن نگین امام زمان(عج)رو دیدین پس چی؟دوستان کمک کنین من جواب سوالمو بگیرم.گیج شدم.مرسی
سلام
بیشتر بزرگان و علمایى که موفّق به دیدار حضرت شده بودند، آن را براى مردم بازگو نمىکردند؛ بلکه اطرافیان و خواص آنان - از روى شواهد و قراینى و یا در زمانهاى بعد - متوجّه دیدار آن عالم با امام مى شدند
در توقیع منسوب به حضرت مهدی خطاب به على محمد سمرى(آخرین نایب خاص امام زمان) آمده است:
«اى على بن محمد سمرى! خداوند اجر برادران دینى تو را در سوگ تو افزون کند. تو زندگى را شش روز دیگر بدرود خواهى گفت. کار خویش را سامان بخش و به کسى در مورد جانشینى خود (در نیابت خاصه) وصیّت نکن که غیبت کامل کبرى آغاز گردیده و ظهور جز به اذن الهى تحقّق نیابد و آن، پس از مدّتى دراز و قساوت دلها و آکنده شدن زمین از جور و ستم خواهد بود. آگاه باشید هر کس پیش از خروج سفیانى و صیحه آسمانى ادعاى مشاهده ما را داشته باشند، سخت دروغگو و افترا زننده است».
از این توقیع استفاده مى شود کسانى که پیش از خروج سفیانى و شنیده شدن صیحه آسمانى، ادعاى رؤیت و مشاهده کنند، «کذّاب و مفترى» خواهند بود و تکذیب آنان لازم است(احتجاج طبرسی،ج2،ص297)
بخشى از این توقیع، دستور به تکذیب مدعیان مشاهده است.بر این اساس عده ای میگویند:نباید مشاهدات نقل شده را تعریف کرد.
البته ممکن است مراد از توقیع مذکور، نفى ادعاى اختیارى بودن مشاهده و ارتباط باشد؛ یعنى، اگر کسى مشاهده و ارتباط را به اختیار خود ادعا کند - به اینصورت که هر وقت بخواهد خدمت امام عصر(عج) شرفیاب مى شود یا ارتباط پیدا مى کند - کذّاب و افترا زننده است و این ادعا از احدى در غیبت کبرى پذیرفته نیست؛ یا اینکه چنین کسى که این سمت را به راستى داشته باشد، پیدا نخواهد شد و اگر هم کسى آن را دارا باشد، از دیگران مکتوم مى دارد و به کسى اظهار و افشا نمى کند.
پاسخهای مختلفی درباره این توقیع وجود دارد . اجمالاً با این توقیع، در آن همه حکایات و وقایع مشهود و متواتر نقل شده نمى توان خدشه کرد و بر حسب سند نیز، ترجیح با این حکایات معتبر است. اگر به کتابهایى چون نجم الثاقب رجوع کنیم، مى بینیم که در این حکایات، وقایعى است که هرگز شخص عاقل در صحّت آنها نمى تواند شک کند. بنابراین هم شرفیابى اشخاص به حضور آن امام عزیز ثابت است و هم کذب و بطلان ادعاى کسانى که در غیبت کبرى، ادعاى سفارت و نیابت خاصّه و وساطت بین آن حضرت و مردم را مى نمایند، معلوم است
ر.ک: امامت و مهدویت، ج 2، ص 475؛ آخرین امید جهان، ص 238.
