تبیان، دستیار زندگی

چه خوب می شد اگر تمام کسانی که مثل منِ طلبه منبر و تریبون نبلیغ و ارشاد مردم را در اختیار دارن، در کنار سخنرانی، به نقش عمل فردی خودشون در اصلاح و هدایت جامعه اهمیت بیشتری می دادن. سخنان زیبایی که گاه چنان باطمطراق و هیجانی بر زبان جاری می کنیم، که برای خودمان هم امر مشتبه می شه، اساساً برای عمل کردن خلق شده اند نه برای گفتن و رفتن!!
دو صد گفته چون نیم کردار نیست
حضرت امام راحل و مرحوم شیخ عباس قمّی – صاحب مفاتیح الجنان – تابستانی در ایام جوانی به قصد زیارت امام رئوف به مشهد مشرّف و در منزل حاج آقا حسین فاطمی
مستقر می شن. وقتی عزم بازگشت به قم می کنن، حاج آقا حسین با گاراژ ( پایانه) تماس می گیره و دو تا صندلی پشت شوفر (راننده) رو براشون رزرو می کنه. راننده اتوبوس که از آدمهای بی صفا و بی معرفت بوده، با دیدن این دو آخوند که یکی سیّد و دیگری شیخ بوده، شروع می کنه به غُرغُر کردن و زیر لب اهانت کردن و... در راه چرخ ماشین پنچر میشه و  راننده آمپر می چسبونه که دیدید من گفتم این آخوندا پا قدمشون نحسه ...

در اولین قهوه خانه بین راهی به بهانه خستگی و اعصاب خوردی کنار می زنه و مردم رو پیاده می کنه تا چایی چپُق کنه. وقتی امام و شیخ از پیاده شدن امتناع می کنن با طعنه به اونها می گه: نمیشه در اتوبوس بمونید چون ساکها و وسایل مردم داخل اتوبوسه!!
خلاصه این دو عالم بزرگوار کنج خلوتی پیدا می کنن و مشغول مطالعه میشن و او هم بعد از دقایقی مردم را بی سروصدا جمع می کنه و راه می افته. دو تا روحانی، قهوه خانه بین راهی و اوضاع زمان طاغوت ... توخود حدیث مفصّل بخوان از این مجمل!

اما از انجا که خدا همه جا آدم خودشو داره و  هیچ اتفاقی بی حکمت نیست، شاگرد قهوه چی – که مردی با مرام و باصفا بوده – به اونها می گه شما همینجا باشید من هر ماشینی که آمد می رم رو می زنم تا در صورت داشتن جای خالی شما را سوار کنه.این وضع تا پاسی از شب ادامه پیدا می کنه تا اینکه بالاخره اتوبوسی با یک صندلی خالی می آد و امام با اصرار شیخ عباس سوار میشه و میره!
دمدمای سحر یک ارممنی و شاگردش با تانکر گازوئیلشون میآن که نفسی تازه کنن. شاگرد قهوه چی به ارمنی می گه این بنده خدا از عالمان دینی ماست، ماجرا را تعریف می کنه و از او درخواست می کنه تا هرجا که مسیرش می خوره او را ببره. قرار می شه تا دوراهی همدان شیخ عباس با تانکر گازوئیل بین دو تا ارمنی بنشینه و بره..

با رسیدن به دو راهی همدان شیخ عباس قمی از راننده تقاضا می کنه که توقف کنه تا او پیاده بشه اما راننده از این کار امتناع می کنه و از شیخ می خواد که با آنها به همدان بره. وقتی علت را می پرسه در جواب شیخ می گه: " از اولین لحظه ای که اون شاگرد قهوه چی شما را از دور به من معرفی کرد تا همین الآن من تمام حرکات و سکنات شما را زیر نظر داشتم و دیدم همه چیزت زیبا و مؤدبانه است. احوالپرسی کردنت، نشستنت، خوردنت، چُرت زدنت و... اگه اسلام اینجور انسان تربیت می کنه، من میخوام مسلمان بشم. "

وقتی به در خانه مرد ارمنی می رسن همسرش که از همه جا بیخبر بوده می آد دم در و با دیدن آخوند فرار می کنه داخل خونه تا یه چیزی برای پوشاندن سرش پیدا کنه. مرد ارمنی ماجرا را برای همسرش تعریف می کنه و او را به اصطلاح آزاد می کنه که بره برای خودش زندگی کنه. زن با خوشحالی میگه: اتفاقا من هم مدتی است در فکر مسلمان شدن هستم. هر دو مسلمان می شن و به اتفاق شیخ عباس به دیدار مرحوم آیت الله العظمی انصاری همدانی – استاد مرحوم حاج اسماعیل دولابی – می روند. مرحوم انصاری با شنیدن ماجرا تکّه نباتی را به ارمنی تازه مسلمان می ده تا بمیکه! پس از لحظاتی نبات را از دهان او درمی آره و در دهان خودش میزاره و می گه: چون شما تازه مسلمان شده و هنوز با این زبان و دهان گناهی نکرده ای، سُعرت ( آب دهانت) شفاست....