تبیان، دستیار زندگی

آیه ۱۲۹سوره توبه

 
فَإِن تَوَلَّوْاْ فَقُلْ حَسْبِیَ اللّهُ لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ عَلَیْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ

 
پس اگر روى برتافتند بگو خدا مرا بس است هیچ معبودى جز او نیست بر او توكل كردم و او پروردگار عرش بزرگ است.

 
*مومنان باید کار امر به معروف و نهی از منکر از سیرت پسامبر پیروی کنند یعنی دعوت را عرضه کنن و از رد و قبول خلق فارغ باشند.

 
*معروف عملی است که در فطرت همه آدمیان به خوبی و مطلوبی شناخته شده است و منکر عملی است که هیچ کس راضی به اتصاف به آن نیست اگرچه عامل آن باشد؛ جنانکه اگر کسی را منافق خوانند حتی اگر منافق باشد آن را از خود نفی می‌کند.

گر منافق خوانیش این نام دون        همچو کژدم می‌خلد در اندرون

گر نه این نام اشتقاق دوزخ است       پس چرا در وی مذاق ذوزخ است

  (مثنوی)

 
*کلمه عرش به معنی تخت است که پادشاهان بر آن می‌نشینند و بدیهی است که تخت هر کس متناسب با عظمت ومقام اوست. بنابر این خداوندِ هستی را که ازلی و ابدی است و او را هیچ نهایت و پایان نیست تختی باید به عظمت او و آن تمامی ذرات آفرینش است که خداوند بر آن نشسته است:

    در پس هر ذره درگاهی      دگر پس ز هر ذره بدو راهی دگر

(عطار)    

 
 
 
*در حدیث آمده است که قلب انسان با ایمان عرش و تخت پروردگار عالمیان است و این عظمت مقام دل را می‌رساند. این دل اگر عرش رحمان نباشد میعادگاه شیاطین و چراگاه چارپایان خواهد شد.

ده بود آن نه دل که اندر وی      گاو و خر بینی و ضیاع و عقار

(سنایی)

 
*جوهر رسالت انبیا عشق است و جوهر ایمان نیز عشق است. هر مومنی رسول عشق است. هر که عاشقتر به کمال نزدیک‌تر. بنابر این محبت ورز باید بود، محب و عاشق باید بود. یکدیگر را دوست می‌باید داشت.