تبیان، دستیار زندگی

جام ورزشی؛ اوج نوشت: محمدرضا مامانی دل پری دارد. از خیلی ها شاکی است. از رفیق بازی هایش پشیمان است و انگیزه های زیادی برای دیدار روز یکشنبه با پرسپولیس دارد.

* شرایط راه آهن چطور است؟
- خدا راشکر همه چیز خوب است. اردوی خوبی را در کیش برگزار کردیم و حالا تمرینات خود را برگزار می کنیم و آماده دیدار با پرسپولیس هستیم.

* چه حسی داری که قرار است مقابل پرسپولیس قرار بگیری؟
- حس خاصی نسبت به این بازی ندارم. من از بچگی ام پرسپولیسی بودم و این تیم را دوست داشتم اما هیجان و جو خاصی برای بازی با پرسپولیس ندارم. هرچند که خیلی ها در پرسپولیس به من بی معرفتی کردند و بدبختم کردند.

* با این شرایطی که می گویی حس خاصی نداشته باشی؟
- دلم که پر است. من را از خانه ام بیرون کردند. نمی توانم آن روزها را فراموش کنم.

* چه کسی؟ شفاف تر حرف می زنی؟
- افشین قطبی عامل اصلی خروج من از پرسپولیس بود. او مرا از خانه ام دور کرد. می گفت من در باند استیلی و مرزبان هستم. آقای قطبی! زمانی که ما با5 نفر تمرین می کردیم شما کجا بودید؟ شما داشتید در آمریکا آفتاب می گرفتید! او بدبین شده بود. اصلا از اول خیلی بدبین بود.

* حسرت آن روزها را نمی خوری؟
- مگر می شود نخورم؟ اشتباه من رفاقت با حمید استیلی بود. او در حقم بی معرفتی کرد. به خاطر استیلی و به جرم اینکه در باند او هستم از پرسپولیس دور شدم اما سراغی از من نگرفت. وقتی سرمربی استیل آذین شد، با 18 نفر تیم را بست و حتی هم تیمی ام، محمداسماعیل نظر که 10 بازی کرده بود را جذب کرد اما من که 18 بازی انجام داده بودم نه. حتی یک تلفن هم به من نزد. قطبی می گفت اگر با استیلی و مرزبان رفاقت نکنی و با من باشی فیکس تیم می شوی! می گفت کاری می کنم که فیکس تیم ملی شوی اما...

* تو، شیث رضایی و نیکبخت مثلث حاشیه ای پرسپولیس بودید که دیگر از شما خبر آنچنانی نیست و محو شده اید. چرا اینقدر در حاشیه بودید؟
- اینطور نبود. به شنیده ها نباید توجه کرد.آیا من محسن خلیلی را با نیکبخت آشتی ندادم؟ یا بازیکنان را در خانه ام جمع می کردم که رفاقت بین نفرات بیشتر شود.کسی این اتفاقات را یادش هست؟ من به دنبال دوستی ها بودم و رک و راست بگویم رفیق بازی می کردم اما خیلی ها از رفاقتم سوءاستفاده کردند. پشیمانم که آن اتفاقات برایم افتاد.

* چطور برگشتی؟
- خیلی سختی کشیدم. رفتم یاسوج با آن همه سختی فقط برای اینکه بازی کنم. من دست علی دایی را می بوسم. او دستم را گرفت و زنده ام کرد؛ به من اعتماد کرد. اصلا از دایی انتظار نداشتم این کار را کند اما کرد. من مدیون دایی هستم. حبیب کاشانی و حمید استیلی که کنار هم در هیات آقاامام حسین(ع) سینه می زدیم من را زمین زدند. مطمئنم چوبش را می خورند و شاید هم خورده اند.
من برگشتم، مطمئن باشید شیث و نیکبخت هم بر می گردند چون آنها هم پشیمان هستند. یادم هست زمان قطبی بدجوری چوب روراست بودنم را خوردم. مصاحبه کردم گفتم کدام امپراتور؟ ما بازیکنان در زمین می دویم یکی دیگر امپراتور شود؟ من اینطور آدمی هستم. مثل خیلی ها که فوتبالم را می خواستند نابود کنند دورو نبوده و نیستم.من زیر و رو نکشیدم. قطبی یک روز در تمرین می گفت محسن خلیلی فلان و بهمان است، بعد آخر تمرین دست می انداخت گردنش و با هم صحبت می کردند. او هیچ چیز از مربیگری بلد نبود و فقط مهره سوزی کرد.

* انگار از قطبی خیلی ناراحت هستی!
- دوستان رسانه ای او مشاوره های غلط می دادند.به او می گفتند مامانی و نیکبخت و شیث باند تشکیل داده اند. کدام باند؟ خودشان از همه باندترند.

* با این تفاسیر برای بازی با پرسپولیس حتما انگیزه های خاصی داری.
- صد درصد. می خواهم مقابل پرسپولیس بازی کنم و بگویم من هنوز زنده ام. معتاد نشده ام و نمرده ام. دقت کردی آقای محترم؟ من معتاد نشده ام. گوش هایت را باز کن. شنیدی؟ اگر بازی کنم باید گل بزنم. یک ماه است با خودم می گویم بازی کنی گل می زنی. مطمئنم اگر دایی در این بازی حساس به من بازی دهد گل می زنم. او می داند من چه حسی نسبت به این بازی دارم و مطمئنم به خوبی درکم می کند.