من وغروب وغم،تو طعم مهربان

من و دل غمین، تو و صفای جان

تو و همه سکوت، شکفته بر لبت

من وصدای غم،به کنج شب نهان

من و غمت کنون، به غربتی اسیر

تو چون پرنده ای ، میـان آسمان

کنار شهر غم ، نشـسته ام غمین

به  زیـر  چـادر  ســیاه   مردگــان

تو و شــــکفتن ، ترنم نسـیم

من و سرود غم ، ز گـوشـه زمان

من و شکست دل،تو و همه غرور

منم چو ذرّه ای ، تو دشت بیکران

تو و مه و سحر، ن و غم و فراق

«رها» شوم اگر ، رسد ز تو نشان

بهروز ((رها))

آواز شبی غمـگین‏ ،  از نای غروب آید

از كنـج افق  سـوز و آوای غروب آید

صد شكوه كند این دل ، از داغ جدائیها

آهی گشد این دل تا،سیمای غروب آید

چون هق هق تنهایی،با ساز غمی سنگین

در حجم سـكوتی از، دنیای غروب آید

دریای غمی پنهان ، در دشت فراق آخر

با مـوج  كبودی از ، دریای  غروب آید

من رنج رخی زردم،درقاب سكوتی سرد

تا راز گلی خنـدان ، همپای غروب آید

نقشی كشم از رویش، بر بوم خیال اینك

در دیده من نقشی ، همـتای غروب آید

از بند غمش این دل، مستانه«رها»گردد

بر پای نگاهم  چون ، امضای  غروب آید

بهروز (رها)

باز شد آسمان ابری

ابرها گریان و آسمان خندان

گردبادی در این نزدیکی است

باد می وزد و می کند از جا

گلهای یاس مهربان و درخت کاج سرسبز را

و درختان بی سرپرست را

باز گویا امشب دل آسمان آمده به درد

که اینگونه می شکند دل ابرها و درختان و گلها را

من ندانم که آسمان زچه آمده به تنگ

اما دانم که دل من هم چیزی بیشتر از آسمان خوش نیست

دل من هم می خواهد شروع به باریدن کند

و اشکها که نمادی از دل تنگ من است

می چکد بر روی گونه های من

و می سوزاند این دل غمگین را

باز گوی ای ابر بهاری

شرح این دل غمناکت

اما

او مثل همیشه خاموش است

حسین مصطفی زاده

یک نفر غرق در سکوتش شد،دیگری چشم های خود را بست

بازهم یک غروب دلتنگ است،سایه ای محو گشت یا که شکست؟

در هیاهوی گنگ رهگذران،گم شدم بی حضور دستانت

حلقه هایی که در نگاهم بود،ناگهان با هجوم اشک گسست

تو همان رود پاک و زیبایی،که مسیرش عبور مهتاب است

پس چرا مانده ام هنوز اینجا،به تماشای کوچه ای بن بست؟

آه باز آمدی به دیدارم،یا همان خواب های شیرین است

که به رنگ زلال یک رویا،چون سرابی به چشم خیس نشست

بی وفا نیستی ولی یک شب،می روی تا طلوع یک رویا

بازهم از تو شعر می گویم،که بدانی کسی بیادت هست