من وغروب وغم،تو طعم مهربان
من و دل غمین، تو و صفای جان
تو و همه سکوت، شکفته بر لبت
من وصدای غم،به کنج شب نهان
من و غمت کنون، به غربتی اسیر
تو چون پرنده ای ، میـان آسمان
کنار شهر غم ، نشـسته ام غمین
به زیـر چـادر ســیاه مردگــان
تو و شــــکفتن ، ترنم نسـیم
من و سرود غم ، ز گـوشـه زمان
من و شکست دل،تو و همه غرور
منم چو ذرّه ای ، تو دشت بیکران
تو و مه و سحر، ن و غم و فراق
«رها» شوم اگر ، رسد ز تو نشان
بهروز ((رها))