آ.

علف مرغ

اسم من ((مرغ )) است !
 خون را تصفیه مى كنم .
دشمن سرسخت سنگ كلیه و مثانه هستم .
براى معالجه یرقان و نقرس مرا توصیه كنید.
شیره ساقه مرا براى رفع سرفه مصرف كنید.
اختلالات معدى را از بین مى برم .
بذر مرا براى جلوگیرى از قى و اسهال تجویز كرده اند.
من مرغ هستم ، همان مرغى كه در مرغزار مى روید نه آن مرغى كه مى پرد و همسر خروس است . در فارسى به من بیدگیاه - بید گیاه كرك - جوداش ‍ علف قوشك هم گفته اند. در كتاب هاى قدیم از من به نام هاى ثیل - ابریق اوتى -
عرق النجیل - خومه - فرز - فرزد - مرج و سبزه چمن یاد شده است . فرنگى ها به من ((شین دان )) یعنى ((دندان سگ )) گویند و اینكه عده اى از مترجمین ((شین - دان )) را علف هفت بند ترجمه كرده اند، اشتباه است زیرا علف هفت بند گیاه دیگرى است كه بعدا خود را معرفى خواهد كرد. من معمولا در مناطق متعدله از جمله ایران در كنار جویها و زمینهاى نمناك روییده و تولید چمن مى كنم و از چمنهاى اصیل ایرانى هستم . سرعت انتشار من به قدرى زیاد است كه تمام سطح مزارع را میگیرم اخیرا براى محكم كردن اطراف جویها در بلوچستان مرا به آن استان برده و كاشتند و من در آنجا شروع به رشد و تكثیر كردم ، بطورى كه مجال رشد به دیگر گیاهان ندادم و روى این اصل مدت ها كوشیدند تا مرا كنده و از بین برند. گلهاى من در فاصله خرداد و تیرماه ظاهر مى شوند و سبز رنگ بوده و به شكل سنبله مى باشد و شما در تهران هم مرا در كنار جویها مى بینید. قسمت مورد استفاده من بیشتر ساقه ى زیرزمینى من است كه عده اى به غلط آنرا ریشه مى دانند، برگ و ساقه هوایى من بى مزه و ساقه زیرزمینى من كمى شیرین - تند و گس است ، این ساقه زیرزمینى دو درصد قند، كمى لعاب و چند تركیب دارویى دارد، سید ضیاء الدین طباطبایى مرا در باغ الهیه كاشته بود و به مبتلایان سنگ مثانه مجانا مى داد.

آس

ارمال

چوبی است خوشبو و رنگش به رنگ قرفه است .
آرایش : دهان را خوشبو می کند .
دمل و جوش :ضمادش در علاج ورم های گرم مفید است .
زخم و قرحه :از زیاد شدن زخم مانع و چرک را از بین می برد ،می خشکاند زیرا خشکاننده ای است که نمی گزد و نمی گذارد اندام ها متعفن شوند.
اندام های سر:مغز را توان می بخشد ،لثه را محکم می کند و ضد بیماری های دهان است .
چشم :خوردن آن در علاج رمد مؤثر است .
نفس کش و سینه :قلب و شاید درون را تقویت می نماید.
عموماً شکم را قبوضیت می دهد .
منبع : راسخون
خوراکی و موضعی

اسفرزه(Plantago psyllium )

اسفرزه

نام های دیگر: اسپرزه، اسبرزه، اسفیدش، اسفیوس، اسپغل، اسپغول، سفیدخوش، شکم پاره، قارنی یارخ، قارنی یاروق، بذر قطور، بذر قطونا، حشیشه، البراغیث، تبکو، برغوشی

فارسی : اسپرزه، اسفرزه عربی: بذر قطونا، حشیشه، البراغیث، اسپغول فرانسه: Psylle انگلیسی: Psylliom نام لاتین: Plantago pslliom، Plantago ovata

مشخصات
دانه گیاهی است از خانواده بارهنگ Plantaginaceae، که گونه های مختلفی دارد. گیاه آن یکساله علفی و کوتاه است و بلندی آن به 40 – 10 سانتی متر می رسد. این گیاه در نواحی گسترده‌ای در شمال ایران در دشت گرگان گیلان بین منجبیل و پاچنار در راه بین قزوین و رشت، در رودبار و بین چالوس و رشت و در لرستان، کردستان، بختیاری، اصفهان، ایلام، پشت کوه، مهران، شوش، در فارس: تخت جمشید و لار، در کرمان: نزدیک بم در مسجدسلیمان و بوشهر نیز دیده می شود. در هند در پنجاب و پیشاور می‌روید.