تبیان، دستیار زندگی

به نام کسی کافرید از عدم
به انسان عطا کرد فکر و قلم

خداوند جود و خدای وجود
خدائی که او راست زیب سجود

یکی شب ز شب های خرداد ماه
نیامد مرا خواب تا صبحگاه

کتاب خدا را گرفته به دست
معانیش مشکل به ذهنم نشست

چنان بود سنگین معانی آن
که شاهین دل را نشد آشیان

به خود گفتم این ترجمان در ضمیر
نیفتد پسندیده و دلپذیر

اگر گفته آید به نظمی روان
نکوتر نشیند به جان و روان

که ناگه دلم گفت با من سخن
کمان جسارت کنون زه بکن

ترا طبع شعرست جاری چو آب
سزد گر به شعر آوری این کتاب

همان شب در این سخن باز شد
زحمد و ز توحید آغاز شد

پس از آن سرودم به شور و به شوق
به لطف خدائی که بخشید ذوق

مرا نظم قرآن خوش آمد نکو
به دقت سرودم همه مو به مو

چو لطف خداوند کردم کمک
سرودم همه آیه ها تک به تک

گرفتی مرا وقت سیصد به روز
که در باور من نگنجد هنوز

به امید مجد و به شوق ثواب
به پایان رساندم تمام کتاب

مرا بود همواره در سر امل
که چون شاعر طوس و شیخ اجل

بود وزن شعرم فعولن فعول
که اهل ادب را بیفتد قبول

امیدست فرزانگان سخن
پسندیده یابند اشعار من

که دانند با این همه قید و بند
که بر دست شعرست همچون کمند

چه سخت است آیات قرآن سرود
که بایست گفتن هر آنچه که بود

نه یک واژه هر گز بیفتد از آن
نه افزون برآن نمائی بیان

بگویی بدانسان روان و سلیس
که با ذهن خواننده گردد انیس

چه زیبا چنین نکته هایی سرود
خداوند شعری که در طوس بود

(( سخن ماند از تو همی یادگار
سخن را چنین خوار مایه مدار ))

کنون پس سرودم یکی شاهکار
که ماند به گیتی ز من یادگار

بهاران عمرم بدی بیست و پنج
که از من بجا مان جاوید گنج

چنین نغز و دلکش به شعر دری
به بزم سخن کرده ام دلبری

چه خوش گفت سعدی شیرین زبان
که خورشید شعرست در آسمان

(( بــضـاعـت نـیـاوردم الا امید
خـدایـا ز عـفـوم مـکـن نـا امید ))

بحق محمد (ص) به دخت رسول
که طاعاتشان هست نزدت قبول

به آن مظهر عدل مرد خدا
به دریای تقوی علی علی مرتضی

بحق حسین و به حق حسن
به هفتاد و دو شیر شمشیرزن

به سجاد غمخوار در کربلا
که می خواند در ظلمت شب دعا

به باقر به جعفر دو تن مرد علم
که احیا نمودند دین را به حلم

به موسای کاظم به حق رضا
که آهو رهاندی ز دام بلا

بحق جواد و به هادی دین
بحق حسن رهبر راستین

که این نظم قرآن که کردم بیان
تو می ساز مقبول صاحب زمان