نوجوانی دوران رشد و شکوفایی استعدادها و تصمیم گیری های بزرگ برای آینده است. بنابراین مسؤولیت یک پدر یا مادر در قبال نوجوانش آزاد گذاشتن او برای تجربه کردن و آشنایی با محیط جامعه است. اما اینکه این آزادی باید تا چه حد باشد و مخصوصاً در مورد نوجوانان پسر چقدر باید محدودیت و سختگیری در نظر بگیریم، جای بحث دارد. متاسفانه ما هیچ گونه هنجار خاصی در جامعه نداریم تا بتوانیم خانواده ها را به سمت آن سوق دهیم و بگوییم که مثلاً اگر فرزندتان با دوستانش رفت و آمد نکند یا سر ساعت خاصی منزل باشد، خوب است. نه، ما د رجامعه خانواده هایی داریم که به نوجوانان اجازه ی خروج از منزل به جز ساعات رفت و آمد به مدرسه را هم نمی دهند و در مقابل آنها خانواده هایی که اگر پسر نوجوان شان برای خوابیدن هم به منزل بیاید، برای شان رضایت بخش و کافی است. روی صحبت ما با خانواده های اهل افراط و تفریط نیست، بلکه ما کسانی را مخاطب قرار می دهیم که می خواهند حد تعادل را در زندگی، تربیت فرزندان و روابط شان حفظ کنند. این گونه خانواده ها برای اجتماعی شدن و بلوغ فکری نوجوانان خود باید به آنها اجازه دهند که در اردوهایی که توسط مدارس در خارج از شهر یا حتی داخل شهر برگزار می شود، تحت نظارت مسؤولان مدرسه شرکت کنند یا اگر شناخت کافی نسبت به دوستان فرزند خود دارند به او اجازه دهند تا دعوت شام آنها را بپذیرد و در جشن تولدشان شرکت کند. اما فراموش نکنید که همه ی این کارها باید مطابق با قوانین خانه و خانواده و با نظارت شما والدین عزیز صورت گیرد. اگر شما برخی از دوستان فرزند نوجوان خود را نمی شناسید و احساس خطر مانع از آزاد گذاشتن او برای رفت و آمد با آنها می شود، بهتر است که منطق و صحبت کردن را پیش گیرید و از دعوا و جنجال بپرهیزید. پسر بچه ها معمولاً در سنین نوجوانی از حرف زور شنیدن بیزارند و اگر شما بخواهید بدون دلیل با خشونت احساسات تان را به و بفهمانید، مطمئناً نتیجه ی عکس خواهید داید و با فرزندی که روز به روز بیشتر از خانواده فاصل می گیرد، مواجه خواهید شد. اگر دیدید که فرزندتان حرف منطقی شما را نمی پذیرد، می توانید یک میانبر زیرکانه بزنید؛ نوجوانان پسر، حرف شنوی زیادی از مربیان ورزشی، معلمان و مدیران خود دارند. بنابراین شما می توانید مشکل خود و فرزندتان را به مربی یا معلم او بگویید و از آنها بخواهید موضوع را به صورت کلی در بین همه ی بچه ها مطرح و توصیه های لازم را به آنها گوشزد کنند. از طرف دیگر شما باید فرزندتان را جوری پرورش دهید که هیچ گاه خود را با دیگران مقایسه نکند. این یک مشکل رایج در جامعه است که فرزندان مدام به والدین خود می گویند: «چطور پدر و مادر فلان دوستم به او اجازه ی شرکت در میهمانی را می دهند و خطری او را تهدید نمی کند و شما به من اجازه نمی دهید؟» یا «چرا همه ی خطرها مرا تهدید می کند هیچ کدام از دوستان دیگرم در معرض این خطرات نیستند؟»، اما اگر شما فرزندتان را قانع و تابع قوانین خانه ی خود پرورش دهید، مطمئن باشید که هرگز چنین مشکلاتی با او نخواهید داشت. یک نکته ی مهم دیگر هم این که معمولاً پدران الگوی رفتاری مستقیم پسران خود هستند و باید خیلی مراقب رفتار و گفتار خود باشند. پدری که آرام صحبت می کند، باید توقع آرامش را از فرزندش داشته باشد. پدری که از همسر خود قدردانی می کند و به او احترام می گذارد، بیاد توقع قدردانی از مادر و احترام گذاشتن به او را از طرف فرزندش داشته باشد. صدای رفتار همیشه بلندتر از صدای کلام است و بیشتر و بهتر شنیده می شود و به عنوان آخرین حرف هم اینکه شما باید تحت نظارت خود شرایطی را فراهم کنید که پسرتان بعد از دوران دبستان در روابط و رفت و آمدهای خانوادگی با جنس مخالف هم سالش باشد تا بهتر بتواند با روحیات و رفتار جنس مخالف آشنا شود. باز هم تاکید می کنیم که این روابط باید تحت کنترل مستقیم و دقیق شما باشد.
