همه شما از طریق روزنامه ها، خبرگزاری ها، رادیو و تلویزیون در جریان اخبار مصر قرار گرفته اید. مردم مصر در جریان یک قیام سراسری به دنبال سرنگونی حکومت 30 ساله حسنی مبارک هستند و به علاوه تغییر نظام سیاسی در مصر را تعقیب می کنند. این قیام عمومی نه تنها وضعیت سیاسی کشور مصر را به عنوان کشوری مهم در شمال آفریقا و خاورمیانه تحت تاثیر قرار می دهد بلکه دارای آثاری منطقه ای و حتی فرا منطقه ای است. در این روزهای زمستانی که یادآور انقلاب اسلامی مردم ایران علیه دیکتاتور وقت محمدرضا پهلوی است می توان به عبرتهای تاریخ اندیشید. انور سادات و معاونش حسنی مبارک در آن سالها میزبان دیکتاتور ایران بودند که از ایران گریخت و پس از سه دهه با قیام عمومی در همان روزها روبرو شده اند.

ما در این نوشتار به اختصار دنبال بررسی علل و عوامل پیدایش این قیام عمومی و چشم انداز آینده آن هستیم. اگرچه انجام چنین مهمی در مجال یک نوشتار نمی گنجد اما کوشیده می شود به رئوس مطالب اشاره شود. در ابتدا به زمینه های پدید آمدن این قیام اشاره می شود.

1-پویایی های سیاسی و اجتماعی مصر:
مصر بر خلاف برخی کشورهای عربی منطقه مانند عربستان سعودی و یا شیخ نشین های کوچک حاشیه خلیج فارس کشوری محافظه کار و دور از تحولات سیاسی و فکری نبوده و نیست. مصر همانگونه که اولین جنبش مدرن سیاسی با ایدئولوژی اسلام سیاسی یعنی اخوان المسلمین را در اوائل قرن بیستم در خود پرورش داد، مهد ناسیونالیسم عربی و ناصریسم بوده است. داشتن صنعت سینما، جریان روشنفکری و مطبوعاتی نشان دهنده این است که جامعه مصر دارای پیچیدگی ها و ویژگی های خاص خود است.حکومت سی ساله حسنی مبارک بر مصر با شیوه مستبدانه که به صورت ریاست جمهوری مادام العمر در آمده بود با پویاییهای جامعه مصر در تضاد است.

2- استبداد سیاسی داخلی و بحران مشروعیت:

اگر چه دیکتاتور مصر مانند محمد رضا پهلوی دیکتاتور سابق ایران با کنترل ارتش و سازمانهای امنیتی جامعه را تحت کنترل خود داشت اما به نظر می رسد با چنین روش هایی نمی توان به صورت بلند مدت بر اینگونه جوامع حکومت کرد. مبارک با شیوه ریاست جمهوری مادام العمر، تغییر در قانون اساسی به نحوی که فقط حزب خودش برای ریاست جمهوری امکان معرفی کردن نامزد داشته باشد و پیش کشیدن جمال پسرش در واقع میخواست سلطنت را درچارچوب ریاست جمهوری اجرا کند که در جامعه ای مانند مصر امکان پذیر نیست. بزرگترین اشتباه مبارک آنجا بود که در انتخابات پارلمانی اخیر به همان دموکراسی نمایشی خودش هم پایبند نماند و تمام نامزدهای پیروز از حزب سیاسی خودش بودند و حتی یک مخالف به پارلمان راه نیافت! این تقلب گسترده در آرا آخرین امید برای اصلاح از درون را برای مردم و مخالفان سیاسی از بین برد و اندیشه سرنگونی رژیم را به عنوان تنها راه حل مطرح کرد.

3-نا کارآمدی و عدم کارایی رژیم:
جامعه مصر جامعه جوانی است. متوسط سن مردم 24 سال است. این به آن معنا است که اکثریت مردم در گروه های سنی قرار گرفته اند که آماده ازدواجند و در جستجوی همسرند. اشتغال هم دغدغه دیگر جوانان است. طبق آمارهای رسمی 9.7 درصد از مردم مصر بیکارند. این درصد در میان جوانان این کشور هشتاد میلیونی بسیار بالاتر است. 20 در صد از مردم زیر خط فقر به سر برده و طبقه متوسط با دشواری هایی روبروست. دانشمندان علوم سیاسی همواره میان فساد و ناکارامدی اقتصادی و رژیم های دیکتاتوری روابط معناداری پیدا کرده اند. در این گونه رژیم های هیات حاکمه به علت آسودگی از پاسخگویی و شفافیت به افکار عمومی به سمت فساد و نامین منافع شخصی حرکت کرده و هم چنین به جای افراد کارا و توانمند، بله قربان گویان غیرکارامد در مصادر امور می نشینند.

4-وابستگی سیاسی شدید به غرب و رژیم صهیونیستی:

رژیم مصر پس از ناکامی در جنگ با رژیم صهیونیستی در سال 1979 پیمان ننگین کمپ دیوید را با این کشور امضا کرد و روابط دوستانه ای با آمریکا و رژیم صهیونیستی برقرار کرد. پس از ترور انور سادات به دست خالد اسلامبولی، حسنی مبارک جانشین رییس جمهور سابق شد. او که بقای حکومت خود را در گرو همکاری بلند مدت با دول غربی و تأمین امنیت اسراییل می دید، خود را به عنوان شریک امنیتی و استراتژیک ایالات متحده و رژیم تل آویو مطرح کرد. رژیم مصر بعد از اسراییل از بیشترین حمایتهای سیاسی و اقتصادی را از آمریکا دریافت کرد و در مقابل در ماجرای فلسطین حامی صهیونیستها شد. در جریان محاصره غزه و حمله به آن مرزهای خود به غزه را بست و حتی تونل های زیر زمینی را تخریب کرد که تا اسراییل بابت فشار اقتصادی به مردم غزه آسوده خاطر باشد. در مقابل این موضع گیریها، ایالات متحده همیشه طی این سال چشم خود را به سرکوب، سانسور و نقض سازمان یافته حقوق بشر در مصر بست و هرگز حاکم سی سال آن دیکتاتور و مستبد محسوب نشد! این موضع گیری ها جریان های اسلام گرا، توده مردم و حتی روشنفکران لیبرال و یا ملی گرا را ناراضی کرده و به انباشت نارضایتی ها در میان تمام جناح های اپوزیسیون منجرشده است.



5-انقلاب تونس و امید:
انقلاب تونس در واقع جرقه ای بود به انبار باروت نارضایتی انباشت شده در مصر. انقلاب تونس در واقع این نکته را اثبات کرد که امکان تغییر رژیم های اقتدارگرا در منطقه با خواست عمومی وجود دارد. اگر زین العابدین بن علی در تونس با اعتراضات عمومی صحنه را ترک گفت چرا مصری ها نتوانند مبارک را بیرون کنند؟



جمع بندی:

مصر با سابقه سیاسی و جایگاه استراتژیک خود در شمال آفریقا و خاورمیانه یکی از نقاط توجه و راهبردی آمریکا و رژیم صهیونیستی است. اگرچه هم اکنون قیام مردمی با هدف سرنگونی رژیم مبارک در حال انجام است، اما غرب با یک بازی دوطرفه می کوشد نتیجه را به نفع خود تمام کند. از یک طرف اگرچه لحن اوباما بعد از جمعه با مبارک تند شده است و به قول معروف، پشت او را خالی کرده، اما آمدن عمر سلیمان رییس سرویس اطلاعاتی مصر به عنوان معاون رییس جمهور این نکته را مشخص می سازد که در صورت لزوم با جابجایی ظاهری میان مبارک و سلیمان سیاست های سابق تداوم خواهد یافت. هم چنین حضور سلیمان مورد اعتماد اسراییل و غرب در این مسند به پیچیدگی اوضاع و خریدن وقت برای رژیم مبارک کمک خواهد کرد. عمر سلیمان در اولین گام با طراحی حملات سازمان یافته به فروشگاه ها و پخش تصاویر غارت اماکن عمومی می کوشد با بدنام کردن معترضان مردم را به ترک خیابان ها و آرامش مقطعی تشویق کند. اما صرفا این برگ غربی ها نیست. محمد البرادعی با بلیط یک سره از اتریش به قاهره رفت تا رهبری قیام را برعهده گیرد. او که برنده جایزه صلح نوبل و رییس سابق آژانس بین المللی انرژی هسته ای است ، روابط خوبی با غربی ها دارد. اگر اوضاع به نفع مبارک و تیمش پیش نرفت البرادعی گزینه بسیار بهتری برای غربی ها به جای یک چهره اسلام گرا و یا ناشناخته است.


--------------------------------------------------------------------------------
سید حسین زرهانی

بخش سیاست تبیان

آغاز حرکت میلیونی مردم به سمت قاهره/ همشهریان مبارک : دیکتاتور برو

مردم مصر از استانهای مختلف در حال حرکت به سمت قاهره برای برگزاری تظاهرات میلیونی در میدان التحریر(آزادی) در روز سه شنبه هستند؛ در حال حاضر بیش از یکصد هزار نفر در این میدان بر ضد مبارک شعار می دهند.

به گزارش خبرگزاری مهر، شبکه تلویزیونی الجزیره در خبری فوری اعلام کرد : مردم مصر از استانهای مختلف مصر در حال حرکت به میدان التحریر قاهره هستند تا در تظاهرات میلیونی روز سه شنبه شرکت کنند.

سلیمان الحکیم خبرنگار مصری که با شبکه الجزیره گفتگو می کرد، در حال حاضر بیش از یکصد هزار نفر در میدان التحریر تجمع کرده اند و هر لحظه بر تعداد آنها افزوده می شود.

وی خاطر نشان کرد : ما خواهان سرنگونی رژیم مبارک هستیم و تا تحقق این هدف به اعتراضات خود ادامه خواهیم داد.

از سوی دیگر نیروهای امنیتی مصر، پنج خبرنگار شبکه الجزیره انگلیسی را در قاهره بازداشت کردند.

اما نکته جالب، محمد النجار از وکلای ساکن در المنوفیه زادگاه حسنی مبارک گفت : در حال حاضر چهل هزار نفر از مردم المنوفیه زادگاه مبارک با ریختن به خیابانها شعار می دهند : برو مبارک، برو مبارک. مردم خواهان سرنگونی مبارک هستند، نه سلیمان، نه مبارک؛ این رژیم را نمی خواهیم.

*انتخابات آزاد و سالم از مهم‌ترین شاخصه‌های نظام دموكراتیك است

الغنوشی در مقاله خود آورده است كه انتخابات آزاد و سالم از مهم‌ترین شاخصه‌های نظام دموكراتیك است و در نوع خود بهترین وسیله‌ای است كه عقل از آن برای ساخت دولتی بر پایه اراده ملت بهره می‌گیرد كه در آن با معرفی نخبگان به شكل دورهای امكان تجدید دولت از طریق رقابتی سالم فراهم می‌شود.

اگر انتخابات، بارزترین سازوكار و نشانه نظام دموكراتیك مدرن باشد، كل این نظام را شامل نمی‌شود، بلكه به‌عنوان جزئی از یك كل، جزئی از یك سیستم عمومی خواهد بود كه مجموعه‌ای از فرصت‌ها را در استفاده از رسانه میان رقیبان فراهم می‌آورد و مثلا حزب حاكم آن را احتكار نمی‌كند، این سازوكار استقلال قضائی را تضمین، توافق میان رقبا را بر اساس یك سری قواعد عملی مانند سازوكار و قوانین حاكم بر انتخابات تنظیم می‌نماید تا بدین ترتیب حزب حاكم به تنهایی این ساز و كارها و قوانین را وضع نكند.

*غالب دولت‌های عربی طی 50 سال گذشته تبدیل به نظامی دیكتاتور شده‌اند

اگر با استمرار این وضع قدرت در قبضه جریان حاكم باقی بماند، گریزی از پذیرش خالی بودن این عملیات سیاسی از هرگونه محتوای دموكراتیك نیست؛ بدین ترتیب حتی با نقاب دروغینی از دموكراسی، شاهد یك حكومت دیكتاتوری طاغوتی مستبد صرف خواهیم بود و این وضعی است كه از دیكتاتوری قبل هم بدتر است، چرا كه نفاق بدتر از كفر بوده و خطر دشمن ظاهر كمتر از دشمن در نقاب دوست است.

غالب دولت‌های عربی طی 50 سال گذشته از نظام دموكراتیك جزء تبدیل به نظام دیكتاتوری شده‌اند كه یك حزب و بلكه یك شخص در آن حكومت می‌كند و تعدد ظاهری كاندیداها آن تنها یك ماسك، بر روی همان فسادهای پیشین است كه وظیفه اصلی آن تضمین مشروعیت ظاهری است.

*رژیم مبارك باعث ملغی شدن نظارت قضائی جزئی در روند انتخابات شده است

حال باید دید موضع‌گیری حكومت مصر در قبال این روند چیست؟ حكومت مصر الگویی عربی از حركت به سمت نظام سلطنتی در پوشش دموكراسی است؛ انتخابات مجلس قانون‌گذاری اخیر، تعبیر روشنی از این نوع حركت است و این روند به تعبیر روزنامه‌نگار گاردین در اول دسامبر "مسخره"، "مضحك " و به نوعی "مصیبت‌بار" است؛ آیا حزبی در جهان باقی مانده كه با فعالیت در قالب سیستمی تكثرگرا به موفقیتی 95 درصدی دست یابد و از روشنفكران جامعه كسانی را پیدا كند كه از روی خلوص و با این نسبت و یكپارچگی فرآیند حاصل از آن دفاع كنند؟

به اعتقاد نویسنده این یك سقوط دهشتناك همراه با تمسخر و مصیبت است. آنچه از جانب این حكومت متقلب رخ داد، خیلی هم غیرمنتظره نبود. حزب حاكم مشخصه‌های روشنی از خود نشان داده كه نشان از عزم اكید و جدی این رژیم در بكارگیری و نابودی مابقی حیات نظام و حكومت است؛ تا جائیكه با اقدام به تلفیقات قانونی، باعث ملغی شدن نظارت و نگهبانی قضائی جزئی در روند انتخابات شده و كلیه عملیات انتخاباتی از جمله نظارت بر برگه‌های انتخاباتی و حتی شمارش آراء را نیز بر عهده دستگاه‌های امنیتی و اداری خود نهاده است.

*مبارك دیگر ابایی از شفاف‌گویی سیاسی و ارتكاب گناه در ملاء عام ندارد

حكومت مصر چند روز پیش از انتخابات مجلس دست به قلع و قمع رسانه‌ای زد تا از این راه صداهای مخالف را بخواباند؛ مسئله بسیار روشن است كه رویكرد حكومت ارتكاب و انجام تقلب است، آن‌هم نه در اتاق‌های تاریك بلكه كار را به مقابل دوربین كشانده كه نشان از آن است كه دیگر ابایی از شفاف‌گویی سیاسی و ارتكاب گناه در ملاء عام ندارد.

آیا لازم است حكومت برای بقای خود دست به تقلب زده و اراده رقیبان را به چالش بكشاند و تا این حد افكار عمومی را به شهادت بگیرد؟ آیا اكثریت 51 درصدی یا یك سومی برای ادامه و بقای طرح‌های حكومت كافی نبود؟ اگرچه نظام‌های دیكتاتوری همگی مغرور و وظیفه‌نشناسند اما روشن است كه این سطح از تكبر و نادیده گرفتن سایرین از سوی حكومت ناشی از این اندیشه و احساس است كه حزب حاكم می‌تواند با گذار از این امتحان سرنوشت‌ساز خطر وجودی در مورد بقای خود را كم و نادیده می‌گیرد و با پدیده به چالش كشاندن فرعون مقابله كند.

*حكومت مصر در چنگال چپاولگران اقتصادی

فرعون پدر با چهرهای شبییه مردگان از اتاق تشریح بیرون آمد درحالیكه مصمم بود میراث سلطنت را به فرعون پسر منتقل كند. اما در نظام مصر با تمامی قوانین آن، قانونی برای انتقال آسان حكومت وجود ندارد، لذا جایی برای توجه به آراء مشوش مجلس آینده كه عهده‌دار انجام این مأموریت است وجود ندارد؛ حال دراین میان دیگران هرچه می‌خواهند بگویند.

اضافه بر این حكومت مصر تبدیل به غنیمتی جنگی در چنگال گربه‌های چاق و فربه شده است، ثروتمندانی كه تنها ظرف چند سال بنام خصوصی‌سازی و بازسازی ساختار اقتصادی، ثروت عمومی و اندوخته چند ده ساله ملت را، آن هم زیر نظر سازمان‌های غارتگر بین‌المللی به چنگ آوردند.

بدترین تصویر فساد حكومت جمع شدن سلطنت حكومتی در كنار سلطنت پولی و مالی است و این همان چیزی است كه امپراطوران مافیایی احزاب را بر آن داشت كه كرسی‌های مجلس را نزدیك‌ترین راه در ذخیره ثروت، دفاع از آن و حفاظت خود در برابر تبعات آن ببینند، آن‌هم در كشوری كه هنوز نبض قضایی آن می‌زند.

*بكارگیری مفهوم "اپوزیسون " در مورد نظام مصر یك اشتباه بزرگ است

چگونه می‌توان جلوی این مافیا را در رسیدن به كرسی‌های پارلمان گرفت؟ اگر شمار این افراد بیش از كرسی‌های پارلمان باشد، چگونه می‌توان مجال را برای مخالفان باز گذاشت؟ حتی بالاتر از این چگونه می‌توان بدون راه انداختن جنگی كه منتهی به قتل شود، زمینه را برای رقابت میان آنها بازگذاشت؟ این‌ها مسائلی است كه به شكلی بی‌سابقه به وجود آمده‌اند. ما با باندهایی طرف هستیم كه دولت را ربوده، ملت را به گروگان گرفته و همگان را تبدیل به غلام و برده كرده‌اند، اوضاع سایر نظام‌های عربی نیز به همین صورت است.

نویسنده در ادامه گزارش خود به بررسی عملكرد مخالفان در شرایط كنونی پرداخته و می‌نویسد: اگر نسبت به استفاده از كلمات دقیق باشیم، هنگام صحبت از نظام‌های عربی و در صدر آنها مصر، بكارگیری مفهوم "اپوزیسون " یك اشتباه بزرگ است؛ چرا كه این كلمه از اركان اساسی و ماهیت نظام دموكراتیك به‌شمار می‌آید كه بدون آن نظام دموكراتیك شكل نمی‌گیرد، تا جائیكه در نظام دموكراتیك رهبر اپوزیسون در موقعیتی قرار دارد كه به وی اجازه داده می‌شود دیدارهای متناوبی با رهبر حزب حاكم برگزار كند و ضمن اطلاع از مسائل مهم با هم به مشورت بنشینند.

*اپوزیسیون اصلی در مصر حزب اخوان‌المسلمون است

در حالیكه در نظام‌های غیردموكراتیك، حزب حاكم اگر اپوزیسیون را ریشه كن نكند، این حق را برای خود می‌بیند كه آنها را منزوی یا تبعید نماید و بگونه‌ای با آن معامله كند كه گویی یك پرونده امنیتی مانند مواد مخدر و حتی خطرناكتر از آن است. در بهترین حالت (مانند اوضاع كنونی مصر) گاهی با چشم‌پوشی و گاهی نیز به شیوه سركوب با آنها برخورد می‌شود تا سخنی از اپوزیسیون اصلی یعنی حزب ممنوعه اخوان‌المسلمون گفته نشود.

زمانیكه ما در چنین نظامی از احزاب اپوزیسیون سخن می‌گوییم، هم خود گمراه شده‌ایم و هم دیگران را گمراه كرده‌ایم، هم دچار توهم شده‌ایم، هم دیگران را به توهم می‌اندازیم. ما چه به صورت قانونی یا اجرایی ازطریق انتخابات است كه در حكومت مشاركت می‌كنیم و نام آن را هم اعتدال و میانه‌روی در مقابل غلبه و حتی تشدد می‌گذاریم. این مسأله می‌تواند منجر به تغییرات مورد نظر ما در تبدیل سبك خودكامه تجار به دموكراسی شود؛ یعنی نظامی در خدمت مردم و نه برعكس، نظامی كه برای آنها امنیت را در برابر گرسنگی و ترس فراهم می‌آورد؛ ما غلبه را رد و نام این كار را میانه‌روی می‌گذاریم.

*مصر برای بهبود اوضاع نیاز به اصلاحات از طریق مشاركت دارد

تجربه مشاركت احزاب اسلامی و غیراسلامی در این قبیل نظام‌ها نشان می‌دهد احزاب نتوانسته‌اند طبیعت این قبیل نظام‌ها را تغییر دهند و در بیشتر كشورها اگر هم تبدیل به شاهدان دروغین نشده باشند، به عقب نشسته و گاها از هم می‌پاشند. وظیفه صندوق‌های رأی تغییر نظام و سیستم نیست بلكه تغییر در درون اتفاق می‌افتد، آن‌هم زمانیكه دموكراسی قابل اصلاح بوده و نخبگان جامعه بتوانند بر روی یك الگو به توافق رسیده و با كمك روش‌هایی خاص به‌گونه‌ای عمل كنند كه تبادل قدرت میان آنها صورت بگیرد و سطح درگیری‌ها از صرف غالب و مغلوب به یك سطح سیاسی سالم برسد؛ این دستاورد نظام دموكراتیك است كه باید به دست بیاید.

ایده ایجاد تغییرات در مصر طی سال‌های اخیر از سوی جمعی از نخبگان مطرح شد؛ این افراد به سطحی از آگاهی رسیدند كه دریافتند برای متوقف ساختن سیر نزولی مصر، قرار گرفتن این كشور در مسیر رشد صحیح، بهبود اوضاع، خارج شدن از حالت جبر و حاشیه‌سازی، نیاز شدیدی به اصلاحات از طریق مشاركت دارد كه این مهم با شعار تغییر ممكن خواهد بود.

*وظیفه نخبگان مصری نجات مردم از چنگ باندهای غارت است

جنبش الكفایة متشكل از شماری از نخبگان جسور از تمامی طیف‌ها بود كه طی سال اخیر و به‌ویژه بعد از بازگشت دكتر البرادعی و جمع شدن نیروهای جوان و جدید به گرد وی تبدیل به جمعیت ملی تغییر شد. پیوستن اخوان‌المسلمون به این جنبش نیز یك اتفاق بزرگ بود كه با توجه به وزن و اثرگذاری بالای اخوان طرح تغییری كه راكد مانده بود، از نو زنده شد.

نارضایتی و دلخوری نظام حاكم از محور جدیدی كه فراتر از درگیری‌های دوجانبه میان اخوان، ناصری‌ها، لائیك‌ها، مسلمین و قبطی‌ها شكل گرفته، كاملا مشخص بود. وظیفه كنونی رقابت بر سر غنائم و تقسیم قدرت نیست، چرا كه این غنیمت‌ها بر حسب طبیعتش غیرقابل تقسیم است، بلكه وظیفه كنونی نجات ملت و مردم و آزادسازی اراده ملی از چنگ باندهای غارت و نیز بسیج تمامی نیروها در زمینه شهروندی و برابری حقوق و تكالیف است.

موضع‌گیری نسبت به انتخابات كه جمعیت تغییر به آن یورش برد یك امتحان بود كه در ایستادگی مقابل آن شكست خورد و این منطق سود و زیان بود كه پیروز شد. زمانیكه برخی طرف‌های كوچك اعلام تحریم كردند، اخوان نیز اعلام كرد در صورت تحریم از سوی همگان موضع تحریم خود را اعلام خواهد كرد، به محض اینكه حریان الوفد، مشاركت خود را اعلام كرد، همه متوجه شدند كه معامله‌ای علیه اخوان‌المسلمون صورت گرفته تا جای آنها را به‌عنوان رهبری اپوزیسیون در مجلس بگیرند، اخوان‌المسلمون اعلام مشاركت كرد.

*سهم اخوان‌المسلمون در رسوایی حكومت مبارك

البته صرف مشاركت گروه‌ها در انتخابات برای آنها خالی از منفعت نیست، چرا كه زندگی همیشه خیر یا شر كامل نیست؛ انتخابات بویژه برای جنبش‌های ممنوعه فرصتی بود تا خود را اثبات و به مردمی كه از آن محروم شده‌اند برسد؛ هر چند وجود اخوان و عموم اسلام‌گراها، دیگر نیازی به شهادت دیگران ندارد و تولد و مرگ این جنبش‌ها از خارج محقق نمی‌شود.

حكومت دیكتاتوری همواره مشروعیت قانونی نداشته و نیاز دارد تا یك جنبش اسلام‌گرا كه حقیقتا بهترین و صادقانه‌ترین الگوی ملت است، آن را به رسمیت بشناسد. اخوان‌المسلمون اشتباه نكردند كه پنداشتند مشاركت آنها سهم بسزایی در رسوایی حكومت و رو كردن حقیقت آن داشته است؛ اما مشاركت اخوان با این هدف صورت نگرفت بلكه هدف این گروه دستیابی به شماری از كرسی‌های پارلمان حتی اگر كمتر از قبل باشد، بود. در واقع اگر اخوان به درصد بالایی از كرسی‌ها نیز دست می‌یافتند، نمی‌توانستند چیزی از سیاست‌های كلی داخلی و خارجی نظام را تغییر دهند.

بیهوده است اگر بگوییم كه حكومت استبدادی قابل تقسیم است، چرا كه به تعبیر ابن خلدون طبیعت سلطنت رو به فردیت دارد و چیزی جز مطالبه‌گری قوی نمی‌تواند جلوی آن را بگیرد.

تردید آمریکا و تقلای رژیم صهیونیستی برای حفظ مبارک

 با ادامه اعتراض مردم مصر به حکومت این کشور و احتمال فروپاشیدن حکومت افسانه ای مبارک، رژیم صیهیونیستی به شدت مصمم به حفظ مبارک است و این در حالی است که آمریکا همچنان با نوعی احتیاط و تردید با موضوع سرزمین فراعنه برخورد می کند.

نخستین اعتراف هیلاری به شکست مبارک

آمریکا لحن خود را در قبال دولت مصر تغییر داده‌ است
خبرگزاری فارس: یک شبکه رادیویی فرانسوی با اشاره به سخنان اخیر وزیر خارجه آمریکا درباره دولت انتقالی، به نقل از کارشناسان و تحلیلگران اعلام کرد که آمریکا رویکرد خود را در قبال دولت مصر تغییر داده است.

به گزارش فارس به نقل از رادیو بین‌المللی فرانسه، در پی تداوم قیام‌های اعتراض‌آمیز ضددولتی مردم مصر، "هیلاری کلینتون " وزیر امورخارجه آمریکا در ارتباط با قدرت سیاسی در مصر، برای نخستین بار از یک "دوره انتقالی " سخن گفت.

بر اساس این گزارش، بنا به عقیده تحلیلگران، آمریکا رویکرد خود در قبال دولت مصر را تغییر داده و رفتار دولت واشنگتن در قبال مصر وارد مرحله تازه‌ای شده است.

کلینتون روز گذشته اعلام کرد: «ما امیدواریم که شاهد یک دوره انتقالی آرام و منظم در مصر باشیم و از دولت "حسنی مبارک " که همچنان سکان قدرت را در دست دارد، مصراً می‌خواهیم که برای فراهم آوردن شرایط لازم برای این انتقال، تمام تلاش خود را به کار گیرد.»

وی افزود: «حسنی مبارک هنوز قدم‌های کافی برای استقرار دموکراسی در مصر را برنداشته است.»

رادیو بین‌المللی فرانسه در ادامه گزارش خود نوشت: خبرگزاری‌های بزرگ معتقدند که سخن گفتن از انتقال، به این معناست که آمریکا مطلقاً تمایل ندارد حسنی مبارک در دور آینده، باز هم نامزد ریاست جمهوری مصر شود.

در این حال، اخوان‌المسلمون و چند تشکل مخالف دیگر "محمد البرادعی " مدیر کل سابق آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و رهبر برجسته مخالفان دولت مصر را مأمور مذاکره با دولت کردند.

البرادعی در گفت‌و‌گو با تلویزیون‌های آمریکایی در این باره اعلام کرد: «بهتر است "باراک اوباما " رئیس‌جمهور آمریکا آخرین کسی نباشد که به مبارک بگوید وقت رفتن رسیده است.»

وی صراحتا گفت: «مبارک همین امروز باید برود.»

دوشنبه، جهان نیوز

ارتش مصر تسلیم اراده ملت شد

به گزارش فارس، سخنگوی ارتش مصر در بیانیه رسمی كه در تلویزیون دولتی این كشور منتشر شد بر حق قانونی ملت مصر تاكید كرد.

بنا بر این گزارش، ارتش مصر اعلام كرد، خواسته های مردم مصر را كه از یك هفته پیش در خیابان های این كشور علیه دولت تظاهرات می كنند، قانونی می‌داند.
ارتش مصر در پیامی خطاب به مردم مصر اعلام كرد ارتش خواسته‌های مردم بزرگ مصر را قانونی می‌داند و به استفاده از زور علیه مردم مصر مبادرت نخواهد كرد.

سخنگوی ارتش مصر در این پیام كه از سوی خبرگزاری رسمی مصر، منا، و تلویزیون دولتی این كشور منتشر شد، بر آزادی بیان به شكل مسالمت‌آمیز و تضمین شده برای همه تاكید كرد.

تلویزیون دولتی مصر همچنین اعلام كرد ارتش اطمینان داده است علیه تظاهر كنندگان به زور متوسل نخواهد شد.

بنابر این گزارش، بسیاری از تحلیل‌گران نیروی نظامی ارتش مصر را آخرین سنگر مقاومت مبارك در مقابل خواسته‌های مردم مصر برای كنار رفتن از حكومت و سركوبی این جنبش می‌دانند.

این كارشناسان اعتقاد دارند، قطع حمایت ارتش از دولت مبارك به معنای سقوط وی است.

لازم به ذكر است تاكنون هیچ برخوردی بین نیروهای ارتش مصر و معترضان به وجود نیامده و مردم با آغوش باز از نیروهای ارتش مصر در خیابان ها استقبال كرده‌اند.

سه شنبه، جهان نیوز

دوخبر و یك نتیجه (نكته)

این روزها، اگرچه حجم انبوه و متراكمی از خبر و گزارش درباره نهضت های اسلامی مصر، تونس، اردن، الجزایر، یمن و اخیرا عربستان و... به سراسر جهان مخابره می شود و طلوع دوباره امام و انقلاب اسلامی در چند كشور دیگر خاورمیانه به «خبر اول دنیا» تبدیل شده است ولی از آن میان، اشاره به دو خبر كوتاه، بیش از همه «گویا» است.
خبر اول؛ آقای «راشد الغنوشی» انقلابی مسلمان و تبعیدی تونس كه بعد از 20 سال به زادگاه خود بازمی گردد، قبل از حركت به سوی تونس، در مصاحبه ای گفته است؛ «من، نه امام خمینی(ره) هستم و نه شیعه» و سؤال این است كه مگر كسی آقای راشد الغنوشی را «امام خمینی(ره)» و یا «شیعه» می دانست كه ایشان از میان صدها نكته گفتنی دیگر كه می توانست درباره نهضت اسلامی تونس و مردم مسلمان این كشور بگوید نكته فوق را گفتنی تر یافته و تاكید بر آن را ضروری تر تشخیص داده است؟ تاكید آقای راشد الغنوشی كه ایشان نه امام خمینی(ره) است و نه شیعه، در حالی است كه مردم تونس ماهیت انقلاب خود را «اسلامی» می دانند و همه جا از امام خمینی(ره) به عنوان «الگوی» حركت خویش یاد می كنند و این نكته بدیهی تر از آن است كه راشد الغنوشی از آن بی خبر باشد. بنابراین بعید است روی سخن آقای غنوشی با مردم مسلمان تونس باشد چرا كه، این سخن از محبوبیت مردمی ایشان به شدت می كاهد. اما از سوی دیگر، مقامات آمریكایی، اروپایی و صهیونیستی به صراحت اعلام كرده و می كنند كه نگران شكل گیری انقلاب دیگری نظیر انقلاب اسلامی ایران در تونس، مصر، اردن، الجزایر، یمن و... هستند.
با این محاسبه كه به هیچ وجه پیچیده نیست می توان نتیجه گرفت كه آمریكا و متحدانش، مخاطب اصلی اظهارات راشد الغنوشی هستند و ایشان از این طریق - به تقیه یا به واقع- قصد دارد به آمریكا و متحدانش اطمینان بدهد كه نباید از قدرت گرفتن احتمالی وی در تونس نگران باشند! تا مبادا از رهگذر این نگرانی در پی مقابله و تضعیف او برآیند. چرا؟! پاسخ بسیار روشن است و آن، این كه تنها خطر و یا بیشترین خطری كه آمریكا، اروپا، اسرائیل و حاكمیت های دست نشانده منطقه را تهدید می كند، برانگیختگی مردم در بستر بینش و نقش امام خمینی(ره) و الگوی انقلاب اسلامی برخاسته از ایران است. آیا غیر از این است؟!
خبر دوم؛ دیروز خبرگزاری آژانس یهود به نقل از «مالكولم هونن لین» معاون اجرایی «كنفرانس روسای سازمان های بزرگ یهودی» گزارش داد كه «البرادعی عامل دست نشانده ایران است»! به گزارش خبرگزاری مهر، هونن لین، كه از افراد نزدیك به رؤسای جمهور آمریكا و عضو لابی صهیونیست ها - آیپك- است، طی مصاحبه ای گفته است«من این واژه را به راحتی به كار نمی برم، اما البرادعی دست نشانده ایران است»!
برخلاف آنچه ظاهراً از اظهارات «هونن لین» برداشت می شود، این مهره شناخته شده لابی صهیونیست ها در پی مخالفت با «البرادعی» نیست، بلكه با انتساب وی به ایران، قصد دارد توجه مثبت مردم مسلمان مصر را به البرادعی جلب كرده و برای پذیرش این مهره آمریكایی از سوی مردم مسلمان و انقلابی مصر، زمینه سازی كند! چگونه؟! البرادعی در میان مردم مسلمان مصر كمترین جایگاه در خور توجهی ندارد و به عنوان یك مهره آمریكایی شناخته می شود كه مخصوصا، همراهی و همكاری آشكار وی با آمریكا و لابی صهیونیست ها در كارشكنی و مخالفت با برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران، از وی در میان ملت های مسلمان، چهره ای وابسته و گوش به فرمان قدرت های استكباری غرب را به نمایش گذاشته است. و طی دو هفته اخیر، آمریكا و متحدانش اصرار زیادی داشته اند كه جابه جایی غیرقابل اجتناب قدرت در مصر را با حضور البرادعی به نفع خود سامان دهند- امید آنكه این فریب ناكام بماند-. اظهارات مضحك «هونن لین» كه بلافاصله از سوی رسانه های غربی بازتاب گسترده ای یافت با این هدف مشخص صورت گرفته است كه از «البرادعی» چهره ای طرفدار ایران اسلامی ارائه شود تا مورد پذیرش و استقبال مردم مصر قرار گیرد. جل الخالق! یعنی آمریكا و اسرائیل به صراحت اعتراف می كنند كه انقلاب مردم مصر نیز مانند تونس، اردن، الجزایر، یمن و سایر كشورهای خاورمیانه در بستر انقلاب اسلامی ایران شكل گرفته و الگوی امام خمینی(ره) و ایران اسلامی را دنبال می كنند. نكته درخور توجه دیگر آن كه آمریكا و اسرائیل نیز به وضوح دریافته و اعتراف می كنند كه ارتباط با ایران اسلامی، اصلی ترین شاخصه برای پذیرش و مقبولیت مردمی در جهان اسلام است.
این روزها، اگرچه در سالروز رحلت رسول خدا(ص) و شهادت دو امام بزرگوارمان امام حسن مجتبی(ع) و امام رضا(ع) چشمهامان اشكبار و دلهامان داغدار است، و بر این سوگ عظیم حق داریم، اما، چه كسی می تواند بعثت دوباره را انكار كند؟ بعثتی كه از فجر 57 آغاز شده و هر روز سقف ظلمانی جدیدی را می شكافد و طرح ظلمت سوز دیگری درمی اندازد. طرحی بر همان پایه كه رسول خدا(ص) بنا نهاده، خمینی احیا كرده و خامنه ای پرچمدار آن است.
حسین شریعتمداری

http://www.kayhannews.ir/891112/2.htm#other204