هنگامی که درباره محرم مینویسیم فورا چند نکته در ذهنمان تداعی میشود , اولین آنها عاشورای حسینی و دیگری ماه حرام است. حرمت این ماه حتی قبل از اسلام وجود داشته و اسلام هم با این امر مخالفتی نکرده بلکه صریحا در قرآن حرمت چند ماه محرض شده است.اما آن چیز که محرم را ماه ماتم اهل آسمان و زمین قرار داد شهادت مظلومانه یکی از اهل بیت و هفتاد و دو تن از یاران با وفایش بود. کلام در همین مختصر محدود نمیشود بلکه تمامیت این کلام در آنجا تجلی میابد که حسین بن علی (ع)را ثار الله گویند.
ثار الله از آنجهت که امام حسین(ع) برگزیده ترین فرد آن زمان بود که علیه جور حاکم نامشروع بلاد اسلام که ظاهرالفساد بود خروج کرد و با اطلاع خویش در راه رضای الهی و اقامه دین خدا که به علت جریان نفاق در سراشیبی تند بدعت و انحطاط بود خون خویش را فدا نمود .منطق امام حسین(ع) منطق شهید است که معیت تقدس در هدف این نهضت و رهبری برگزیده ترین خلق که حرکتش چون نوری در ظلمتکده مادی گری بود , پیام حسینی را ماندگار کرد. از آن روست که حسین هیچ کس را به ماندن در میدان کارزار مجبور نمیکند بلکه همه را مختار به انتخاب میکند تا غربت ندای اسلام را تنها چند دهه بعد از پیامبر عظیم شان اسلام نشان دهد.
باید تنها خون پاکانی بر آن خاک ملکوتی بریزد که خود , ملکوت اسلام را درک کرده اند و هم رکابی ولی امر خود را برگزیده اند. در این راه نامسلمانان مسلمان مآب از خون طفل شش ماه و گوشواره دخترک حراسان نیز نمیگذرند.حسین بن علی (ع) فریادی برآورد که عمق جان هر مسلمانی را به لرزه میاورد "هل من ناصر ینصرنی"آیا کسی نیست که مرا یاری دهد , کلام مختصر است اما معنایش از لاهوت گذشته و بر صدره المنتهی تکیه میزند . قیامی که امام حسین (ع) علیه طاغوت برپا کرد قیامی بشری بود که دعوت کوفیان تنها جهت این قیام باشکوه را تعیین کرد که همانا پیروزی آشکارای خون بر شمشیر و سرمشق هر انسان بصیری در طول تارخ بود ه وخواهد بود.
